4 Yaşındaki Kızım Dedesiyle Uyurken Hiç Ağlamadı. O Gece Kapıyı Açtım ve Gördüğüm Şey Beni Dondurdu!

.
.

Karanlıkta Gizli Gerçekler

Bölüm 1: Huzurlu Gece

Mariam, dört yaşındaki küçük kızım, bu gece dedesiyle uyuyordu. Evdeki sessizlik, rüzgarın hafif sesiyle bozuluyordu. Küçük kızım, her zamanki gibi dedesinin yanında huzur içinde uyuyordu. O an, her şeyin normal olduğu, her şeyin yerli yerinde olduğu bir andı. Fakat ben, bir anne olarak, kalbimde bir his taşıyordum. Bir tür huzursuzluk. Sanki bir şeyler ters gitmiş gibiydi.

Mariam’un huzur içinde uyuması, her zaman düşündüğüm gibi değildi. Küçük bir çocuk olarak geceleri ağlamadan uyuması bana garip geliyordu. Çocuklar geceleri korkar, rüyalarında canavarlar görürlerdi. Ama Mariam, her zaman dedesiyle uyurken huzurluydu. Bu durum, bir şeylerin farklı olduğu hissini uyandırıyordu.

O gece, her şeyde bir gariplik vardı. Evin içinde bir şeylerin eksik olduğu hissi, sürekli olarak bir şeylerin yanlış gittiğini fısıldıyordu. Bir süre sonra, Mariam’un dedesi uyandı ve uykusuz bir şekilde oturdu. Gözleri hala kapalıydı ama sanki bir şeylere odaklanıyordu. O anda, bir soğuk rüzgar penceremden içeri girdi ve beni sersemletti. Gözlerimi çevirdiğimde, dedesinin garip şekilde sallanarak uyanmış olduğunu fark ettim. Gözleri donuk, ifadesizdi.

Hemen yanına gittim ve hafifçe onun omzuna dokundum. “Dede, iyi misin?” diye sordum. Ancak dede hiç tepki vermedi. O an, sanki zaman durmuş gibi hissettim. Dedesinin davranışları normal değildi. Gözlerindeki donuk ifade bana korku saldı. Neden tepki vermiyordu? Her zaman neşeliydi. Her zaman Mariam’la konuşan, şakalaşan bir adamdı. İçimdeki bu his daha da derinleşti. Bir şeylerin yanlış olduğunu biliyordum.

Bölüm 2: Huzursuzluk

Evet, belki sadece gece uykusuzluğu veya yaşadığı bir korku olabilir diye düşündüm. Ama o gece hissettiğim şey, bir şeylerin çok daha kötü olduğuydu. Tüm bu düşünceler kafamı kurcalarken, Mariam’un sessizce, rahatça uyuması bir o kadar da garipti. Gözlerim dedemin garip halini izlerken bir an için geriye doğru adım attım. İçimdeki huzursuzluk, sanki bir gölge gibi beni takip ediyordu.

Dedemin yerine geçip ona bakarken birden Mariam’dan gelen bir ses duyuldu. O an kalbim yerinden fırlayacak gibi oldu. Küçük kızım, hiç ağlamadan sadece derin derin nefes alıyordu. Ama her geçen saniye, onun hiç ağlamadan uyanması tuhaf bir şekilde beni rahatsız etmeye başlamıştı. Çocukların gece uyandıklarında anne ve babalarına ihtiyaç duymaları normaldi. Ama Mariam hiçbir şekilde uyanmıyordu.

Như thể có thứ gì đó đã ru anh vào giấc ngủ sâu đến mức thế giới xung quanh không ảnh hưởng đến anh. Những suy nghĩ về giấc ngủ yên bình của Mariam luôn ám ảnh tâm trí tôi. Nhưng tối nay, anh ấy lại thì thầm với tôi rằng có điều gì đó không ổn. Cách cư xử của ông nội và sự điềm tĩnh của cô con gái nhỏ khiến tôi nghĩ có điều gì đó không ổn.

Korku yavaşça her yanımı sarmaya başlamıştı. Her geçen dakika içimdeki o his daha da kuvvetleniyordu. Bir şeyler eksikti ama ne olduğunu bilmiyordum. Birden evin içinde bir ses duyuldu. Kapıdan gelen hafif bir gıcırtı sesi benimle birlikte Mariam’da sessizce uyuyordu. Ama bir şey vardı. O kapı sesi beni daha da korkuttu. İçeriye adım atarken aklımdan geçen tek şey, bir tehlikenin yaklaşıyor olmasıydı.

Bölüm 3: Kapının Ardındaki Tehlike

Kapıyı açmaya cesaret edemedim ama içimden bir ses adım atmamı söylüyordu. Sanki bir şeyin beni beklediğini hissediyordum. Evin içinde her şeyin sessiz olduğu bu gecede bir şeylerin değiştiğini hissettim. Bir şeylerin ters gitmeye başladığına dair derin bir his vardı içimde. Mariam hala dedesiyle uyuyordu. Hiç uyanmıyordu ama ne gariptir ki ben bir şeyler bekliyordum. O şeyin ne olduğunu ise bilmiyordum.

Evet, hala korkuyordum. Ama aynı zamanda bir şey beni itiyordu. Adım atmamı istiyordu. Ve o an kapıyı açmaya karar verdim. Kapıyı açarken içimden bir ses beni sürekli uyarıyordu. Yavaş ol, dikkatli ol. Ancak bir şekilde adımlarım kendiliğinden ilerledi. Kapıyı araladım ve içeriye adımımı attım. O an evin geri kalan her şeyinden farklı bir atmosfer vardı.

Her şey sessizdi. Sanki zaman durmuş gibiydi. Ama ben her zamanki gibi küçük bir güven duygusuyla ilerledim. Korku beni sarhoş etmişti ama aynı zamanda bir merak da vardı. Bir şeyleri öğrenme isteği. Bu geceyi anlamak. Odaya adımımı attığımda, başımı sağ çevirdiğimde bir gölge fark ettim. Hemen dona kaldım. Gölgeler gece boyunca her yerdeydi ama bu farklıydı. Bu gölge odada hareket ediyordu. Hafif, sessizce.

Sanki o gölgeyi ilk defa görüyordum ama içimde bir his vardı. Bu gölgenin tanıdık olduğu hissi. Beni takip eden bir şey vardı. O kadar yavaş ilerliyordum ki adımlarımın yankıları bile sanki aniden kesiliyordu. Bir anda kalbim hızla çarpmaya başladı. Kapı arkasında bir figür vardı. Ne kadar uzak olursa olsun o anki karanlıkta her şey daha korkutucu görünüyordu. O figür ne olduğunu görmek istedim ama içimdeki korku beni adım atmaktan alıkoyuyordu.

Bölüm 4: Korkunun Pençesinde

O anda o figür bir adım daha ileriye gitti. Yavaşça silueti belirdi. Üzerinde eski tarz bir kıyafet vardı ve hareketleri sanki odaya daha fazla yaklaşmak için keskin bir amacı var gibiydi. Dedemi hatırladım. Evet, Mariam’un dedesi odaya girmişti. Ancak her şeyin normal olduğu hissine kapıldığımda neredeyse tüm bu olanların gerçek olamayacak kadar garip olduğunu düşündüm.

Evet, dedem uyandırılmamıştı ama bir şekilde o şey, o karanlık siluet daha da yakınlaştı. Kalbim daha hızlı atıyordu ama bir yandan da içimdeki merak hissi daha da büyüyordu. O an figür neredeyse tam karşımda duruyordu. Evin içinde hiçbir ses yoktu. Her şey o kadar sessizdi ki sanki nefes bile almadığım hissine kapıldım. Kim bu diye düşündüm. Kendimi korumak için ne yapabilirim? Sorular kafamda dönüp duruyordu ama yanıt alamıyordum.

O figür bir gölge gibi sessizce yaklaşıyordu. Sanki karanlıkla birleşmişti. Her adımımda figür daha da yaklaşmak üzereydi. Birden dede uyanmaya başladı. Gözleri yarı açık ifadesizdi. Bu garip bir andı. Çünkü dede uyandığında hiçbir şey hatırlamıyordu. Sanki o anki davranışları bilinçli değildi. Üzerindeki gariplik her geçen saniye büyüyordu. Dedemin gözlerinde hiç görmediğim bir şey vardı. Soğuk bir ifade.

Bölüm 5: Gerçeklik ve Korku

Sanki başka bir dünyadan geliyordu. O an figürün dedemle bağlantılı olduğunu düşündüm. Bu benim kafamı karıştırıyordu. Ona yaklaşırken, “Dede iyi misin?” diye sordum. Ama o sadece bir an bakıp, “Sana zarar vermek istemiyorum” dedi. Bu cümle bana çok yabancı gelmişti. Dede, normalde her zaman güçlü ve neşeliydi ama bu gece her şey farklıydı. O an figürle olan bağlantıyı anlamaya başladım. Bu sadece bir tesadüf değildi.

Mariam’un uyuması da bir tesadüf değildi. Dedemin yanındaki her şey garip bir şekilde değişiyordu. Mariam’un hala uyuyor olması bana tüm bu olayların tuhaf bir yansıması gibi geliyordu. Genellikle çocuklar korktuklarında anne ve babalarını çağırır. Ama Mariam hiç ses çıkarmıyordu. O kadar derin bir uykudaydı ki ne dedem ne de odadaki karanlık onu rahatsız ediyordu. Bu durum içimde daha da büyüyen korkuyu pekiştiriyordu. Bir şeyler yanlış olmalıydı.

O an dedemin gözlerindeki ifade değişti ve bir anda figür hızla odadan çıkmaya başladı. Mariam’un dedesi sanki onunla bir bağ kurmuş gibi figürü izlerken bir şeyleri fark etti. “Bunu sana anlatmalıydım.” dedi ama cümlesinin devamı kayboldu. Figür hızla uzaklaştı ve o an her şey sanki yeniden normalleşmiş gibi geldi. Ama ben hala şaşkındım.

O an her şeyin bir anlamı olduğuna dair his içimdeki korkuyu daha da büyütüyordu. O gece her şeyin garipliği benimle birlikte evin her köşesinde dans etmeye devam etti. Figür kaybolduktan sonra Mariam hala derin bir uykudaydı ama dedemin yüzü bana her şeyin yanlış gittiğini söylüyordu. Gözlerindeki boş bakış, her şeyin normal olduğuna dair hiçbir işaret taşımıyordu. Yavaşça geri çekildim ama bir şey beni durdurdu. Kalbimdeki o korkunç his gitmemişti.

Bölüm 6: Korkunun Kollarında

Sanki bir şeyler tamamen değişmişti ve ben bunu hala tam olarak anlayamıyordum. Dedemin tuhaf davranışları geceyi daha da korkutucu hale getirmişti. Bir taraftan o kadar sakin ve sessizdi ki bir şeylerin farkında olduğunu hissedebiliyordum. Ancak dedemin içinde bulunduğu durum, bana onun bilinçli olarak hareket etmediğini düşündürüyordu. Hala gözlerinde kaybolmuş bir ifade vardı ve bu beni ürkütüyordu. Sanki bir şeyler onu kontrol ediyordu.

O an gözlerimi tekrar dedemin gözlerinden ayıramadım. “Dede ne oluyor?” diye sordum ama cevapsız kaldım. Bir süre sessiz kaldı. Sanki düşünceleri bir yere kaybolmuştu. Ardından başını yavaşça çevirdi ve derin bir nefes aldı. “Senin için çok geç.” dedi ama sesi çok yumuşaktı. Neredeyse fısıldar gibi. O an bir anlık bir şok geçirdim. Bu cümle içinde bir uyarı barındırıyordu ama ne hakkında olduğunu anlayamıyordum.

Dedemin bu hali beni iyice korkutmaya başladı. Bir anda dedemin vücudu hareketsizleşti. Sanki o an her şey bir anda durdu. Her şey yerinden kalktı. Gözlerini sabitlemişti ama bir şey eksikti. Onun içindeki yaşam ışığı, gözlerindeki o parlaklık tamamen kaybolmuştu. Dede bir zamanlar güçlü ve neşeliydi ama şimdi sanki başka birine dönüşmüş gibiydi. O sırada odanın kapısı tekrar hafifçe gıcırdadı. Sesin kaynağını bulmak için biraz geriye çekildim. O anda içeriye giren bir başka figür daha gördüm.

Bölüm 7: Yeni Bir Tehlike

Yavaşça adımlarını duyabileceğiniz kadar ağır bir şekilde karanlıkta belirginleşen yeni bir siluet belirdi. Bu figür, önceki gölgeden çok daha farklıydı. Gözlerinde farklı bir karanlık vardı. Sanki bu figürün derinlerinde geçmişin karanlık sırları gizliydi. Bir an içimden bir korku dalgası daha geçti. “Kim bu?” diye sordum ama sesim çok kısıktı. Neredeyse kendimi bile duymuyordum. Figür dedemin tam karşısına geldi ve gözlerini ona çevirdi.

Bir süre birbirlerine baktılar ama dedemin yüzünde bir tepki yoktu. Gözlerinde sanki geçmişe ait bir anı canlanıyordu. Benim içimde korku daha da arttı. O an figür bir şeyler mırıldanarak sessizce dedemle konuşmaya başladı. Ne söylediklerini duyacak kadar yakın değildim ama içeriden gelen sesler bana yeterince karanlık ve kasvetli bir şeylerin döndüğünü anlatıyordu. Küçük Mariam hala uyuyordu. Onun bu kadar derin bir uykuda olması bana her şeyin ters gittiği izlenimini veriyordu.

Normalde böyle garip olaylarla karşılaştığında bir çocuk bile olsa uyanır ve bir şekilde tepki verir. Ama Mariam hiçbir şey yapmıyordu. Bu da bana başka bir şeylerin işaretini veriyordu. O gece her şeyin normal olmadığına dair kafamdaki soru işaretleri daha da büyüdü. Mariam’un uykusuzluğu bir tür sakinlikten ziyade bana gerçek olmayan bir huzur veriyordu. Sanki her şeyin farkında bile değildi. Gözlerim dedemle figürün arasında gidip geliyordu. Figürün yüzü neredeyse tanıdık bir şeye benziyordu ama kim olduğunu hatırlamıyordum.

Bölüm 8: Gerçeklerin Ortaya Çıkışı

Aniden figürün sözleri değişti. “Bunu yapmalıyım.” dedi ve aniden dediği şey her şeyin köklü bir değişimi başlatacakmış gibi bir etki yarattı. O anda sanki etrafımda bir şeyler hızla yer değiştirmeye başladı. Mariam’dan bir hareket geldi. Bir rüya gibi. Ama bu kadar sakin bir şekilde uyanacak hiçbir şey yoktu. Ama birden onun dudaklarından çıkan fısıldayan ses bana her şeyin gerçek olamayacak kadar korkutucu olduğunu söyledi.

Bir şeyler başlamıştı ve Mariam’a zarar gelmeden önce bir şeyler yapmalıyım. Mariam’un dudaklarından çıkan o garip fısıldayan ses, eski bir uyanıştı. Her şeyin sessizliğine bir çatlak oluşturmuştu. Küçük kızımın uyanması bana her şeyin farklı bir hal alacağını anlatıyordu. O anda içimdeki korku daha da derinleşti. Dedem hala hareket etmiyordu. Gözleri boş bir şekilde odanın karanlık köşelerine sabitlenmişti. Ama figür hala dedemle sessizce konuşuyordu.

Söyledikleri hiçbir şekilde anlaşılmıyordu. Sadece dudaklarının hareket ettiğini görebiliyordum ve bu hareketlerin bir tür eski ritüele ait olduğunu fark ediyordum. Mariam yavaşça gözlerini araladı ve etrafına bakmaya başladı. Gözlerinde bir karanlık vardı. Normalde uyandığında hemen annesini ya da babasını çağıran, huzursuzlanan bir çocuktu. Ama bu sefer gözlerinde donuk bir ifade vardı. Gözlerini açtıktan sonra bana bakmadı. Yavaşça odanın diğer köşesindeki figüre odaklandı.

Bölüm 9: Korkunun Zirvesi

Bir süre sadece ona bakıyordu. Sanki figürün ona doğru gönderdiği bir mesajı anlamaya çalışıyordu. O an içimde bir şeyler kırıldı. Mariam’un gözlerindeki o donuk ifade bir anlık bir soğuklukla karışmıştı. Gözlerim ona kayarken bir anda derin bir korku dalgası içine girdiğimi hissettim. Bir şeylerin çok daha büyük ve korkutucu bir hal aldığını anlamıştım. Mariam bu kadar genç bir çocuk olmasına rağmen o gece bir şeyleri anlamıştı. Sanki bir şeyler ona gösteriliyordu ve o da her şeyin farkındaydı. Gözlerindeki derin karanlık bana bunun sadece başlangıç olduğunu söylüyordu.

O an figür dedemin yanından uzaklaşıp yavaşça Mariam’a doğru ilerlemeye başladı. Her adımda o eski gıcırdayan ses duyuluyordu. Figür adımlarını o kadar ağır atıyordu ki her hareketi daha da korkutucu hale geliyordu. Mariam’un gözleri figüre takılmıştı. Hiçbir tepki vermedi. Sadece sessizce izliyordu. Figür onun tam önüne geldiğinde birden durdu. Hiçbir şey söylemeden sadece Mariam’a bakıyordu. İçimde bir şeyler daha da şiddetle kırılmaya başladı. O an sanki zaman durmuş gibi hissettim.

Bölüm 10: Son Anlar

Figür Mariam’un gözlerine derin derin bakarken sessizlik daha da yoğunlaşmıştı. Figür aniden bir hareket yaptı ve bir anda Mariam’un elini tuttu. Bu bir ebeveynin çocuğuna göstereceği bir şefkatten çok bir tür kontrol altına alma hareketiydi. O an içimdeki korku daha da büyüdü. Bu sadece fiziksel değil, ruhsal bir kontrol gibi hissediliyordu. Mariam figürün elini salladı ama hiçbir şekilde direnmedi. Huzur o karanlık odada hakim olmaya başlamıştı.

Fakat dedem birden hareketlenmeye başladı. Gözleri yeniden bir anlam kazandı ve yüzünde bir korku ifadesi belirdi. Sanki o an Mariam’a zarar gelmemesi için her şeyin değişmesini istiyordu. Bir an için dedem figüre doğru adım atmaya başladı. Ama o kadar yavaş ve dengesizdi ki sanki kendi bedenini kontrol etmekte zorlanıyordu. Bu dedemin normal halinden çok farklıydı. Bir şeyler onu kontrol ediyordu.

Bir şey ona hükmediyordu. Mariam ve figür birbirlerine bakarken o an sanki bir şeyler yeniden harekete geçmeye başlamıştı. Gözlerim dedemin titreyen ellerine kayarken onun tekrar bir şeyler yapmaya çalıştığını fark ettim. Yavaşça ama keskin bir şekilde dedem figürün karşısında durdu. Figür onun yüzüne baktı ama gözlerinde hiçbir değişiklik yoktu. Sanki figür dedemi tamamen göz ardı ediyordu. O anda dedem bir kelime fısıldadı. “Dur” dedi.

Bölüm 11: Dönüşüm

Sadece bu kelime her şeyin dönmesini sağladı. Figür aniden geriye çekildi ve Mariam’un elini bıraktı. Ama bir şeyleri eksik bırakarak. Bir şey tamamlanmamış gibiydi. Figür derin bir nefes aldı ve gözlerini bana çevirdi. O gözlerde her şeyin başladığına dair bir anlam vardı. Artık her şeyin son aşamaya geldiğini hissedebiliyordum. O anda sanki odanın içindeki hava değişti. Karanlık daha da yoğunlaştı ve bir şeyler yükselmeye başladı. Figür odadan yavaşça geri çekildi ve kayboldu.

Ama bir şeyin eksik olduğunu biliyordum. Dedem hala figürün ne yaptığını anlamış gibi bir şekilde bana bakıyordu. “Bitti” dedi ama ne bittiğini tam olarak anlayamıyordum. Bu gecenin sonu bir başlangıçtı ve bu başlangıç hiç de beklediğim gibi olmayacaktı. Dedemin gözlerinde bir anlam vardı ama bu anlamı çözmek çok zordu. O an her şeyin bir oyun gibi olduğunu ama bu oyunun kurallarının hiçbirimiz için iyi olmadığını fark ettim.

Figür odayı terk ettiğinde odadaki hava değişti. Sanki tüm duvarlar, gölgeler ve karanlıklar bir şekilde yeniden şekillendi. Her şey sessizdi fakat içimdeki huzursuzluk daha da büyüdü. Ne olmuştu? Neden Mariam bu kadar sakin kalıyordu? Neden dedem hala hiçbir şey anlatmıyordu? Mariam hala aynı şekilde sessizce duruyordu. Gözleri hala derin bir boşlukla dolmuştu. O aniden dedemin korkusu arttı.

Bölüm 12: Korkunun Sırrı

Yavaşça ama kararlı bir şekilde Mariam’a doğru ilerledi. Ancak her adımında Mariam ona bakmaktan çok başka bir şeye odaklanıyordu. O an içimde bir korku dalgası daha yükseldi. Bir şeyler eksikti. Bu sessizlik bana her şeyin normal olmadığını hatırlatıyordu. Her şey sanki bir masalın içinde yanlış bir şekilde gerçekleşiyordu. Dedem Mariam’a doğru yaklaştı ve sonunda onun ellerini tuttu. “Mariam” dedi ama sesindeki korku söylediklerinden çok daha büyüktü.

Mariam bana bak dedi. Ama küçük kızımın gözleri ona bakmak yerine sadece bir noktaya sabitlenmişti. Dedemin gözlerinde endişe ve korkunun birleşimi vardı. “Lütfen bana bak.” dedi. Ama Mariam yine sessizdi. Hiçbir şey söylemiyordu. Birden dedem yere çömeldi. Onun bu kadar çaresiz hali beni gerçekten korkutmaya başlamıştı. Dedemin hali normalde güçlü olan bir adamın kaybolmuş hali gibiydi. Onun gözlerindeki boşluk, tıpkı figürün gözlerindeki gibi bir şey taşıyordu.

Birden dedem yere bakarak geri döndü. “Mariam” dedi. Ama o anda hiç beklemediğim bir şey oldu. Mariam başını yavaşça kaldırdı ve gözleri birdenbire normal bir şekilde bana odaklandı. Sanki aniden tüm dünyayı fark etmişti. Mariam’un gözleri bana dikkatlice bakarken içimdeki korku garip bir şekilde yerini bir meraka bıraktı. “Annen neden burada?” dedi. Ama sesi yine o kadar sakin ve derindi ki içimden bir şeyler titredi.

Bölüm 13: Gerçeklerin Ortaya Çıkışı

Bu soruyu sorması bana her şeyin son noktasına geldiğini düşündürdü. Ne olmuştu? Mariam nereye gitmişti? Sadece birkaç dakika önce o kadar sakin olan kızım şimdi neredeyse bilinçli bir şekilde bir şeyleri fark etmiş gibiydi. Dedem birden korkuyla geri çekildi ve “Sana bunu anlatmalıydım” dedi. Ama kelimeleri anlaşılmaz bir şekilde boğulmuştu. Mariam’un gözleri o an tüm karanlıkları aydınlatıyordu. İçimde bir şeyler garip bir şekilde birleşmeye başladı.

Bu olayın tek bir amacı vardı ve o amaç benim en derin korkularımla yüzleşmekti. O an her şey yerli yerine oturdu. Dedemin korkusu, Mariam’un sessizliği, figürün hareketleri hepsi tek bir şeye işaret ediyordu. Birden dışarıdan bir ses geldi. Kapı gıcırdadı ve bir şeylerin yaklaştığını fark ettim. Mariam dikkatini yavaşça kapıya çevirdi ve bir anda figür tekrar içeri girdi. Bu kez daha belirgindi. Her hareketi çok daha netti. Gözlerindeki karanlık her zamankinden daha güçlüydü.

O an içinde bulunduğumuz evin gerçek olmadığını, aslında bir tür kapana kısıldığımızı fark ettim. Figür tekrar aynı şekilde Mariam’a odaklandı. Ama bu kez farklıydı. Gözlerindeki güç çok daha yoğun bir hale gelmişti. Dedem son bir kez Mariam’a bakarak, “Ona dikkat et.” dedi. O an her şey sanki bir film gibi geçiyordu. Gerçekle hayal arasında bir yerdeydim ve ne olacağını görmek için her geçen saniye daha fazla sabırsızlanıyordum.

Bölüm 14: Karanlığın Sonu

Figür Mariam’a yaklaşırken bir elini ona doğru uzatırken bu anın sonu gelmişti ve o an her şey tamamen kararmıştı. Bir anda her şey kararmıştı. Her şey sessizlik içinde kaybolmuştu. Figür Mariam’a doğru uzanırken dedemin gözlerindeki korku bir anda artmıştı. “Mariam!” diye bağırdı ama sesi sanki odanın karanlığında kaybolmuştu. O an her şeyin son anına yaklaşıyor gibi hissediyordum. Sanki dünyamızın sonu gelmişti. Figür elini Mariam’un omzuna koyduğunda birden ışıklar yanmaya başladı.

O kadar parlak bir ışık ki gözlerimi açmakta zorlanıyordum. Figür aniden geriye doğru çekildi ve silueti kayboldu. Her şey bir anda durdu. Her şey geri döndü. Sakinleşti. Mariam’un gözlerindeki donukluk yavaşça kaybolmaya başladı. Gözleri bir anda normalleşti. Tüm o karanlık hissiyat yavaşça dağıldı. Dedem titreyerek Mariam’a doğru yaklaştı. “Bitti.” dedi. Bu sondu ama ne sona ulaştığımızı ne de bu sonun gerçekte ne anlam taşıdığını hala bilmiyordum.

Mariam dedemin kollarına yaslanarak başını salladı. “Ben iyiyim dede.” dedi. Ama sesi hala biraz titrekti. Sanki tüm olanları anlamıştı ama her şeyin üzerinden geçebilecek kadar olgunlaşmamış gibiydi. Dede ona sarılırken bir anlık bir rahatlama hissi oluştu. Ama ben hala ne olduğunu tam olarak anlayamamıştım. Evin içinde o garip hissiyatın ardından bir huzur hakim olmuştu. Dedem Mariam’un yanında sakinleşmeye çalışırken figürün kaybolmuş olması her şeyi daha da karmaşık hale getiriyordu.

Bölüm 15: Geçmişin İzleri

O an bana figürün gerçek değil belki de bir çeşit hatırlatma ya da korkutma amacı taşıyan bir varlık olduğunu düşündürdü. O kadar güçlüydü ki kalbimdeki korkuyu sadece figürün kayboluşu dindirmişti. Mariam dede ile sessizce otururken ben arka planda düşüncelere daldım. Gerçekten neler yaşadık diye sordum kendime. Her şey çok belirsizdi. O geceyi anlamak, anlamlı hale getirmek imkansız gibiydi.

Bir figür, bir korku, bir uyanış. Her şeyin bir anlamı vardı. Ama ne? O an dedem bana döndü. Gözlerinde artık o korku yoktu. Sadece yorgun bir sakinlik vardı. “Bu geceyi unutmalısınız.” dedi. Ama içinde bir anlam vardı. O anlamı tam çözemedim. Mariam artık güvende dedi ama ben hala ne olduğunu anlamaya çalışıyordum. Dedemin söyledikleri bir yere oturuyordu. Ama yine de bir eksiklik vardı.

Her şeyin sonu böyle bitmişti. Evet, Mariam güvenli bir şekilde uyanmıştı ve her şey bir anda sanki normale dönmüştü. Ama içimdeki boşluk ve kaybolan anlam beni terk etmiyordu. Figürün kaybolması her şeyin bitişi değildi. Aslında her şeyin sadece başlangıcıydı. Evet, bu geceyi unutmalısınız dedim içimden. Ama aslında hiçbirimiz bu geceyi unutamayacaktık. O gece içimizdeki en derin korkuları yüzeye çıkarmış ama aynı zamanda bir şeyleri anlamamıza da olanak sağlamıştı.

Bölüm 16: Yeni Bir Başlangıç

Beni izleyen karanlık figürler, dedemin içindeki korkular, Mariam’un gözlerinde gördüğüm o sessizlik, her şeyin bir anlamı vardı ama belki de en önemli şey her şeyin sonunda bir şekilde güven içinde kalmamız gerektiğiydi. Bir süre sonra her şey sessizleşti. Mariam ve dedem geceyi geride bırakıp sabaha doğru adım attılar. Ama bir şey vardı. O geceyi unutmak istesem de o karanlık sessizliğin içindeki anlamı bir şekilde hep hatırlayacaktım.

Ve o an bir şey fark ettim. Karanlık sadece geçici bir fazlasıyla gizlenmiş bir ışık gibiydi. O geceyi geçiren bizler belki de gerçekten karanlıkta değil her şeyin anlamına ışık tutacak bir yolda ilerliyorduk. Eğer bu hikayeyi beğendiyseniz videoyu beğenin ve kanalımıza abone olun. Daha fazla hikaye için bizi takip edin. Görüşmek üzere.