Sadık Köpekler – Ölümcül Bir Tuzak – Sahibini Korumak İçin Her Şeyi Yaptılar

.

Bölüm 1: Terk Edilmiş Bir Geçmiş

Elif, Doğu Anadolu’nun sert dağlarının arasında sıkışmış terkedilmiş bir köy okulundan bozma hayvan barınağında yaşıyordu. Gözlerini sabahın ilk ışıklarıyla açtığında, yıllar önceki bordo bereli günlerini hatırladı. O günlerdeki disiplini ve kararlılığı, şimdi de hayatının her alanında sürdürmeye çalışıyordu. Yatak odasındaki iki Belçika Malinois kurdu, Boran ve Poyraz, Elif’in en yakın dostlarıydı. Onlar, Elif’in özel kuvvetlerdeki en zorlu operasyonlarda can yoldaşı olmuş, ona her zaman destek vermişlerdi.

Elif, bir sabah yine erkenden kalktı. Yıllar önceki askeri disiplini, hayatının her anına işlemişti. Yavaşça kalkıp, uzun siyah saçlarını askeri bir disiplinle topladı. Aynaya baktığında, 36 yaşında olmasına rağmen gözlerindeki keskin bakış ve dimdik duruşu, zamanın yıpratıcı etkisine meydan okuyordu. Kamuflajını yıllar önce çıkarmış olsa da, içindeki asker ruhu hiç sönmemişti.

Barınaktaki köpeklerle ilgilenmek, Elif’in hayatının tek gerçeğiydi. Her sabah, barınağın arkasındaki derme çatma çeşmeden yüzünü yıkadıktan sonra, sahipsiz köpeklere mamalarını ve sularını hazırlamak için içeri girdi. Buradaki her köpeğin bir hikayesi vardı; kimi terk edilmiş, kimi yaralı bulunmuş, kimi ise yasa dışı köpek dövüşlerinden kurtarılmıştı. Elif, bu masum canlara bakmayı hayatının yeni görevi olarak benimsemişti.

Bölüm 2: Yeni Bir Misafir

Bir sabah, Elif barınağın kapısında Hüseyin Baba’yı gördü. Hüseyin Baba, 60 yaşını devirmişti ve Elif’i öz kızı gibi seven nadir insanlardandı. “Günaydın, Elif kızım. Bugün yeni bir misafirimiz var mı?” diye sordu. Elif, “Dün gece ilçe merkezinden haber geldi. Sanayi sitesinin orada terk edilmiş bir kangal varmış. Akşama doğru bir bakarız istersen,” dedi.

Hüseyin Baba, “Ama Elif, şu yüzünü biraz güldür artık. Sürekli bir gerginlik, sürekli bir ciddiyet. Somurtmaktan yorulmadın mı?” diye ekledi. Elif, zoraki bir gülümseme yapmaya çalıştı ama bu gülümseme yüzünde bir saniyeden fazla kalamadan solup gitti. Gülmek, onun için uzun zaman önce unuttuğu bir duyguydu.

Bu sabah da her zamanki gibi bir gün olacaktı. Elif, Boran ve Poyraz’ı alıp barınağın yakınındaki patikada yürüyüşe çıktı. Köy kahvesinin önünden geçerken yaşlı adamların fısıltıları kulağına çalındı. “Bizim deli kız yine köpeklerini gezdiriyor. Bordo Bereliden emekli olmuş ama aklı da orada kalmış herhalde.”

Elif, bu tür sözlere o kadar alışmıştı ki yüzündeki ifade hiç değişmedi. Tek bir kası bile oynamadı. Sessizce yoluna devam etti. Boran ve Poyraz, sahiplerini korumak ister gibi iki yanından bir an bile ayrılmadan adımlarını onunkine uydurarak yürüdüler. Köylülerin bakışları birer ok gibi sırtına saplanıyordu ama Elif umursamamaya çalışıyordu.

Bölüm 3: Kayıp Çocuklar

Bir gün, Elif’in hayatı bir kez daha değişecekti. Akşamüstü Hüseyin Baba ile birlikte sanayi sitesine gittiler. Terk edilmiş büyük bir sanayi bölgesinin içindeki bir villanın bahçesinde zincire vurulmuş bir kangal olduğu söylenmişti. Elif, Boran ve Poyraz’ı da alarak köpeğe dikkatle yaklaştı. Küçücük, zavallı bir yavruydu. Vücudu yaralarla doluydu. Bakışları korku ve acı içindeydi.

Elif, “Bir tanesi daha,” diye mırıldandı, içi sızlayarak köpeği alıp barınağa getirdiler. Bu acımasız gerçeklik, neredeyse her gün karşılaştığı bu manzaralar içindeki sıkıntıyı daha da artırıyordu. Akşam Elif, barınağın bir köşesine kurulmuş küçücük odasında kendine bir paket hazır çorba pişirdi. Boran ve Poyraz her zamanki gibi yanı başında uslu uslu oturuyorlardı.

Televizyonda akşam haberleri vardı ama Elif’in zerre kadar ilgisini çekmiyordu. Haberler her gün aynıydı. Cinayetler, kazalar, felaketler… Elif için dış dünyanın sorunları artık bir anlam ifade etmiyordu. O gece yatağına uzandığında, Boran ve Poyraz yatağın yanındaki yerlerinde uykuya dalmak üzereydiler. Pencerenin dışında uzaktaki şehirlerin ışıkları belli belirsiz parıldıyordu ama bu dağ başı derin bir sessizliğe gömülüydü.

Bölüm 4: Tehlikenin Fısıldaması

Ertesi sabah Elif, barınaktan çıkmaya hazırlanırken köyün girişindeki küçük bakkalı işleten Ahmet Amca nefes nefese koşarak geldi. “Elif kızım, dur bir dakika!” Ahmet Amca, 70’ini geçmişti ama yanına vardığında hala soluk soluğuydu. “Hayırdır Ahmet Amca? Ne oldu?” diye sordu Elif.

“Şu terk edilmiş fabrika var ya, ilçenin dışında, büyük fabrika…” Ahmet Amca’nın eli titriyordu. “Geceleri oradan tuhaf sesler geliyor. Sanki birileri toplanıyor, bağırış çağırış oluyor ama daha kötüsü var. Mahallenin gençleri birer birer oraya çekiliyor diyorlar.” Elif’in bakışları değişti. Özel kuvvetlerde aldığı eğitimin keskinleştirdiği sezgileri anında devreye girmişti.

“Oraya nasıl gideceğimi tarif edebilir misin?” diye sordu Elif. “Tehlikelidir oralar,” dedi Ahmet Amca. “Sadece meraktan, merak etme sen.” Ahmet Amca, fabrikanın yerini detaylıca tarif ettikten sonra Elif’in telefonu çaldı. Numara gizliydi ama Elif bunun önemli bir arama olduğunu hissetti.

Bölüm 5: Geçmişle Yüzleşme

“Elif Yılmaz’la mı görüşüyorum?” Telefonun diğer ucundaki ses sakin ama tartışmasız bir otoriteye sahipti. “Benim. Evet. Kimsiniz?” Elif, “Binbaşı Demir. MIT’ten arıyorum. Sizinle acil görüşmem gerekiyor.” Elif’in kalbi hızla çarpmaya başladı. “Ankara’ya, Kızılay’a gelebilir misiniz? Bir saat içinde.” Bu bir rica değil, reddedilemez bir emir gibiydi.

Elif tereddüt etse de görüşmeyi kabul etti. Bir saat sonra Kızılay’da gözden uzak bir çay ocağında Elif, Binbaşı Demir ile karşı karşıya oturuyordu. “Elif Hanım, özel kuvvetlerdeki başarılarınızı çok iyi biliyoruz,” dedi Binbaşı Demir. “Size gizli bir ricam olacak. Gayri resmi bir görev.”

Elif’in kalbi yine gümbürdemeye başladı. 5 yıl sonra ilk defa görev kelimesini duyuyordu. “Ankara’nın kırsalında çok tehlikeli faaliyetler yürütülüyor. Terk edilmiş bir fabrikayı araştırmanızı istiyoruz. Sınır ötesi bir terör örgütü orayı lojistik üs olarak kullanıyor.”

Bölüm 6: Geri Dönüş

Elif, Binbaşı Demir’in söylediklerini duyduğunda zihninde bir kıvılcım alevlendi. Bu görev, onun geçmişiyle yüzleşmesine neden olacaktı. “Neden ben? Köpekleriniz yüzünden,” dedi Elif. “Normal bir operasyonla bu işi çözemeyiz. Örgüt çok dikkatli çalışıyor.”

Elif, “Peki, Akrep’i nasıl çekeceğim?” diye sordu. Binbaşı Demir, “Şunu kullanın,” diyerek ona küçük bir sinyal verici cihaz uzattı. “Bunu üzerinizde taşıyın. Akrep konumunuzu takip edebilecek. Sizinle son bir yüzleşme istiyor.”

Elif, “Bir şartım var,” dedi. “Söyleyin.” “Bu sefer bana her şeyi önceden anlatın. Beni bir daha aldatmayın.” Binbaşı Demir, “Söz veriyorum,” diye cevapladı. “Operasyon bittikten sonra Boran ve Poyraz’ın tamamen özgür kalmasına izin verin.”

Bölüm 7: Görev Başlıyor

Yarından itibaren operasyon hazırlıklarına başlandı. Elif, Boran ve Poyraz’la birlikte göl başına gitti. Terk edilmiş çiftliğe yaklaştıkça ürkütücü bir atmosfer etrafı sardı. Boran, “Poyraz, bugün çok dikkatli olmalıyız,” dedi Elif. Çiftlik düşündüğünden daha büyüktü ve birbirine bağlı birçok binadan oluşuyordu.

Elif, tam içeri gireceği sırada telefonu çaldı. Akrep’in sesi, “Gerçekten harika. K9’lar, ne kadar çabuk buldular,” dedi. “Akrep, bombayı durdur.” Akrep, “Neden? Birlikte ölmek daha iyi değil mi?” diye alaycı bir şekilde güldü. Elif, “Beni neden aradın?” diye sordu.

Akrep, “Bitirilmesi gereken bir iş var. Babamla olan meseleyi kökünden çözmek istiyorum,” dedi. Elif, “Beni neden öldürmedin?” diye sordu. Akrep, “Savaşta sebep aranır mı?” diye yanıtladı. “O zaman neden bana daha önce söylemediniz?” Elif, “Duyduğuma göre silah kullanma becerin de fena değilmiş,” dedi.

Bölüm 8: Kaos

Aniden deponun dışından siren sesleri yükselmeye başladı. “Gerçekten bu sefer gerçek jandarma geliyor,” diye bağırdı sahte vandarmalardan biri. Depo bir anda bir savaş alanına döndü. Kumar oynayanlar panikte kaçışırken örgüt üyeleri silahlarını kapıp Elif’i aramaya başladı.

“Bulun onu. Nereye saklandıysa bulun,” diye emir verdi. Elif, Boran ve Poyraz ile birlikte mal yığınlarının arasında gizlenmeye çalışıyordu ama çember giderek daralıyordu. O sırada Elif, deponun bir köşesinde duran bir konteyneri fark etti. İçeriden bir yardım çığlığı geliyordu.

Bölüm 9: Kayıp Kızlar

Konteynerin kapısını açmaya çalıştı ama kilitliydi. Boran, emriyle birlikte asma kilide dişlerini geçirdi. Sonunda kilit kırıldı. Konteynerin kapısı açıldığında içeride elleri kolları bağlı 17 yaşlarında iki genç kız vardı. “Siz kimsiniz? Bizi kurtarmaya mı geldiniz?” dediler.

“Şimdi dışarı çıkıyoruz,” dedi Elif. Elif tam kızların iplerini çözeceği sırada, “Kımıldama. Arkadan elinde silah olan bir adamın sesi geldi.” Elif arkasını döndü. “Sen kimsin sen? Gözüm bir yerden ısırıyor,” dedi adam.

Bölüm 10: Yüzleşme

Elif, “Ben Elif. 20 yıl önce katlettiğin Albay Yusuf’un kızıyım,” dedi. Bu sözleri duyan Akrep’in yüzü bembeyaz oldu. “Albay Yusuf o zamanki güvenlik amiri. O benim babamdı.” Akrep geriledi. “20 yıl önceki anılar zihninde canlanıyordu.” “İmkansız, senin o zaman ölmen gerekiyordu.”

Elif, “Ölmedim ve intikamımı almak için buradayım,” dedi. Aniden deponun dışından tekrar siren sesleri duyuldu. “Gerçekten bu sefer gerçek jandarma geliyor,” diye bağırdı sahte vandarmalardan biri. Depo yeniden kaosa sürüklendi.

Bölüm 11: Kaçış

“Akrep, bombayı durdur. Neden? Birlikte ölmek daha iyi değil mi?” Akrep, Elif’in karşısında duruyordu. Elif, “Babanı neden öldürdün?” diye sordu. “Sebebin önemi var mı? O bir savaştı. Bir savaş,” diye yanıtladı Akrep. Elif, “Sen gerçekten sadece bir kaçakçı mısın? Yoksa daha fazlası mı?” diye sordu.

Akrep, “Seninle yüzleşmek istemiş olabilir,” dedi. O an Elif, Akrep’in neden bu kadar öfkeli olduğunu anladı. “Seninle yüzleşmek istemiş olabilir,” dedi. Elif, “Akrep, bu iş burada bitmeyecek,” diye bağırdı.

Bölüm 12: Son Darbe

Akrep, “Beni öldürmek istemiyor musun?” diye sordu. “Hayır, ama seninle yüzleşmek zorundayım,” dedi Elif. O anda Boran, Akrep’in bacağına yapıştı. “Akrep, bıçağıyla Boran’ı bıçaklamaya yeltendiği sırada Elif öne atılıp onu korudu.” Elif, “Boran!” diye bağırdı.

Akrep, “Sen de baban gibi öleceksin,” dedi. Elif, “Hayır, bu sefer sen öleceksin,” diye yanıtladı. O sırada jandarma içeri daldı. “Herkes ellerini kaldırsın. Kımıldamayın!” diye bağırdı jandarma. Elif, “Ben mağdurum!” diye bağırdı.

Bölüm 13: Yeni Bir Başlangıç

Elif, “Çocukları kaçıranlar onlardı,” dedi. Jandarma, “Elinde silah olan kadın, bırak silahını ve yere yat,” dedi. Elif, “Hayır, ben mağdurum!” diye bağırdı. Ama jandarma dinlemek istemiyordu. “Sen kimsin?” diye bağırdı jandarma.

Elif, “Ben Elif Yılmaz. MIT mensubu Albay Yusuf’un kızıyım,” dedi. Jandarma, “Bu kadında bir tuhaflık var. Kimliği çıkmıyor. Söyledikleri şüpheli,” dedi. Elif, “Akrep’in bu kadar kolay pes edeceğini düşünmüyorum,” diye düşündü.

Bölüm 14: Geçmişle Yüzleşme

Ertesi gün, Elif, Binbaşı Demir’in ofisine çağrıldı. “Durum çok ciddi,” dedi Binbaşı. “Akrep, uluslararası bir terör örgütüyle bağlantılı. Onu yakalamak için yardımınıza ihtiyacımız var.” Elif, “Neden ben?” diye sordu. “Çünkü onunla kişisel bir meseleniz var. Onu yakalamak için sizin yardımınıza ihtiyacımız var.”

Elif, “Tamam, ama bu sefer bana her şeyi önceden anlatın,” dedi. “Söz veriyorum,” dedi Binbaşı Demir. Elif, “Boran ve Poyraz da benimle gelecek mi?” diye sordu. “Evet, onlara ihtiyacımız var,” dedi Binbaşı.

Bölüm 15: Son Görev

Ertesi sabah Elif, Boran ve Poyraz ile birlikte Mersin’e doğru yola çıktı. Elif, bu görevde geçmişiyle yüzleşeceğini biliyordu. “Boran, Poyraz, bu gerçekten son sefer olacak mı?” diye sordu. Boran, “Sanki bunu bilmek imkansız,” der gibi hafifçe inledi.

Mersin’e vardıklarında Binbaşı Demir onları bekliyordu. “Elif Hanım, durum şu. Gölbaşı yakınlarında terk edilmiş bir çiftlik var. Akrep orayı kullanıyor. Oraya girip onu yakalamalıyız.” Elif, “Tamam, başlayalım,” dedi.

Bölüm 16: Tehlikeli Yüzleşme

Çiftliğe yaklaştıklarında Elif’in kalbi hızla çarpıyordu. “Boran, Poyraz, dikkatli olun,” dedi. İçeri girdiğinde, Akrep’in orada olduğunu biliyordu. “Akrep, bu sefer seni yakalayacağım,” diye düşündü. İçeri girdiğinde, Akrep’in silahı doğrulttuğunu gördü. “Beni bekliyordun, değil mi?” dedi Elif.

“Evet, seni tekrar görmek güzeldi,” dedi Akrep. “Ama bu sefer kaçmanı istemiyorum.” Elif, “Beni öldüremezsin. Bu sefer yanımda Boran ve Poyraz var,” dedi. Akrep, “Onlar seni koruyamaz,” diye yanıtladı.

Bölüm 17: Son Savaş

İçerideki çatışma büyüdü. Elif, Boran ve Poyraz ile birlikte Akrep’e karşı savaşıyordu. “Boran, Poyraz, şimdi!” diye bağırdı. İki köpek, Akrep’in üzerine atıldı. Elif, silahını doğrulttu. “Bu sefer seni durduracağım,” dedi.

Akrep, “Beni durduramazsın,” diye bağırdı. Ama Elif, “Hayır, bu sefer sen kaybedeceksin,” dedi. Akrep, “Beni öldürmek istemiyorsan, o zaman kaçmalısın,” dedi. Elif, “Hayır, seni yakalayacağım,” dedi.

Bölüm 18: Yeni Bir Umut

Sonunda, Elif Akrep’i yakaladı. “Bu sefer seni durduracağım,” dedi. Akrep, “Beni durduramazsın,” diye bağırdı. Ama Elif, “Hayır, bu sefer sen kaybedeceksin,” dedi. Akrep, “Beni öldürmek istemiyorsan, o zaman kaçmalısın,” dedi.

Elif, “Hayır, seni yakalayacağım,” dedi. Akrep, “Beni durduramazsın,” diye bağırdı. Ama Elif, “Hayır, bu sefer sen kaybedeceksin,” dedi. Sonunda, Elif Akrep’i yakaladı.

Bölüm 19: Geçmişin İntikamı

Elif, Akrep’i yakaladıktan sonra, geçmişiyle yüzleşti. “Beni neden öldürdün?” diye sordu. Akrep, “Sebebin önemi var mı? O bir savaştı,” dedi. Elif, “Sen gerçekten sadece bir kaçakçı mısın?” diye sordu.

Sonunda, Elif’in hayatı değişmişti. Akrep’in yakalanması, onun geçmişiyle yüzleşmesine neden olmuştu. “Artık intikamımı aldım,” dedi Elif. “Ama bu sadece bir başlangıç.” Elif, Boran ve Poyraz ile birlikte yeni bir hayata başlamaya hazırdı.

Bölüm 20: Yeni Bir Başlangıç

Elif, yeni bir başlangıç yapmaya karar verdi. Boran ve Poyraz ile birlikte, hayvan barınağında yeni bir hayat kurdular. “Artık burada kalacağız,” dedi Elif. “Hayvanları korumak için buradayız.” Boran ve Poyraz, Elif’in kararını desteklediler.

Elif, geçmişin izlerini geride bırakarak yeni bir hayata adım attı. “Artık burada kalacağız,” dedi. “Hayvanları korumak için buradayız.” Elif, Boran ve Poyraz ile birlikte yeni bir hayat kurdular. Geçmişin izlerini geride bırakarak yeni bir hayata adım attılar.