“TELEFONUNDA NEDEN ANNEMİN FOTOĞRAFI VAR?” – MİLYONER GERÇEKLE ŞOKA GİRİYOR!

Kerem, annesi Zeynep’i kaybettiğinden beri hayatındaki boşluğu dolduramamıştı. Babası Mehmet, yıllar önce Kerem’den uzaklaşmış, başka bir şehirde yeni bir hayat kurmuştu. Kerem ise İstanbul’da, annesinin hatıralarıyla büyümüştü. Bir gün, Kerem’in telefonu çaldı. Arayan, babasının eski iş arkadaşlarından Selim Bey’di; soğuk, otoriter ve zengin bir adam.

Selim’in sesi telefonda tehditkârdı:
— “Zeynep’in ölümüyle ilgili konuşmamız gerek. Arabaya bin.”

Kerem, yanında üvey annesi Aylin’le birlikte, Selim’in adamları tarafından lüks bir arabaya bindirildi. Araba hareket ettiğinde Kerem korkuyla sordu:
— “Nereye gidiyoruz?”
Selim Bey cevapladı:
— “Bodrum’daki yazlık evime. Orada daha rahat konuşuruz.”

Kerem, cesaretini topladı ve doğrudan sordu:
— “Annemi öldürttün değil mi?”
Selim Bey, soğuk bir gülümsemeyle:
— “Evet, annen hayatta kalamazdı. O bir tehditti. Senin varlığın Yılmaz ailesinin mirasını tehlikeye atıyordu. Mehmet’in tek varisi Aylin’in çocukları olmalıydı. Zeynep ortaya çıkıp senin Mehmet’in oğlu olduğunu söyleyince her şey değişti.”

Aylin şok içindeydi.
— “Nasıl böyle bir şeyi itiraf edersin?”
Selim omuz silkti:
— “Zaten hepimiz aile sayılırız. Annen yıllar sonra hastalanınca bana geldi, yardım istedi. Ama ben ailemin geleceği için bir seçim yaptım.”

Kerem’in zihni, yıllardır saklı kalan sırları birleştiriyordu. Mehmet’in cüzdanında annesinin fotoğrafı vardı. Kerem, cüzdanı tesadüfen bulmuştu ama Selim Bey açıkladı:
— “O bir tesadüf değildi. Yıllardır Mehmet’i izliyordum. Cüzdanındaki fotoğrafı düşürmesi için biraz yardım ettik. Senin bulman için de kaderin bir cilvesi diyelim.”

Kerem’in öfkesi büyüyordu:
— “Madem miras için tehdit oluşturdum, neden beni Mehmet’le buluşturmak istediniz?”
Selim Bey, “Mehmet’i kontrol edebilmek için,” dedi. “Seni bulunca onu tehdit ettim. Ya seni reddet ya da her şeyini kaybet. Ama o seni kabul etti, her şeyi riske atarak.”

Aylin gözyaşlarıyla konuştu:
— “Umurumda değil şirket. Sadece mutlu olmak istiyorum. Mehmet’i ve Kerem’i seviyorum. Onlar benim ailem.”

Selim Bey küçümseyici bir şekilde güldü:
— “Sen hep zayıftın Aylin. Duygusal. Bu yüzden şirketi sana bırakamazdım.”

Araba büyük bir villanın önünde durdu. Kerem ve Aylin, zorla içeri götürüldü. Salonda beklenmedik bir misafir vardı: Doktor Nihat. Kerem şaşkınlıkla sordu:
— “Siz de mi buradasınız?”
Doktor Nihat başını eğdi, pişmanlıkla:
— “Özür dilerim Kerem. Bunu istememiştim. Sadece emirleri yerine getirdim.”
Selim Bey salonda ilerledi:
— “İyi bir doktor, sadık bir yeğen. Annemin ilaçlarını değiştirdin değil mi?”
Doktor Nihat cevap veremedi, utançla başını eğdi.

Selim Bey tehditkâr bir şekilde:
— “Şimdi de aynısını sizin için yapacak. Talihsiz bir kaza, belki bir gıda zehirlenmesi…”

Tam o sırada dışarıdan polis sirenleri duyuldu. Selim Bey şaşkınlıkla pencereye koştu.
— “Kim çağırdı polisi?”
Kapıdan Mehmet girdi, yanında polislerle:
— “Her şey bitti Selim. Tüm itirafını arabandaki mikrofonla kaydettim.”

Polisler Selim Bey ve Doktor Nihat’ı tutukladı. Selim Bey şok içinde koltuğa çöktü.
— “Bu daha bitmedi Mehmet. Ben kolay yenilmem!”
Mehmet kararlılıkla cevapladı:
— “Bitti Selim. Zeynep’in katili sonunda adaletle yüzleşecek.”

Kerem, Mehmet ve Aylin salonda birbirlerine sarıldılar. Aylin, Kerem’e özür diledi. Kerem ise onu affetti. Mehmet, “Artık her şey geride kaldı. Gerçek bir aile olarak yeni bir başlangıç yapabiliriz,” dedi.

Haftalar sonra Kerem okuldan eve döndüğünde babası ve Aylin onu bahçede karşıladı. Mehmet bir zarf uzattı:
— “Annenin mezarını buraya taşıyoruz. Onu her zaman ziyaret edebileceksin.”
Aylin heyecanla ekledi:
— “Bir vakıf kuruyoruz. Annenin adı sonsuza dek yaşayacak. Ve hamileyim Kerem, bir kardeşin olacak.”

Kerem gözyaşlarıyla ailesine sarıldı. O akşam annesinin fotoğrafına bakarak, “Sonunda bir ailem oldu ve senin katilini adalete teslim ettik. Rahat uyu artık,” diye fısıldadı. Artık yalnız değildi. Hayat zor olsa da, yanında gerçek bir ailesi vardı ve bu her şeyi değiştirmişti.