Ev Eşeği Cash: Her Gece Yanımızda Uyuyan Dört Toynaklı Mucize
Hayat bazen en beklenmedik anlarda karşınıza çıkar, ailenizi, evinizi ve kalbinizi baştan şekillendirir. İşte küçük, kırılgan bir eşek yavrusu olan Cash tam da böyle girdi hayatımıza. Bugün o sadece “evin içindeki eşek” değil. O bizim ailemiz, sevincimiz, her gün bize sevginin sınır tanımadığını hatırlatan mucizemiz.
Bir sabah çiftliğimizde rutin olarak çitleri kontrol ediyorduk. Adımlarımız bizi pek sık gitmediğimiz uzak bir köşeye götürdü. Rüzgârda sallanan uzun otların arasında bir manzara gördük ki hayatımızı değiştirdi.
Eşeklerimizden biri, beklediğimizden haftalar önce doğum yapmıştı. Karşımızda yatan yavru inanılmaz küçüktü, titriyordu, nefes almakta zorlanıyordu. Annesi ise onu kabullenmek yerine panikle yere vuruyor, sanki ne yapacağını bilmiyordu.
Hiç düşünmeden harekete geçtik. Eşim anneyi geri tutarken ben göbek bağını kestim. Yavrucağı kucağımıza aldık ve eve koştuk. Gözleri yarı kapalı, bedeni zayıftı. Isıya, süte, güvene ihtiyacı vardı. En çok da sevgiye.
O gece hayatımızın en uzun gecelerinden biriydi. Her saat başı ona süt verdik, nefesini kontrol ettik, kucağımızda tuttuk. Her nefesi bir zafer gibiydi. Sabah olduğunda hâlâ hayattaydı—ve biz de anlamıştık ki bu geçici bir şey değildi. Onu kurtarmakla kalmıyorduk, ailemize yeni bir üye kazanmıştık. Ona Cash adını verdik.
İlk günden itibaren Cash sadece süt istemiyordu. O, ait olmak istiyordu. Sesimizi duyunca başını kaldırıyor, yanımıza sokuluyor, odadan odaya bizi takip ediyordu. Gözlerindeki o yumuşaklık tüm duvarlarımızı eritiyordu.
Cash’i büyütmek bir bebek büyütmek gibiydi. Sürekli biberon, uykusuz geceler, sabırsız endişeler. Ama aynı zamanda kahkahalar, neşe ve mucizelerle doluydu. Güçlendikçe evin içinde zıplayarak koşuyor, köpeklerle oynuyor, kedilere sataşıyordu. İnlemeleri ise gürültülü değil, aksine tatlı, neredeyse bir kahkaha gibiydi.
Gece olduğunda ise en tatlı ritüel başlıyordu. Yavaşlıyor, biberonunu içiyor, sonra sessizce yatak odamıza geliyordu. Hep eşimin yanına kıvrılıyor, orada uyuyordu. Nefes alışları bizim için bir ninni olmuştu, mucizelerin aslında çok da uzak olmadığını hatırlatan bir şarkı gibi.
İnsanlar sık sık soruyor: “Bir eşekle aynı evde nasıl yaşıyorsunuz?” Aslında Cash’i tanıyınca bu soru ortadan kalkıyor. O sadece bir hayvan değil. O aile. Ve yeri tam da burada, yanımızda.
Büyüdükçe annesini ziyaret etmesine izin verdik. Çite koşarak gidiyordu, sevgiyle bakıyordu ama gözlerinde bir şey vardı: Evini biliyordu. Onun evi bizdik.
Bugün, biz odadan çıksak bile birkaç dakika içinde seslenmeye başlıyor. Geri döndüğümüzde ise günlerdir görmemiş gibi koşarak geliyor. Böyle bir sevgi—koşulsuz, saf, sarsılmaz—çok nadir. Ve bu bizim hayatımızı değiştirdi.
Cash bize yavaşlamayı, daha çok gülmeyi, sınırsızca sevmeyi öğretti. O, görünüşümüze, günümüzün nasıl geçtiğine, bulaşıkların yıkanıp yıkanmadığına aldırmıyor. Tek istediği yanımızda olmak, sevmek ve sevilmek.
Ona bakınca sadece bir eşek görmüyoruz. Umudu, dayanıklılığı ve ikinci şansın beden bulmuş hâlini görüyoruz. Doğumda reddedilen bir yavruyken şimdi evimizin en kıymetlisi.
Bugün biri bize “Cash kim?” diye sorduğunda cevabımız basit: O bizim ev eşeğimiz, her gece yanımızda uyuyan dört toynaklı mucizemiz. Belki kulağa garip geliyor ama bizim için bundan daha doğal bir şey yok.
