Bir hizmetçi, yasak çatı katına giden fısıltıları takip eder… ve orada keşfettiği şey her şeyi altüst eder

.

.

Yasak Çatı Katına Giden Fısıltılar: Marina’nın Cesaret ve Umut Hikayesi

Marina, annesinin hastane masraflarını karşılamaya çalışan genç bir kadındı. Annesi üç haftadır hastanedeydi ve doktorlar daha fazla bakım gerektiğini söylüyordu. Ancak bu bakım, Marina’nın sahip olmadığı bir şey gerektiriyordu: daha fazla para. Elindeki her şeyi satmış, arkadaşlarından borç almış, ama yine de yeterli olmamıştı. Annesinin hastane masraflarını karşılayabilmek için acilen bir işe ihtiyacı vardı. Bu yüzden iş bulma ajansından gelen bir mesajı hiç düşünmeden kabul etti. Mesajda, “Acil iş fırsatı: Çocuksuz bir çift, şehir dışında bir malikanede hizmetçi arıyor. Yüksek maaş, hemen başlama imkânı,” yazıyordu. Maaş, Marina’nın daha önce kazandığının iki katıydı. Bu iş, annesini kurtarabilmek için bir umut ışığıydı.

İki gün sonra Marina, büyük bir demir kapının önünde duruyordu. Kapının ardında, taşlarla kaplı devasa bir malikane vardı. Kapıyı açan kadın, Marina’nın beklediğinden çok daha gençti. Soğuk bir ifadeyle Marina’yı içeri aldı ve ona evin kurallarını anlattı. Marina’nın görevi, evi temizlemek, yemek yapmak ve çamaşırları yıkamaktı. Kadın, Marina’ya hiç soru sormadı; nereden geldiği ya da neden bu işe ihtiyaç duyduğu umurunda değildi. Marina da soru sormadı. Onun tek düşündüğü, bu işi kaybetmemekti.

İlk birkaç gün her şey normal görünüyordu. Marina sabah erken kalkıyor, evin büyük salonlarını temizliyor, mutfakta yemek hazırlıyor ve uzun koridorları silip süpürüyordu. Ancak malikane, boyutuna göre fazla sessizdi. Marina, ev sahiplerini pek görmüyordu. Kadın genelde bir köşede oturuyor, Marina’yı izliyordu. Marina, bu bakışlardan rahatsız olsa da bunu önemsememeye çalıştı. Çünkü bu işi kaybetmeyi göze alamazdı.

Altıncı gün, Marina’ya üst katı temizlemesi söylendi. Marina, temizlik malzemelerini alıp yukarı çıktı. İlk önce çiftin yatak odasını temizledi. Oda, soğuk ve kusursuzdu; her şey yerli yerindeydi. Daha sonra çalışma odasına geçti. Koyu ahşap bir masa, rafları süsleyen kitaplar ve kapalı bir bilgisayar gördü. Her şey sanki sadece dekoratif amaçlı konulmuş gibiydi. Marina işini bitirip çıkmaya hazırlanırken, evin hanımı ona koridorun sonundaki çatı katını işaret etti.

“Çatı katını da temizle,” dedi kadın, yüzünde hiçbir duygu belirtisi olmadan. Marina, dar bir kapıya doğru baktı. Kapı eskiydi ve üzerinde büyük bir kilit vardı. Kadın, “Orada ışık yok. Al bu lambayı,” diyerek Marina’ya eski bir gaz lambası verdi. Marina, lambayı alırken içini garip bir his kapladı. Çatı katına çıkmak istemiyordu. Ancak bu işi kaybetmeyi göze alamazdı. Derin bir nefes alıp dar merdivenlerden yukarı çıktı. Her adımda tahtalar gıcırdıyor, karanlık koridor Marina’yı içine çekiyordu.

Kapıyı açtığında, bayat ve rutubetli bir koku yüzüne çarptı. Gaz lambasının titrek ışığında, odanın köşesinde bir şey fark etti. İlk başta ne gördüğünü anlayamadı. Sonra dikkatlice baktığında, köşede büzülmüş bir figür gördü. On yaşlarında bir çocuk, zayıf, solgun, kemikleri belirginleşmiş bir halde yerde oturuyordu. Ayak bileklerinde paslı zincirler vardı. Çocuk, Marina’ya baktı. Ama o bakış, bir yardım isteği ya da bir korku ifadesi taşımıyordu. Gözleri boştu, sanki her şeyi kabullenmiş gibiydi.

Marina’nın nefesi kesildi. Elindeki lamba neredeyse düşecekti. Kapıyı yavaşça kapattı ve hızlı adımlarla aşağı indi. Mutfakta durdu, elleri titriyordu. Kalbi o kadar hızlı atıyordu ki göğsü ağrıyordu. Gördüklerini anlamlandırmaya çalışıyordu. Ancak aklına gelen ilk şey, bu durumu kimseye anlatmaması gerektiğiydi. Eğer işinden olursa, annesinin hastane masraflarını ödeyemezdi. Ama çocuğun gözleri, zihninden bir türlü silinmiyordu.

O gece Marina uyuyamadı. Yatağında dönüp dururken çocuğun yüzü sürekli gözlerinin önüne geliyordu. Zincirler, solgun teni, boş bakışları… Bir şey yapmalıydı. Ama ne yapabilirdi? Eğer polise giderse, ev sahipleri durumu inkâr edebilir, hatta Marina’yı suçlayabilirlerdi. Zengin ve güçlü insanlardı. Marina ise sadece bir hizmetçiydi. Kimse ona inanmazdı. Ama eğer bir şey yapmazsa, o çocuk o karanlık çatı katında ölmeye mahkûm olacaktı.

Ertesi sabah, Marina bir karar verdi. Küçük bir not defteri aldı ve her şeyi yazmaya başladı. Evin sahiplerinin ne zaman evden çıktığını, ne zaman döndüğünü, çatı katındaki çocuğa dair gördüğü her detayı not etti. Bu, onun için bir başlangıçtı. Ancak bir yandan da sürekli izleniyordu. Kadın, Marina’yı daha sık takip etmeye başlamıştı. Mutfakta, salonda, çamaşırhanede… Marina’nın her hareketini izliyordu. Adam ise Marina’ya garip sorular sormaya başlamıştı. Nerede yaşadığı, ailesinin olup olmadığı, kimlerle görüştüğü… Marina, bu soruların arkasındaki tehdidi hissediyordu.

Sonunda Marina, bir çözüm bulmak için kiliseye gitmeye karar verdi. Mahalledeki bir rahip, ihtiyacı olan insanlara yardım etmesiyle tanınıyordu. Marina, rahibe her şeyi anlattı. Ancak rahip, o sırada başka bir toplantıya katılmak zorunda olduğunu söyleyip, ertesi gün tekrar gelmesini istedi. Marina, hayal kırıklığı içinde kiliseden ayrıldı. Daha fazla bekleyemezdi. O çocuğu o evden kurtarmalıydı.

Ertesi gün Marina, cesaretini toplayarak polise gitti. Polise çatı katında gördüğü çocuğu anlattı. Ancak polis, Marina’dan kanıt istedi. Marina’nın elinde sadece not defteri vardı. Polis, durumu inceleyeceklerini söyledi ama Marina, onların harekete geçmeyeceğinden korkuyordu. Eve döndüğünde, ev sahipleri onu sorgulamaya başladı. Marina, kendini ele vermemek için elinden geleni yaptı ama artık bu evde güvende olmadığını biliyordu.

Bir hafta sonra, polis Marina’yı aradı. Ev sahiplerinin başka bir mülkü olduğunu öğrenmişlerdi ve orayı aramak için bir arama emri çıkarmışlardı. Marina, polisle birlikte o mülke gitti. Eski, terk edilmiş bir çiftlik eviydi. İçeri girdiklerinde çocuğu buldular. Zayıf, korkmuş ama hayattaydı. Marina’nın gözleri doldu. Çocuk, ona baktı ve bu sefer gözlerinde bir umut ışığı vardı.

Çocuk kurtarılmıştı ve ev sahipleri tutuklanmıştı. Marina, işini ve huzurunu kaybetmişti ama bir çocuğun hayatını kurtarmıştı. Bu, onun için yeterliydi. Marina, korkularına rağmen doğru olanı yapmış ve sessizliği bozmuştu. Çünkü bazen kahraman olmak, sadece korkuya rağmen harekete geçmek demekti.

.