“ARTANLARINIZI YİYEBİLİR MİYİM?” Evsiz Bir Kadın Bir Milyonere Yalvardı. Ve Adam Her Şeyi Değiştirdi

.
.

“ARTANLARINIZI YİYEBİLİR MİYİM?” Evsiz Bir Kadın Bir Milyonere Yalvardı. Ve Adam Her Şeyi Değiştirdi

 

Artanlarınızı yiyebilir miyim evladım? Kadının sesi, kalabalığın ortasında bir bıçak gibi sessizliği yardı.

Emir (38), önündeki pahalı yemeğe baktı. Milyonluk imzaların, büyük ihalelerin, pahalı toplantıların adamıydı. Ama o an, karşısında ince bir hırkaya sarınmış, yaşlı bir kadın duruyordu. Yüzündeki derin çizgilerle yılların yorgunluğunu taşıyordu.

Kadın tekrar, titreyerek sordu: “Rahatsız ettiysem bağışlayın. Sadece biraz artan varsa…”

O cümle, Emir’in kalbinde beklenmedik bir yere dokundu. Boğazı düğümlendi. Masasındaki yemek, onu annesinin hastane odasındaki son gününe götürdü. Annesinin fısıldadığı o cümle geldi aklına: “Oğlum, bir gün gerçekten doyurmak istersen, karnı değil, kalbi doyur.”

“Lütfen,” dedi Emir. Sesi yumuşak ama kararlıydı. “Oturun.”

Kadın, Hacer teyze, ürkek bir adım geri çekildi. “Yok evladım, ayakta da olur.”

“Hayır,” dedi Emir. “Bu masada yer var. Üstelik, sadece yemeğe değil, insana da yer var.”

Garson şaşkınlıkla Emir’e baktı. Emir elini kaldırdı. “Yeter, hanımefendi benim misafirim.”

Hacer, sandalyeye çekinerek oturdu. Gözleri, masanın kenarına kilitlenmişti. Emir, garsona dönüp sessizce sipariş verdi: “Bir çorba daha getir. Yanına sıcak ekmek. Hızlı olsun.”

Hacer, çorbayı iki eliyle kavradı. Yüzüne değen buharı derin bir nefesle içine çekti. O nefesin içinde hem minnettarlık hem de yılların yorgunluğu vardı.

“Biliyor musun evladım?” dedi. “Benim de bir oğlum vardı. Senden biraz büyüktü belki ama kader bazen insanın elinden tutmuyor. Bir gün kalkıyorsun, tutacak elde, dönecek evde kalmıyor.”

Emir, kendi hayatının gözlerinin önünden geçtiğini hissetti. Toplantı odaları, milyonluk ihaleler, telefonlar… Ama hiçbiri insana bu kadar gerçek hissettirmemişti.

“Burada mı yaşıyorsun teyze?” diye sordu.

Hacer başını eğdi. “Buralarda. Bazen cami avlusu, bazen park kenarı. Ama artık soğuklar başladı.”

Emir, annesinin son nefesinde fısıldadığı o sözleri hatırladı: “İyilik bazen tanımadığın birine uzanır. Oğlum, tanıdığın herkes elini bırakırsa, o el seninki olsun.”

“O yüzden seni davet ediyorum. Yük değil, emanetsin bana.”

Hacer’in dudakları titredi. “Emanet. Bu kelimeyi yıllardır duymamıştım.”

Huzur Satın Alınmaz

 

Garson, hesabı getirdiğinde utanır gibi fısıldadı: “Beyefendi, az önceki için özür dileriz.”

Emir, elini kaldırdı. “Bir özür değil, bir ders isteyeceğim sizden. Kapıdan giren her insana, cüzdanına değil, gözlerine bakın. İnsanlık orada başlar.”

Dışarı çıktıklarında, hava serinlemişti. Emir, ceketini çıkardı, Hacer’in omuzlarına koydu. “Senin annenin duası hala peşinde evladım.” diye fısıldadı kadın.

Emir, Hacer’i küçük, güvenli bir otele yerleştirdi. Resepsiyondaki görevliye kimliğini uzattı. “Bir gece değil,” dedi. “İhtiyacı olduğu kadar kalacak.”

Kadın, odanın kapısına vardığında dönüp baktı. “Evladım, bu gece bana oda değil, insanlık verdin.”

O gece, Emir, arabasının sessizliğinde kendini huzurlu hissetti. Hacer, sıcak bir odada, korkmadan uyuyacaktı. Ve o uyku, yalnızca dinlenmek değil, yeniden inanmak demekti.

Sabah, Emir ofise uğramadı. Arabasıyla saatlerce İstanbul sokaklarında dolaştı. Yalnızlık, metalin içinde yankı yaptı. “Gördünüz mü, köprü altındaki karton yatağından başını kaldıran bir evsiz gördünüz mü?” diye sordu.

Birkaç evsizle konuştu. Kimisi omzunu silkti, kimisi hatırlamadı. Ama bir şeyi biliyordu: Bu sefer sessiz kalmadı.

O akşam Emir eve döndüğünde, masanın üzerinde duran annesinin en sevdiği fincanına baktı. Çayı koyarken elinin titrediğini fark etti. “İyilik yaparsan huzur bulursun,” derdi annesi.

Ertesi sabah, Emir, sekreterine talimat verdi: “Bugünden itibaren şu bölgelerde sıcak yemek dağıtımı yapılacak ve yaşlılara özel bir fon oluşturulsun. Adı Hacer Yardım Fonu olsun.”

“Yatırım değil,” dedi Emir. “Geri dönüşü olmayan bir şey bu. Belki bir dua, belki bir teşekkür, belki sadece iç huzuru.”

 

Kapı Çıngırağı

 

Akşamüstü, fonun ilk yemek dağıtım noktasına gitti. Kalabalığın içinde, elinde küçük bir tabakla Hacer teyze duruyordu. Yorgun ama gülümseyen gözlerle ona bakıyordu.

Emir, Hacer teyze’nin yanına oturdu. “Beni neden bırakıp gittin?”

“Bir gece sıcak yatakta uyudum ya,” dedi kadın. “Dedim ki, ‘Allah razı olsun. Daha fazlasını istemeyeyim.’ Çünkü insan iyiliğe alışırsa utanır.”

Emir, başını salladı. “Ben utanmadım. Yalnızken senin gibi birini tanımak bana iyi geldi.”

Kadın, gözleriyle içindeki boşluğu yoklayan Emir’e baktı. “Yalnız mıydın sen de?”

“Yalnızdım,” dedi Emir. “Ama artık değilim.”

Emir, hastane masraflarını üstlendi. Hacer teyze, hastanede üç gün kaldı. Doktor, kalbinin yaşına göre güçlü olduğunu söyledi.

Taburcu olduğunda, Emir onu şehir dışında, küçük ama sıcak bir eve götürdü. Duvarları beyaza boyalı, bahçeli, limon ağacı ve verandada iki sandalyeyle. Tam annesinin hayal edeceği türden bir ev. Emir, anahtarı kadına uzattı. “Hadi teyze, kendi kapını aç bakalım.”

Kadın, anahtarı titreyen elleriyle çevirdi. Kapı açılır açılmaz burnuna deterjan ve taze boya kokusu karıştı. “Bu kadar sessiz bir mutluluğu unuttuğumu yeni fark ettim,” diye fısıldadı.

Birlikte kahvaltı ettiler. Hacer teyze, mutfakta tarçınlı çörekler pişirdi. “Oğlum, limon da insan gibi. Güneş görünce meyve veriyor,” dedi.

Emir, Hacer teyze’den bir istekte bulundu: “Evladım, kapıma bir kapı çıngırağı almak istiyorum. Kapı çalındığında ‘Geldim’ diyen bir ses olsun.”

Emir güldü. Ertesi gün, pirinçten yapılmış, zarif bir çıngırak astı. Ses, evin içine yayıldı. Kadın, gözlerini kapadı. “Duydun mu evladım? Bu ses ‘yalnızlık bitti’ diyor.”

 

Sonsuz Miras

 

Bir yıl sonra, Hacer Vakfı resmen açıldı. Yaşlılara sıcak yemekler, barınma desteği. Vakfın logosunda küçük bir çıngırak vardı. Altında da şu cümle: “Kapı çalarsa aç.”

Hacer teyze, verandada oturuyordu. “Sen artık oğlum değil,” dedi, Emir’e. “Bir dua oldun. Ben ölünce bu evi kapatma. Kapı hep açık kalsın. Çıngırağın sesi eksilmesin.”

Emir’in gözleri doldu. “Söz.”

Kadın, eliyle gökyüzünü işaret etti. “Bazen dua gökten inmez. Birinin kapını çalmasıyla gelir.”

Emir o cümleyi kalbine kazıdı. O an, limon ağacının yaprakları rüzgarla sallandı. Çıngırağın sesi yeniden çaldı. O ses, bir evin değil, bir hikayenin kapanışıydı.

Milyarder, zenginliğin satın alamayacağı tek şeyi bulmuştu: gerçek sevgi ve iç huzuru. O artık sadece bir işadamı değil, annesinin hayal ettiği gibi, tanımadığı birine el uzatan bir oğuldu. Ve o el, iki yalnız ruhu bir araya getirmişti.

.