Bebeğinin odasında baygın yatan temizlikçiyi gören milyoner şoka girdi.

.
.

Murat Özkan ve Sevim Kaplan: Sessiz Mücadelelerin Hikayesi

Murat Özkan, İstanbul’un en lüks semtlerinden birinde yaşayan başarılı bir iş insanıydı. Yoğun iş temposu ve toplantılarla dolu günlerinin ardından, evine döndüğünde genellikle bebeği Duru’nun neşesiyle karşılaşmayı beklerdi. Ancak o gün saat 14.30’da evde garip bir sessizlik vardı. Bebeğinin odasının kapısını sessizce araladığında gördüğü manzara Murat’ın kalbini durduracak gibiydi.

Sevim Kaplan, üç yıldır Murat’ın evinde temizlik görevlisi olarak çalışıyordu. Sarı lastik eldivenleri hâlâ ellerindeydi, çevresinde temizlik bezleri dağılmıştı. Yüzü solgun, nefes alışları düzensizdi ve hareketsiz yatıyordu. Murat panikle yanına koştu, nabzını yokladı; zayıf ama düzenliydi. Telefonunu çıkarıp doktor Hakan Yıldız’ı aradı. Doktor, “Ona dokunmayın, rahat bir pozisyonda tutun,” dedi.

Murat, Sevim’in yüzüne dikkatle baktı. Elmacık kemikleri çıkıntılı, gözlerinin altında morluklar vardı. Üzerindeki temizlik üniforması eskisinden bol duruyordu. Bebek Duru ise huzur içinde uyuyordu. Sevim, bebeğin odasını tertemiz bırakmış, oyuncaklar düzenli, battaniyeler katlanmıştı. Bu kadın kendini yok pahasına işine adamıştı.

Murat’ın aklında sorular çoğalmaya başladı. Sevim hakkında ne biliyordu gerçekten? Dul olduğunu, iki çocuğu olduğunu biliyordu ama nereden geldiğini, nasıl yaşadığını, neden hastalanmadığını, neden yemek yemediğini bilmiyordu. Doktor, Sevim’in beslenme yetersizliği ve dehidrasyon belirtileri gösterdiğini söyledi. “Bu sadece bir gün meselesi değil,” dedi.

Sevim yavaşça gözlerini açtı. Murat, “İyi misiniz? Sizi bebeğimin odasında baygın bulduk,” dedi. Sevim panik içinde etrafına baktı, bebeği sordu. Murat, “O çok iyi, siz daha az iyisiniz,” dedi. Sevim gözyaşlarını tutamadı, “Özür dilerim,” dedi. Murat, “Özür dileyecek bir şey yok, benim özür dilemem gerekebilir,” diye yanıtladı.

Doktor, Sevim’e serum verdi. Murat, “Bugün eve gidip dinlenin, yarın konuşacağız,” dedi. Sevim kapıdan çıkarken Murat’ın aklı dönüyordu. Bu kadın üç yıldır evinde çalışıyordu, ama Murat onu hiç tanımıyordu. Kimdi bu kadın? Neler yaşıyordu? Ve kendisini böyle bir durumda bulduğunda ne yapardı?

O gece Murat uyuyamadı. Sevim’in solgun yüzü, gözlerindeki korku zihninden çıkmıyordu. Sabah ilk işi Sevim’in dosyasını incelemek oldu. 38 yaşında, dul, iki çocuklu, Gazi Osmanpaşa Yenidoğan Mahallesi’nde yaşıyordu. Acil durumda aranacak kişi kendisiydi; başka kimse yoktu. Murat, üç yıldır onun saatlerce yolculuk yaparak işe geldiğini öğrendi.

Sekreterinden Sevim’in adresini istedi. Gazi Osmanpaşa’ya vardığında dar sokaklar, eski binalar, çamurlu yollar vardı. Sevim’in oturduğu bina beş katlıydı, asansör yoktu. Dış cephesi bakımsız, merdivenler çatlaktı. Murat ikinci kata çıkarken nefesi kesildi. Bu kadın her gün bu merdivenlerden çıkıp iniyordu.

Kapıyı çaldığında 12 yaşlarında bir çocuk açtı. Cem adında, büyük gözlü, temiz ama yıpranmış kıyafetli bir çocuktu. İçeriden annesi Sevim geldiğinde Murat’ı görünce şok oldu. Murat, “Burada ne yapıyorsunuz? Sizinle konuşmak istiyorum,” dedi. Ev tek odalıydı, küçük bir mutfak ve banyo vardı. İki yatak, çocukların yaptığı ödevler, temiz ama yetersiz yaşam alanı…

Sevim çocuklarını odalarına gönderdi ama Murat onları tanımak istedi. Cem ve Selma ile tanıştı. Selma, “Anne hep sizden bahseder, çok iyi biri olduğunuzu söyler,” dedi. Bu söz Murat’ın kalbine saplanan bir hançer gibiydi. Sevim çocuklarını aç bırakıyordu ama Murat bunu bilmiyordu.

Murat, evin her yanını inceledi. Buzdolabı neredeyse boştu; birkaç patates, biraz soğan, yarım ekmek vardı. Sevim, “Dün ne yediniz?” diye sorunca başını eğdi. “Çocuklar yedi, ben o kadar aç değildim,” dedi. Gözyaşlarını tutamayan Sevim, “Lütfen işten çıkarmayın, ben size yük olmadım. İşimi hep düzgün yaptım, Duru’ya çok iyi baktım,” dedi.

Murat, “Sizi işten çıkarmak için burada değilim. Anlamak için buradayım,” dedi. Sevim, “Ne anlamak istiyorsunuz? Nasıl hayatta kaldığımı? Üç çocukla bu evde nasıl yaşadığımı? Verdiğiniz maaşla mümkün değil,” dedi. Murat, “Üç çocuk mu?” diye sordu. Sevim, “İki çocuk aslında, ama siz benim gözümde üç çocuksunuz,” dedi. Bu söz onu ağlatmaya yetti.

Sevim, “Şikayet etmedim ama artık dayanamayacağım. Cem’in okul masrafları var, Selma’nın ayakkabıları delik, kira gecikiyor. Siz evinizde yemekleri görüyorsunuz ama dokunmaya cesaret edemiyorum,” dedi. Murat’ın kalbine bıçak saplandı. “Neden söylemediniz?” diye sordu. Sevim, “Patron ve işçi arasında böyle konuşmalar olmaz. Şikayet edersem başka birini bulursunuz. Bu işe çok ihtiyacım var,” dedi.

Kocası Ali, dört yıl önce bir iş kazasında ölmüştü. Tazminat alamadılar, evi kaybettiler. Sevim önce fabrikada çalıştı, sonra temizlik işlerine başladı. Parayı günü gününe harcıyordu. Çocuklarının karnını doyurmak için kendi yemeklerinden feragat ediyordu. Önce öğle yemeğini, sonra kahvaltıyı atlıyordu. Son aylarda sadece akşam yemeklerinde çocuklarla oturuyor, tabağına çok az koyuyordu.

Murat’ın evinde çalışmaya başladığında ilk gün şok olmuştu. Buzdolabı doluydu, Duru için özel yemekler hazırlanıyordu. Sevim ise açlıkla mücadele ediyordu. Mide ağrıları geçmiş, baş dönmeleri normal gelmişti. Vücut ağırlığı düşüyordu ama aynaya bakmıyordu. Geceleri ağlıyor, Ali’nin gömleğini kokluyordu.

Çocuklar annelerinin zayıfladığını fark etmişti. Cem, “Anne hasta mısın?” diye sormuştu. Sevim, “Yorgunum, doktora gidelim ama param yok,” demişti. Selma ise, “Anne neden artık et yemiyoruz? Neden dışarı çıkmıyoruz?” diye soruyordu. Sevim, çocuklarını açlık ve yoksulluktan korumaya çalışıyordu.

Bir gün Murat, Sevim’e, “Yarından itibaren bazı şeyler değişecek,” dedi. Sevim korktu, “Beni kovuyor musunuz?” diye sordu. Murat, “Hayır, insanca yaşayabileceğiniz bir maaş vermeye başlıyorum,” dedi. O akşam Murat, Zeynep’ten en yakın marketten yemek siparişi vermesini istedi. Çocuklar yemek paketlerini görünce sevinçle, “Bu bizim mi?” diye sordu.

Murat, “Bundan sonra hiçbiriniz aç kalmayacaksınız,” dedi. Sevim ağlıyordu. “Bunu hak etmiyorum,” dedi. Murat, “3 yıldır hak ediyorsunuz,” diye yanıtladı. Ertesi sabah Murat, şirketindeki tüm mavi yakalı çalışanların maaş ve sosyal haklarını yeniden değerlendirmeye karar verdi.

Sevim’in maaşı üç katına çıktı. Murat, “Bu bir hata değil, insanca yaşamanız için gereken miktar,” dedi. Sevim ağladı, “Ne diyeceğimi bilmiyorum,” dedi. Murat, “Artık çocuklarınızla tok karnıyla uyuyun,” dedi.

Sevim, şirket içinde yeni bir rol aldı: Çalışan Refah Koordinatörü. Artık sadece temizlik yapmıyor, çalışanların sorunlarını dinliyor, onlara destek oluyordu. Murat, Sevim’in hazırladığı raporu okudu. Diğer çalışanların da zor durumda olduğunu gördü ve çözüm yolları aradı.

Bir yıl içinde Cem okul birincisi oldu, Selma resim yarışmasında derece aldı. Sevim, vakfın başında yüzlerce aileye yardım ediyordu. Murat, hayatının en büyük yatırımını yapmıştı: İnsanlığa yatırım.

Murat’ın gözleri artık sadece parayı değil, insanları görüyordu. Çünkü bazen en büyük zenginlik, başkalarının acısını görmek ve ona dokunabilmekti.

.