BİR MİLYONER, durmadan ağlayan bir bebeği teselli etmeye çalışırken, bir hemşirenin bunu görmesi üzerine hemşirenin bir sonraki hareketi şaşırtıcı oldu.

.
.

Bir sonbahar akşamı, İstanbul’un en gözde semtlerinden birinde, gösterişli bir malikanede alışılmadık bir telaş yaşanıyordu. Malikanenin sahibi Ahmet Bey, genç yaşında büyük bir servet edinmiş, iş dünyasında adından sıkça söz ettiren bir milyonerdi. Hayatı boyunca karşılaştığı her zorluğun üstesinden gelmiş, parasıyla birçok kapıyı açmıştı. Ancak o akşam, karşısında durmadan ağlayan bir bebek vardı ve Ahmet Bey, tüm imkanlarına rağmen bebeği teselli etmeyi başaramıyordu.

Bebek, Ahmet Bey’in yakın bir dostunun çocuğuydu. Dostu acil bir iş için şehir dışına çıkmak zorunda kalmış, bebeğini birkaç saatliğine Ahmet Bey’e emanet etmişti. Ahmet Bey, başta bu işi çok kolay sanmıştı. “Bir bebek ne kadar zor olabilir ki?” diye düşünmüştü. Fakat saatler ilerledikçe ve bebeğin ağlaması dinmedikçe, milyoner iş adamı kendini çaresiz hissetmeye başlamıştı.

Bebeğin ağlaması, malikanenin her köşesinde yankılanıyor, Ahmet Bey’in sinirlerini iyice geriyordu. Önce bebeğin altını kontrol etti, aç olup olmadığını anlamaya çalıştı, oyuncaklar gösterdi, şarkılar söyledi. Fakat bebek ne yaptıysa susmadı. Ahmet Bey, hayatında ilk defa paranın işe yaramadığı bir anla karşı karşıyaydı.

Tam bu sırada, malikanede çalışan hemşire Ayşe Hanım odadan içeri girdi. Ahmet Bey’in yüzündeki endişeyi ve yorgunluğu fark etti. Ayşe Hanım, yıllardır çocuklarla çalışan, tecrübeli ve şefkatli bir hemşireydi. Bebeklerin dilinden anlamak onun için bir sanattı. Ahmet Bey, hemen ona dönerek “Ayşe Hanım, ne yapsam susmuyor, neyi yanlış yapıyorum?” diye sordu.

Ayşe Hanım, sakin bir şekilde bebeğe yaklaştı. Önce bebeğin gözlerine baktı, sonra minik ellerini tuttu. Bebeğin vücudunda herhangi bir rahatsızlık olup olmadığını kontrol etti. Ardından, Ahmet Bey’e dönerek gülümsedi. “Bazen bebekler sadece ilgi ister, bazen de kendilerini güvende hissetmek isterler. Onu kucağınıza alın ve kalbinizin sesini dinletin,” dedi.

Ahmet Bey, biraz tereddüt ederek bebeği kucağına aldı. Ayşe Hanım ona, bebeği göğsüne yakın tutmasını ve yavaşça sallamasını söyledi. Ahmet Bey, hemşirenin dediklerini uyguladı. Birkaç dakika sonra, bebeğin ağlaması hafifledi ve sonunda tamamen sustu. Ahmet Bey şaşkınlıkla hemşireye baktı. “Nasıl yaptınız bunu?” diye sordu.

Ayşe Hanım gülümsedi. “Bebekler, kalp atışlarını duymak ister. Annelerinin yanında olduklarında, o ritmi hissederler ve güvende hissederler. Siz de ona kendi kalp atışınızı dinlettiniz. Para, oyuncaklar veya şarkılar bazen yeterli olmaz; bazen sadece bir insanın sıcaklığı ve sevgisi gerekir,” dedi.

Ahmet Bey, bu cevabın ne kadar doğru olduğunu o an anladı. Hayatı boyunca hep mantık ve akıl yürütme ile hareket etmiş, duyguların gücünü hep küçümsemişti. Oysa şimdi, bir bebeğin kalp atışına duyduğu ihtiyacın, dünyanın en büyük servetinden bile daha değerli olduğunu görüyordu.

Bebek, Ahmet Bey’in kucağında huzur içinde uykuya dalmıştı. Ahmet Bey, ona bakarken kendi çocukluğunu hatırladı. Annesinin dizlerinde uyuduğu, babasının onu kucağına aldığı günleri düşündü. O zamanlar, dünyanın en zengin insanı olmanın hayalini kurmamıştı; sadece sevilmek ve güvende olmak istemişti.

Ayşe Hanım, mutfaktan bir fincan çay getirip Ahmet Bey’in yanına oturdu. “Bazen insanlar, büyüdükçe duygularını unutuyorlar. Zenginlik, başarı, şöhret peşinde koşarken, bir çocuğun saf sevgisini ve güven arayışını göz ardı ediyorlar,” dedi. Ahmet Bey, başını sallayarak hemşireyi onayladı. “Sanırım ben de öyle oldum,” dedi. “Hayatım boyunca hep daha fazlasını istedim. Ama şimdi, bir bebeğin huzurunu sağlamak için hiçbir şeyin yeterli olmadığını görüyorum.”

O gece, Ahmet Bey uzun uzun düşündü. Kendi hayatının anlamını, servetinin sınırlarını, insan olmanın ne demek olduğunu sorguladı. Bebek hala kucağında huzurla uyuyordu. Ahmet Bey, onun başını okşayarak, “Belki de hayatın sırrı, bir başkasına huzur verebilmekte saklıdır,” diye mırıldandı.

Sabah olduğunda, dostu eve döndü. Bebeğinin huzurla uyuduğunu görünce çok mutlu oldu. Ahmet Bey, olanları anlattı. Dostu ona gülerek, “Senin gibi bir milyonerin, bir bebeği susturmak için bu kadar uğraşması ne ilginç!” dedi. Ahmet Bey ise ciddi bir şekilde, “Hayatımda öğrendiğim en büyük derslerden biri bu gece oldu,” dedi. “Paranın ve gücün sınırı var; ama sevginin ve şefkatin sınırı yok.”

Ayşe Hanım, Ahmet Bey’in sözlerini duyunca gülümsedi. “İşte bu yüzden hemşire oldum. İnsanlara sadece ilaç değil, sevgi ve güven de vermek için,” dedi. Ahmet Bey ona teşekkür etti. O günden sonra, malikanede çalışan herkesin çocuklarına, ailelerine daha fazla zaman ayırmasına izin verdi. Çalışanlarının çocukları için bir oyun odası yaptırdı, onların mutluluğu için yeni imkanlar sundu.

Bir süre sonra, Ahmet Bey’in hayatı değişmeye başladı. Artık sadece iş toplantılarıyla ve yatırımlarla ilgilenmiyor, çalışanlarının aileleriyle vakit geçiriyor, onların sorunlarını dinliyor, çocukların doğum günlerine katılıyordu. Malikanede her gün çocuk kahkahaları yankılanıyor, Ahmet Bey ise bu sesleri en değerli serveti olarak görüyordu.

Gazeteciler, Ahmet Bey’in bu değişimini fark etti. Onun çocuklarla vakit geçirdiği fotoğraflar gazetelerde yayımlandı. İnsanlar, milyoner iş adamının kalbindeki değişimi konuşmaya başladılar. Ahmet Bey, bir röportajında şunları söyledi: “Hayatta en değerli şey, bir başkasının yüzünde gülümsemeye sebep olabilmektir. Servetimle birçok şey satın aldım, ama bir bebeğin huzurunu satın alamadım. Onu ancak sevgimle, şefkatimle verebildim.”

Ayşe Hanım ise hala malikanede çalışıyordu. Herkes ona saygı duyuyor, onun tecrübesinden ve sevgisinden faydalanıyordu. Ahmet Bey, ona her zaman minnettar kaldı. Bir gün ona, “Hayatımı değiştirdiniz,” dedi. Ayşe Hanım ise mütevazı bir şekilde, “Ben sadece bir bebeğin ihtiyacını gördüm. Asıl değişimi siz başardınız,” diye yanıtladı.

Yıllar geçti. Malikanede büyüyen çocuklar, Ahmet Bey’in sevgisini ve ilgisini unutmadılar. Onun bir milyoner olmanın ötesinde, gerçek bir insan olduğunu herkese anlattılar. Ahmet Bey ise her zaman, o sonbahar akşamını ve ağlayan bebeği hatırladı. Hayatının en değerli dersini bir bebeğin gözyaşında bulmuştu: Sevgi ve şefkat, dünyanın en büyük servetiydi.

.