“KARIN ANNENİN YÜRÜMESINE İZİN VERMİYOR!” – FAKİR ÇOCUK YENİ EVLİ MİLYONERE AÇIKLIYOR

.

.

“Karın Annenin Yürümesine İzin Vermiyor!”

Fakir Çocuk, Sırrı Yeni Evli Milyonere Açıklıyor

Küçük bir Anadolu kasabasında, toprak damlı bir evde yaşayan on yaşındaki Ali, sabahın erken saatlerinde uyanıp annesi Zeynep’in yanına koştu. Annesi, dizlerindeki ağrılar yüzünden ayakta durmakta zorlanıyordu. Her sabah olduğu gibi, Ali önce sobayı yakıyor, sonra annesinin ayaklarını ovuyordu. Babası yıllar önce bir trafik kazasında hayatını kaybetmiş, Ali ve annesi hayatta kalmak için birbirlerine tutunmuşlardı.

Ali’nin en büyük hayali, annesinin tekrar yürüyebilmesi, onunla birlikte köyün tepesine çıkıp çiçek toplayabilmesiydi. Fakat doktorlar, ameliyat olması gerektiğini söylemiş, ama ameliyat parası yoksul aile için hayalden öteye geçememişti.

Bir sabah, kasabaya lüks bir araba geldi. Herkes merak içinde, yeni gelenin kim olduğunu konuşuyordu. Arabanın içinden, şık giyimli genç bir adam ve yanında zarif bir kadın indi. Adam, kasabanın eski sakinlerinden, yıllar önce İstanbul’a göç eden ve büyük bir servet sahibi olan Emir’di. Yanındaki ise yeni evlendiği eşi, Asya’ydı. Emir, çocukluğunun geçtiği kasabayı ziyaret etmek ve eşiyle geçmişini paylaşmak istemişti.

Köy meydanında çocuklar, Emir’in arabasına hayranlıkla bakarken, Ali ise annesini düşünüyordu. O sırada Emir ve Asya, köydeki eski evleri gezerken Ali’nin evinin önünden geçtiler. Kapı önünde Ali’yi annesinin ayaklarını ovarken gördüler. Asya, bu manzaradan çok etkilendi ve Emir’e dönüp, “Bu çocuk annesine ne kadar bağlı, bir derdi olmalı,” dedi.

Emir, Ali’ye yaklaşıp gülümsedi. “Merhaba, adın ne senin?” diye sordu. Ali utangaç bir şekilde cevap verdi: “Ali.” Emir, “Annenin nesi var?” diye sordu. Ali başını eğerek, “Annemin dizleri çok ağrıyor. Yürüyemiyor. Doktor ameliyat dedi ama paramız yok,” dedi.

Asya’nın gözleri doldu. O anda Ali, bir sırrı paylaşmak ister gibi Emir’in kulağına eğildi: “Ama amca, annem yürüyemiyor çünkü… çünkü karın annemin yürümesine izin vermiyor!” Emir ve Asya şaşkınlıkla bakakaldılar. “Nasıl yani?” diye sordu Asya. Ali, gözlerini kaçırarak devam etti: “Her gece, annem ağrıyla kıvranırken, ben dua ediyorum. Ama bir akşam, annem rüyasında karanlık bir kadının gelip dizlerine oturduğunu, onu yere bastırdığını söyledi. Sonra daha kötü oldu. Annem, ‘Birisi bana izin vermiyor, sanki görünmez bir el tutuyor,’ diyor.”

Emir ve Asya, çocuğun anlattıklarını önce bir çocuk hayal gücü sandılar. Ama Asya, annesinin de küçükken benzer korkular yaşadığını hatırladı. “Bazen yoksulluk, çaresizlik ve korku insanın ruhunu da hasta eder, Emir,” dedi. Emir ise Ali’ye umut vermek istedi: “Bak, Ali. Bazen karanlık, insanın kalbinde büyür. Ama biz birlikte ışık bulabiliriz. Annenin iyileşmesi için elimizden geleni yapacağız.”

O gün Emir, kasabanın doktorunu aradı. Doktor, Zeynep’i muayene etti ve ameliyatın şart olduğunu, ama bunun için şehirdeki büyük bir hastaneye gitmeleri gerektiğini söyledi. Emir, hiç düşünmeden masrafları karşılamayı teklif etti. Ali ise hala korkuyordu. “Ama ya o karanlık kadın yine gelirse?” diye sordu.

Asya, Ali’nin elini tuttu. “Karanlık, bazen insanın korkusudur. Ama sevgi ve umutla, en karanlık geceler bile aydınlanır. Sen annene inanmaya devam et, biz de yanında olacağız,” dedi.

Ertesi gün, Emir ve Asya, Ali ve annesini arabalarına aldılar ve şehre doğru yola çıktılar. Ali ilk defa böyle lüks bir arabada, böyle büyük bir şehirde bulunuyordu. Hastanede Zeynep’e testler yapıldı, ameliyat günü belirlendi. Ali, annesinin başında beklerken, Asya ona minik bir oyuncak hediye etti. “Bu sana cesaret getirsin,” dedi.

Ameliyat günü geldiğinde, Ali sabaha kadar dua etti. “Allah’ım, annemi koru. Karanlık kadını uzaklaştır. Annem tekrar yürüsün.” Ameliyat saatler sürdü. Sonunda doktorlar ameliyatın başarılı geçtiğini söylediler. Zeynep, birkaç gün sonra gözlerini açtı. Ali’nin ellerini tutarak, “Oğlum, sanki içimdeki ağırlık gitmiş. Hafifim,” dedi.

Fizik tedavi süreci başladı. Emir ve Asya, şehirde onların yanında kaldı. Her gün Ali, annesinin yanında egzersiz yaptı, ona umut verdi. Haftalar sonra, Zeynep ilk adımını attığında, Ali sevinçten ağladı. “Anne, başardın! Artık o karanlık kadın yok!” Zeynep ise oğluna sarıldı: “Oğlum, asıl karanlığı senin sevgine yenildik.”

Emir ve Asya, bu süreçte Ali ve annesiyle gerçek bir aile bağı kurdular. Asya sık sık Ali’ye kitaplar okudu, onun hayal gücünü besledi. Emir ise köyde bir yardım kampanyası başlatmaya karar verdi. “Bu köyde kimse çaresiz kalmamalı,” dedi.

Aylar sonra, Ali ve Zeynep köylerine döndüler. Zeynep artık kendi başına yürüyebiliyor, Ali ile birlikte tepelere çıkıp çiçek toplayabiliyordu. Emir ve Asya da onları sık sık ziyaret etti. Emir, köyde bir sağlık merkezi kurulmasına öncülük etti. Artık kimse ameliyat parası için şehir şehir dolaşmak zorunda kalmayacaktı.

Bir gün, Ali köy meydanında Emir’e sarıldı. “Amca, biliyor musun? Şimdi annem yürüyebiliyor. Sen ve Asya abla olmasaydınız, belki de hala karanlıkta kalacaktık.” Emir, Ali’nin başını okşadı. “Bazen hayatımızda karanlıklar olur, Ali. Ama sevgiyle, iyilikle, o karanlığı aydınlatmak elimizde.”

Köyde herkes, Ali’nin hikayesini konuşur oldu. Fakir bir çocuğun, annesini iyileştirmek için gösterdiği sevgi, bir milyonerin kalbine dokunmuş, yeni umutların doğmasına vesile olmuştu. Artık Ali’nin en büyük korkusu, yerini en büyük umuda bırakmıştı: “Annemin yanında, sevgiyle büyüyen bir hayat.”

Ve o günden sonra, Ali her sabah annesiyle birlikte yürüyüşe çıkarken, gökyüzüne bakıp şöyle dua etti: “Allah’ım, karanlıkları değil, ışığı çoğalt. Çünkü sevgi, en büyük mucizedir.”

SON

.