Komasındaki çiftçiyle evlenmeye zorlandı – Ama sonra inanılmaz bir şey oldu

.
.

Komasındaki Çiftçiyle Evlenmeye Zorlandı – Ama Sonra İnanılmaz Bir Şey Oldu

 

Güneş, Karadağ Vadisi’nin çorak toprakları üzerinde soğuk, sarı bir ışık döküyordu. Rüzgar, kurak çimlerin üzerinden ıslık çalarak geçiyor, beraberinde tozu ve Elara’nın göğsündeki korkuyu taşıyordu. Önünde duran çiftlik evi, kasvetli bir anıt gibi yükseliyordu; terk edilmişlikten çok, üzerine çöken büyük bir talihsizliğin ağırlığını taşıyordu.

Elara’nın kaderi, avucunda ezdiği tek bir parça kağıtla mühürlenmişti: Evlilik Sözleşmesi.

Yirmi yaşındaydı. Gözleri eski bir orman rengindeydi, saçları ise rüzgarın şekillendirdiği kızıl kahverengiydi. Kasabaya, babasının borçlarını ödemek için getirilmişti. Babası, son çare olarak, onu Elias Thorne’a satmıştı. Thorne, vadinin en büyük toprak sahibinin, sert ve münzevi çiftçinin tek oğluydu.

Ancak Elias Thorne, Elara’nın elini tutmak ya da gözlerinin içine bakmak için orada değildi. O, içeride, ikinci kattaki odasında, bir ay önce at sırtında geçirdiği kazadan sonra girdiği derin komada yatıyordu.

“Bak ve gör, kızım,” demişti Bayan Finch, kasabanın yaşlı ebesi ve bu düzenlemenin arabulucusu. Sesi, kırılmış bir cam gibi keskindi. “Hayatını mahveden adamı. Onun karısı olacaksın ve ona bakacaksın. Eğer ölürse, topraklar mirasın olacak. Eğer uyanırsa, onun karısı olacaksın. Seçimin yok.”

Seçim, gerçekten de yoktu. Babasının borçları kasabanın ipotekçisi tarafından acımasızca sıkıştırılmıştı. Bu evlilik, Elara’nın ailesinin yoksulluktan kurtulması için tek şanstı.

Elara, derin bir nefes alıp omuzlarını düzeltti. Buraya bir kurban olarak gelmişti, ama yemin etti ki, bir köle gibi yaşamayacaktı.

Mühürlenen Kader

 

Evin içi, dışından daha soğuktu. Her yerde, aniden kesilmiş bir hayatın ağırlığı vardı. Mutfak kirli, oturma odası tozlu ve hava bayatlamış umutsuzluk kokuyordu.

Bayan Finch, onu hemen üst kata, odasına çıkardı. Oda, vadinin üzerinde asılı duran bulutlar gibi gri ve sessizdi.

Yatağın üzerinde Elias Thorne yatıyordu. Otuzlu yaşlarının ortalarında olmalıydı. Sakalı uzamış, yüzü solgundu. Ama Elara’nın dikkatini çeken, yüzündeki keskin, güçlü çizgilerdi. Kasların gevşemesine rağmen çene hattındaki inatçı ifade, bu adamın bir zamanlar sahip olduğu büyük gücü gösteriyordu.

Kolunda, kasabanın doktorunun komayı izlemek için bağladığı iğneler vardı. Bedenindeki hareketsizlik, etrafındaki her şeye yayılan devasa bir sessizlik yaratıyordu.

Bayan Finch, törenin kısa tutulması konusunda acımasızdı. Yatağın kenarına bir avukat getirilmişti.

“Evlilik, yasalar önünde, tanıklar huzurunda gerçekleşecektir,” diye fısıldadı avukat, sesi saygısızca alçaktı.

Elara’nın gözleri, komadaki adama kilitlendi. Avukat, yasal metni okudu. “Elias Thorne, Elara’yı karın olarak kabul ediyor musun?”

Sessizlik.

“Sözleşmeye göre, hareket edemeyen veya konuşamayan tarafın onayı, vekaleten ve noter huzurundaki imzalarla sağlanmıştır,” diye açıkladı avukat.

“Elara,” diye devam etti, “Elias’ı kocan olarak kabul ediyor musun?”

Elara’nın sesi boğazında takılı kaldı. Başını zorla salladı. Kalemi alıp, adını, buz gibi soğuk, yabancı bir adamın yanındaki boşluğa attı. İmzası, bir mahkûmun hücresindeki iz gibiydi.

Tören bitti. Bayan Finch ve avukat, sessizce dışarı çıktı, arkalarında Elara’yı ve onun komadaki kocasını bıraktılar.

Elara, yatağa yaklaştı. Elias’ın yüzüne baktı. “Sana karı demeyeceğim,” diye fısıldadı. “Sana hasta bakıcı ve bu evin temizlikçisi olacağım. Ama kurban olmayacağım.”

 

Sessiz Bir Düzen

 

Ertesi gün, Elara çalışmaya başladı. Başka seçeneği yoktu. Bir çiftçi karısının değil, hayatta kalmaya çalışan bir kadının gücüyle mutfağı temizledi, odayı havalandırdı ve bahçedeki kuyuya yürüdü.

Elias’ın odasına girdiğinde, ortamı değiştirmek için pencereyi sonuna kadar açtı.

“Bay Thorne,” dedi, sesi güçlü ve netti, sanki cevap verebilecekmiş gibi. “Sana bakacağım. Ama sessizliğinle bana hükmetmene izin vermeyeceğim.”

Ona düzenli olarak bakmaya başladı. Vücudunu çevirdi, kaslarını esnetti ve banyo yaptı. Her gün, onun güçlü kollarını ve bacaklarını hareket ettirdikçe, bu adamın ne kadar zorlu ve canlı olması gerektiğini daha iyi anladı.

Bir hafta sonra, ev artık bir mezarlık gibi kokmuyordu. Taze ekmek, lavanta ve temiz zeminin kokusu vardı. Elara, Elias’ın odasını da temizledi. Eski bir sehpanın üzerinde, gümüş çerçeveli bir fotoğraf buldu: Elias’ın yanında, aynı güçlü, koyu saçlara ve derin gözlere sahip, gülümseyen genç bir kadın. Karısı olmalıydı.

Kalbinde, tanımlayamadığı tuhaf bir acı hissetti. O da onun gibi, bir zamanlar hayat dolu biriydi.

Elara, Elias’a yüksek sesle okumaya başladı. Kasabanın kütüphanesinden getirdiği kitapları—şiir, tarih ve vadinin eski hikayelerini—okuyordu.

“Dinliyor musun, Bay Thorne?” diye soruyordu. “Yoksa benimle dalga mı geçiyorsun?”

Bir gece, okurken duraksadı. Yorgunluktan gözleri kapanıyordu. Elini Elias’ın koluna koydu ve başını yenen yatağın kenarına yasladı.

“Ben de yoruldum, Elias,” diye fısıldadı. “Bu kadar yalnız kalmaktan yoruldum.”

O an, yatağın altından, neredeyse duyulmayacak kadar hafif bir ses geldi. Elias’ın sol elinin parmaklarından biri, hafifçe seğirmişti. Bir titreme, bir spazm.

Elara fırladı. Kalbi göğsünde gümbürdüyordu. Gözleri yaşlarla doldu. Yanılmış olabilir miydi?

Bir daha bekledi. Beş dakika. On dakika. Elias hareketsiz kaldı. Bu sadece bir kas seğirmesi miydi?

Ama Elara’nın içine, inatçı, yakıcı bir umut yayıldı. O seğirme, Elias’ın bedeninden gelen tek tepkiydi.

“Sen içeridesin, değil mi?” diye sordu Elara, sesi kırılmıştı. “Beni duyuyorsun!”

O geceden itibaren, Elara’nın görevine yeni bir anlam yüklendi. Elias’ın komada olabileceği fikri, şimdi onunla içeride kilitli kalmış olabileceği korkusuna dönüştü.

 

Komanın Arka Yüzü

 

Elara, doktorun talimatlarını değiştirmeye başladı. Elias’ın yüzüne daha sıcak suyla kompresler yaptı. Hareket ettirirken, kasıtlı olarak canını yakmaya çalıştı.

“Bana kızıyor musun, Elias?” diye soruyordu. “O zaman bana bir işaret ver. Elini sık. Gözünü kırp.”

Tepki gelmedi.

Bir hafta sonra, Elara, Elias’ın odasında öğleden sonra dinleniyordu. Yanındaki küçük masanın üzerinde, çerçeveli fotoğrafı ters çevirdi. O, genç karısının yüzüne bakmak istemiyordu.

“Bana neden karınla evlendiğini anlatan yok,” dedi Elara, yine yüksek sesle okuyordu. “Onu gerçekten sevdin mi? Yoksa sadece babanın toprakları için miydi?”

Aniden, Elias’ın kolu altındaki çarşaf gerildi. İkinci parmağı, önceki titremenin olduğu yerde, tekrar seğirdi. Bu sefer daha belirgindi.

Elara ağlamaya başladı. Bu seğirme, sadece bir kas tepkisi değildi. Bu bir sinyaldi.

Doktoru aramadı. Bayan Finch’i çağırmadı. Bu anı, kendi küçük zaferi olarak sakladı.

“Bana cevap veriyorsun,” diye hıçkırdı. “Benimle konuşmaya çalışıyorsun.”

Ondan sonra, Elias’a okuduğu kitaplar değişti. Onu artık vadinin sıkıcı tarihleriyle yormuyordu. Kendi hikayelerini anlatıyordu: Babasının borçlarını, kasabadaki utancı, buraya gelmek zorunda kalışını.

“Biliyorum, Bay Thorne, sen zengin bir adamsın,” dedi bir sabah, pencereden dışarı bakarak. “Ama ben de zengin bir kızdım. Bir zamanlar babamın beni satmak zorunda kalmayacağı kadar zengin.”

Elara, annesinin küçük bir kasaba bankasında kaybolan büyük bir miras hakkına sahip olduğunu keşfeden eski bir mektubu hatırladı. Bu, babasının parası değil, kendisinindi. O zamanlar, babası onun yerine bu mirası takip etmeyi reddetmişti.

“Eğer uyanırsan,” dedi Elara, elini Elias’ın yüzüne koyarak. “Bana yardım et. O hakkımı geri alayım.”

O gün, Elias’ın nefes ritmi ilk kez değişti. Daha derin, daha az mekanik bir nefesti. Sanki uyuyandan çok, ağır bir uykudan uyanmaya çalışan biri gibiydi.

Elias’ın durumunda küçük ilerlemeler kaydetmek, Elara’nın zihnini yavaş yavaş değiştirdi. Artık sadece hayatta kalmıyordu; Elias’ı geri getirmek için savaşıyordu.

Birkaç gün sonra, kasabanın doktoru düzenli ziyaretine geldi. Elara, gözlerinde bir umut pırıltısıyla rapor vermeye hazırdı.

“Doktor,” dedi. “Elias’ın bacaklarında bir tepki hissediyorum. Parmağı seğiriyor. Bizi duyuyor olmalı.”

Doktor, yaşlı, yorgun bir adamdı. Elias’ın durumuna mekanik bir şekilde baktı. “Bayan Thorne, bunlar sadece kas spazmlarıdır. Durumunda hiçbir ilerleme yok. Hareketsizlik devam ediyor. Beyin aktivitesi minimal.”

“Ama ben hissediyorum!” diye diretti Elara.

Doktor, ona acıyan gözlerle baktı. “Sen gençsin ve yalnızsın, Elara. Umut arıyorsun. Ben sana sadece gerçeği sunabilirim. Onun uyanma şansı çok az.”

Doktor gitti. Elara’nın umudu, bir buz parçası gibi eridi. Kimse ona inanmıyordu. Yalnızdı.

Yatağa çöktü ve ağladı. Ama bu sefer, ağlaması sadece acıdan değildi. Kendi çaresizliğinden, bu sessizliği kıramamaktan ağlıyordu.

“Bana yardım et, Elias,” diye hıçkırdı. “Lütfen bana yardım et. Gitmek istemiyorum, ama kalamam da!”

 

İnanılmaz Uyanış

 

O anda, Elara’nın ağlamasıyla karışan, boğuk, kırık bir ses geldi.

Elara başını kaldırdı. Sesi zorlukla Elias’ın dudaklarından çıkıyordu: “Hayır…”

Zorlukla çıkan bir heceydi. Ama kesindi.

Elara nefes almayı bıraktı. Gözleri faltaşı gibi açılmıştı. Elias’ın çenesi, bir kelime daha söylemeye çalışıyormuş gibi hafifçe hareket etti.

“Gitme,” diye fısıldadı. Daha güçlüydü. Sesi, yirmi yıllık bir sessizliği yırtan bir bıçak gibiydi.

Elara’nın ağzı açıldı, ama hiçbir ses çıkmadı. Gözyaşları akıyordu. Bu bir mucizeydi. Doktorun imkansız dediği şey.

Elara elini Elias’ın yüzüne koydu. Soğuktu, ama gözleri—kış fırtınası rengindeki o delici mavi gözler—yavaşça, zorlukla açılıyordu. Odaklanmak için mücadele ediyorlardı.

“Elara,” diye fısıldadı. Sesinde güç vardı, acı ve şaşkınlık karışımı.

Elara onu kucakladı. Yıllarca süren yalnızlık, borç, korku ve umutsuzluk, o anda çözüldü. Artık Elara sadece hayatta kalmaya çalışan bir kurban değildi. O, hayatı geri getiren, kocasını kurtaran bir kadındı.

Elias’ın uyanışı, Karadağ Vadisi’nde hızla yayıldı. Doktor geri geldi, şaşkınlığı öfkeyle karışıyordu. Doktorun sözleri şimdi boştu.

Elias tamamen kendine geldiğinde, Elara’ya baktı. “Kimsin sen?” diye sordu, sesi hala kısıktı. “Ne oldu bana?”

Elara, ona olanları anlattı. Komayı, babasının borçlarını, evlilik sözleşmesini. Kendisinin ona nasıl bakıcılık yaptığını, ona yüksek sesle hikayeler okuduğunu.

Elias dikkatle dinledi. Ardından yatağında doğruldu, o güçlü çene hattı şimdi kararlıydı.

“Borcunu ödeyeceğiz,” dedi. “Ve o paranın geri alınması için sana yardım edeceğim. O benim de param.”

“Ama neden?” diye sordu Elara.

Elias gülümsedi. Zayıf, ama samimi bir gülümsemeydi. “Çünkü sen bana hayatı geri verdin. Ve seni, sana inanan tek kişi olarak görmek istiyorum.”

Aylarca süren mücadeleden sonra, Elara, Elias’ın yardımıyla mirasını geri aldı. Kasabanın avukatı ve ipotekçisi, Elias Thorne’un uyanmasıyla korkudan titriyordu. Evlilik sözleşmesi, bir borç belgesi olmaktan çıktı, iki yalnız ruhun kaderini birleştiren gerçek bir taahhüde dönüştü.

Elias, Elara’yı bir kahraman olarak görüyordu. Elara, Elias’ta bir kurban değil, güçlü bir ortak görmeye başlamıştı. Birbirlerine baktıklarında, aralarındaki ilişki artık borç ya da zorunluluk değil, kazanılmış, sessiz bir saygıydı.

“Elara,” dedi bir akşam, güneş batarken, güçlü eliyle onun elini tutarak. “Bana bir hayat verdin. Şimdi onu benimle yaşa.”

Elara başını yasladı. Artık korkmuyordu. O, komadaki adamın karısıydı, ama bu artık bir felaket değil, bir mucizeydi. O, bir kurban olarak evlenmeye zorlanmıştı, ama şimdi aşktan kalmayı seçiyordu.

Ve Karadağ Vadisi’nin soğuk, çorak topraklarında, iki yalnız ruh, en beklenmedik anda, en imkansız koşullarda, hayatlarının en büyük gerçeğini bulmuştu.

.