UZAKLARDAN EVLENMEK İÇİN GELDİ. AMA ONU 7 TERK EDİLMİŞ ÇOCUK VE BİR SIR KARŞILADI

.
.

Komadaki Çiftçiyle Evlenmeye Zorlandı – Ama Sonra İnanılmaz Bir Şey Oldu

 

Güneş, Karadağ Vadisi’nin çorak toprakları üzerinde soğuk, sarı bir ışık döküyordu. Rüzgar, kurak çimlerin üzerinden ıslık çalarak geçiyor, beraberinde tozu ve Elara’nın göğsündeki korkuyu taşıyordu. Önünde duran çiftlik evi, kasvetli bir anıt gibi yükseliyordu; terk edilmişlikten çok, üzerine çöken büyük bir talihsizliğin ağırlığını taşıyordu.

Elara’nın kaderi, avucunda ezdiği tek bir parça kağıtla mühürlenmişti: Evlilik Sözleşmesi.

Yirmi yaşındaydı. Gözleri eski bir orman rengindeydi, saçları ise rüzgarın şekillendirdiği kızıl kahverengiydi. Babasının borçlarını ödemek için buraya getirilmişti. Babası, son çare olarak, onu Elias Thorne’a satmıştı. Thorne, vadinin en büyük toprak sahibinin, sert ve münzevi çiftçinin tek oğluydu.

Ancak Elias Thorne, Elara’nın elini tutmak ya da gözlerinin içine bakmak için orada değildi. O, içeride, ikinci kattaki odasında, bir ay önce at sırtında geçirdiği kazadan sonra girdiği derin komada yatıyordu.

“Bak ve gör, kızım,” demişti Bayan Finch, kasabanın yaşlı ebesi ve bu düzenlemenin arabulucusu. Sesi, kırılmış bir cam gibi keskindi. “Hayatını mahveden adamı. Onun karısı olacaksın ve ona bakacaksın. Eğer ölürse, topraklar mirasın olacak. Eğer uyanırsa, onun karısı olacaksın. Seçimin yok.”

Seçim, gerçekten de yoktu. Babasının borçları acımasızca sıkıştırılmıştı ve bu evlilik, ailesinin yoksulluktan kurtulması için tek şanstı.

Elara, derin bir nefes alıp omuzlarını düzeltti. Buraya bir kurban olarak gelmişti, ama yemin etti ki, bir köle gibi yaşamayacaktı.

Mühürlenen Kader ve Soğuk Yemin

 

Evin içi, dışından daha soğuktu. Her yerde, aniden kesilmiş bir hayatın ağırlığı vardı. Mutfak kirli, oturma odası tozlu ve hava bayatlamış umutsuzluk kokuyordu.

Bayan Finch, onu hemen üst kata, Elias’ın odasına çıkardı. Oda, vadinin üzerinde asılı duran bulutlar gibi gri ve sessizdi.

Yatağın üzerinde Elias Thorne yatıyordu. Otuzlu yaşlarının ortalarında olmalıydı. Sakalı uzamış, yüzü solgundu. Ancak kasların gevşemesine rağmen çene hattındaki inatçı ifade, bu adamın bir zamanlar sahip olduğu gücü gösteriyordu.

Kolunda, komayı izlemek için bağlanan iğneler vardı. Bedenindeki hareketsizlik, etrafındaki her şeye yayılan devasa bir sessizlik yaratıyordu.

Bayan Finch, töreni kısa tuttu. Yatağın kenarına bir avukat getirilmişti.

“Evlilik, yasalar önünde, tanıklar huzurunda gerçekleşecektir,” diye fısıldadı avukat, sesi saygısızca alçaktı.

“Elias Thorne, Elara’yı karın olarak kabul ediyor musun?” Sessizlik.

“Sözleşmeye göre, hareket edemeyen veya konuşamayan tarafın onayı, vekaleten ve noter huzurundaki imzalarla sağlanmıştır,” diye açıkladı avukat.

“Elara,” diye devam etti, “Elias’ı kocan olarak kabul ediyor musun?”

Elara’nın sesi boğazında takılı kaldı. Başını zorla salladı. Kalemi alıp, adını, buz gibi soğuk, yabancı bir adamın yanındaki boşluğa attı.

Tören bitti. Bayan Finch ve avukat, sessizce dışarı çıktı, arkalarında Elara’yı ve onun komadaki kocasını bıraktılar.

Elara, yatağa yaklaştı. Elias’ın yüzüne baktı. “Sana kocam demeyeceğim,” diye fısıldadı. “Sana hasta bakıcın ve bu evin temizlikçisi olacağım. Ama kurban olmayacağım.”

 

Sessizliğin Kırılışı

 

Ertesi gün, Elara çalışmaya başladı. Bir çiftçi karısının değil, hayatta kalmaya çalışan bir kadının gücüyle mutfağı temizledi, odayı havalandırdı.

Elias’ın odasına girdiğinde, ortamı değiştirmek için pencereyi sonuna kadar açtı.

“Bay Thorne,” dedi, sesi güçlü ve netti, “sana bakacağım. Ama sessizliğinle bana hükmetmene izin vermeyeceğim.”

Ona düzenli olarak bakmaya başladı. Vücudunu çevirdi, kaslarını esnetti ve banyo yaptı. Onun güçlü kollarını ve bacaklarını hareket ettirdikçe, bu adamın bir zamanlar ne kadar canlı olması gerektiğini daha iyi anladı.

Bir hafta sonra, ev artık bayatlamış umutsuzluk kokmuyordu. Taze ekmek, lavanta ve temiz zeminin kokusu vardı.

Elara, Elias’a yüksek sesle okumaya başladı. Kasabanın kütüphanesinden getirdiği kitapları—şiir, tarih ve vadinin eski hikayelerini—okuyordu.

Bir gece, okurken duraksadı. Elini Elias’ın koluna koydu ve başını yatağın kenarına yasladı. “Ben de yoruldum, Elias,” diye fısıldadı. “Bu kadar yalnız kalmaktan yoruldum.”

O an, yatağın altından, neredeyse duyulmayacak kadar hafif bir ses geldi. Elias’ın sol elinin parmaklarından biri, hafifçe seğirmişti. Bir titreme, bir spazm.

Elara fırladı. Kalbi göğsünde gümbürdüyordu. Gözleri yaşlarla doldu. Yanılmış olabilir miydi?

Bir daha bekledi. Elias hareketsiz kaldı. Bu sadece bir kas seğirmesi miydi?

Ama Elara’nın içine, inatçı, yakıcı bir umut yayıldı. O seğirme, Elias’ın bedeninden gelen tek tepkiydi.

“Sen içeridesin, değil mi?” diye sordu Elara, sesi kırılmıştı. “Beni duyuyorsun!”

O geceden itibaren, Elara’nın görevine yeni bir anlam yüklendi. Elias’ın komada olabileceği fikri, şimdi onunla içeride kilitli kalmış olabileceği korkusuna dönüştü. Elias’ı geri getirmek için savaşıyordu.

 

Elara’nın Mirası

 

Elara, doktorun talimatlarını değiştirmeye başladı. Ona yüksek sesle okumaya devam etti, ama şimdi kendi hikayelerini anlatıyordu: Babasının borçlarını, kasabadaki utancı, buraya gelmek zorunda kalışını.

Eski bir mektubu hatırladı: Annesinin küçük bir kasaba bankasında kaybolan büyük bir miras hakkına sahip olduğu ortaya çıkmıştı. Bu, babasının parası değil, kendisinindi.

“Eğer uyanırsan, Bay Thorne,” dedi Elara, elini Elias’ın yüzüne koyarak. “Bana yardım et. O hakkımı geri alayım.”

O gün, Elias’ın nefes ritmi ilk kez değişti. Daha derin, daha az mekanik bir nefesti. Sanki ağır bir uykudan uyanmaya çalışan biri gibiydi.

Birkaç gün sonra, kasabanın doktoru düzenli ziyaretine geldi. Elara umutla rapor vermeye hazırdı.

“Doktor,” dedi. “Elias’ın parmağı seğiriyor. Bizi duyuyor olmalı.”

Doktor, yorgun ve şüpheciydi. “Bayan Thorne, bunlar sadece kas spazmlarıdır. Durumunda hiçbir ilerleme yok. Onun uyanma şansı çok az.”

Doktor gitti. Elara’nın umudu, bir buz parçası gibi eridi. Kimse ona inanmıyordu. Yalnızdı.

Yatağa çöktü ve ağladı. “Bana yardım et, Elias,” diye hıçkırdı. “Lütfen bana yardım et. Gitmek istemiyorum, ama kalamam da!”

 

İnanılmaz Uyanış

 

O anda, Elara’nın ağlamasıyla karışan, boğuk, kırık bir ses geldi.

Elara nefes almayı bıraktı. Sesi zorlukla Elias’ın dudaklarından çıkıyordu: “Hayır…”

Daha güçlüydü: “Gitme.” Sesi, yirmi yıllık bir sessizliği yırtan bir bıçak gibiydi.

Elara onu kucakladı. Yıllarca süren yalnızlık, borç, korku ve umutsuzluk, o anda çözüldü.

Elias’ın gözleri—kış fırtınası rengindeki o delici mavi gözler—yavaşça, zorlukla açılıyordu.

“Elara,” diye fısıldadı. Sesi güçlü, acı ve şaşkınlık karışımıydı. “Kimsin sen?”

Elara, ona olanları anlattı. Komayı, babasının borçlarını, evlilik sözleşmesini. Kendisinin ona nasıl bakıcılık yaptığını, ona yüksek sesle hikayeler okuduğunu.

Elias dikkatle dinledi. Ardından yatağında doğruldu, o güçlü çene hattı şimdi kararlıydı.

“Borcunu ödeyeceğiz,” dedi. “Ve o paranın geri alınması için sana yardım edeceğim. O benim de param.”

“Ama neden?” diye sordu Elara.

Elias gülümsedi. Zayıf, ama samimi bir gülümsemeydi. “Çünkü sen bana hayatı geri verdin. Ve seni, sana inanan tek kişi olarak görmek istiyorum.”

Aylarca süren mücadeleden sonra, Elara, Elias’ın yardımıyla mirasını geri aldı. Kasabanın avukatı ve ipotekçisi, Elias Thorne’un uyanmasıyla korkudan titriyordu. Evlilik sözleşmesi, bir borç belgesi olmaktan çıktı, iki yalnız ruhun kaderini birleştiren gerçek bir taahhüde dönüştü.

Elias, Elara’yı bir kahraman olarak görüyordu. Elara, Elias’ta bir kurban değil, güçlü bir ortak görmeye başlamıştı. Birbirlerine baktıklarında, aralarındaki ilişki artık borç ya da zorunluluk değil, kazanılmış, sessiz bir saygı ve aşktı.

“Elara,” dedi bir akşam, güneş batarken, güçlü eliyle onun elini tutarak. “Bana bir hayat verdin. Şimdi onu benimle yaşa.”

Elara başını yasladı. Artık korkmuyordu. O, komadaki adamın karısıydı, ama bu artık bir felaket değil, bir mucizeydi. O, bir kurban olarak evlenmeye zorlanmıştı, ama şimdi aşktan kalmayı seçiyordu.

Ve Karadağ Vadisi’nin soğuk, çorak topraklarında, iki yalnız ruh, en beklenmedik anda, en imkansız koşullarda, hayatlarının en büyük gerçeğini bulmuştu.

.