Hamileliği Utanç Getirdi — Annesi, Kızını, Bir İnek Karşılığında Dev Bir Kovboya Verdi

.
.

“Tozlu Yolların Umudu”

1887 sonbaharının sert rüzgarları Wyoming’in Dust Water Geçidi’nde esiyordu. Bu küçük yerleşim yeri, hayallerin ya öldüğü ya da kilo başına satıldığı, birkaç binadan ve hayvancılık pazarından oluşan bir kasabaydı. Toprak çatlamış, ağaçlar sararmış, hayat ise zorluklarla doluydu.

Edna Widmore, 20 yaşındaki hamile kızı Laya’yı sıkıca tutarak pazar yerine sürüklüyordu. Laya, yedi aylık hamileydi ve utanç içinde başını yere eğmiş, solmuş pamuklu elbisesi karnına dar geliyordu. Yüzü soğuktan kızarmış, gözleri yere sabitlenmişti. Annesinin sert sesi kulaklarında çınlıyordu: “Gözlerini düz tut!”

Pazar yeri kalabalıktı. Çiftçiler sığırları satmaya çalışıyor, domuzlar cıyaklıyor, tüccarlar ipten paslı çiviye kadar her şeyi alıcıya sunuyordu. Ama o sabah herkesin dikkatini çeken şey, Edna’nın yanında sürüklediği tombul, hamile kızdı. Fısıltılar yayıldı: “Widmore’un kızı hamile kalmış, annesi onu bir inek karşılığında satıyor.”

Kasabanın sert adamlarından Cullen Reyner, uzaklardaki çitin yanında bekliyordu. Geniş kenarlı şapkası gölgesinde yüzü gizlenmişti. Edna yanına geldiğinde, “Cullen Reyner siz misiniz?” diye sordu. Adam başıyla onayladı. “Onu alacağınızı söylemiştiniz.”

Laya, annesinin sert sözlerine karşılık veremiyordu. Dizleri titriyor, korku içinde sessizce duruyordu. Edna, “Laya Widmore, taş kadar aptal ve bir piçe hamile. İster misin?” diye bağırdı. “Almazsan, seni derenin kenarına atarım. Akbabalar halleder.”

Reyner, sessizce ineğini gösterdi. Edna, “Adı ne?” diye sordu. “Laya,” dedi Edna, “O bir eşya, sadece bir rahim. İyi misin?” Laya’nın kalbi güm güm atıyor, midesi bulanıyordu. Elleri karnını korurcasına sarıyordu.

Reyner arabasına binip uzaklaşırken Laya, “Ben bir eşya değilim,” diye fısıldadı. Adam, “Biliyorum. Benim için değilsin,” dedi ve toz içinde kayboldu.

Yol boyunca araba gıcırdarken, Laya sessizce oturdu. Elleri şişmiş karnını sarıyor, ter ve tozla ıslanmış elbisesi bedenine yapışıyordu. Reyner ise ifadesizdi; aralarındaki sessizlik, zorunlu bir kabulleniş gibiydi.

Güneş alçalıp gökyüzünü pas ve mor renklere boyarken, dar bir patikadan geçip küçük bir kulübeye vardılar. Kulübe sade ama sağlamdı; kütüklerden yapılmış, çatısı yamalanmış, bacasından hafif duman yükseliyordu. Yanında odun yığını ve yarım kalmış bir beşik duruyordu.

Reyner arabayı durdurdu, “İçeri girebilirsin,” dedi. Laya, tereddütle indi. Sırtı ağrıyor, vücudu yabancı hissediyordu. İçeri girdiğinde sedir ve toprak kokusu karşıladı onu. Sade ama temiz bir oda, iki sandalye, küçük bir kitaplık, sağlam bir yatak ve yastıklı eski bir kanepe vardı.

Reyner sessizce odada dolaşıp bir bardak su koydu, sonra fener alıp dışarı çıktı. Laya o gece uyuyamadı. Kanepe dardı, battaniye pürüzlüydü ama en çok rahatsız eden sessizlikti. Kapı çarpması, sert sözler, ağır ayak sesleri yoktu. Sadece kendi kalp atışlarını dinledi.

Sabah uyandığında, masada buharlanan bir tabak çörek, yumurta, pastırma ve süt vardı. Reyner dışarıda odun yararken, Laya sessizce yemeğe oturdu. İlk kez birisi ona tehdit olmadan, utanmadan hizmet etmişti. Gözyaşları yanaklarından süzülürken, sıcak çöreğin tadını aldı.

Günler sessizce geçti. Reyner’in varlığı mekana kararlı ama asla dayatıcı olmayan bir huzur getirmişti. Bir gün kulübenin kapısının menteşeleri gıcırdarken, Reyner, “Bu ses beni çıldırtıyor,” dedi. Laya hiçbir şey söylemedi; sadece izledi.

Reyner, Laya’ya yardım etmeye başladı. Ağrıyan bacaklarını dinlendirmek için sandalyeye yorgan serdi, ekstra yastık koydu. Laya, Reyner’in kendisine bakışında yargı değil, anlayış gördü. Bebekle ilgili tek kelime sormadı; babanın kim olduğunu, neden takas edildiğini sorgulamadı.

Bir akşam, Reyner beşiğin çerçevesini zımparalarken Laya sessizce geçmişini anlattı. Babasının ölümü, annesinin değişimi, kendisinin istenmeyen bir kız olarak görülmesi… Reyner sabırla dinledi, sessizce tahtayı okşadı.

Bir gün, Reyner ona yaro adlı şifalı otları gösterdi. Laya, elleri toprakla, öz suyu ile lekelendi ama kendini ilk kez faydalı hissetti. Ayçiçeği tohumları getirdi, tavuklar için besin hazırladı. Reyner’le birlikte tavuk kümesine yürürken, kalbinde yeni bir ritim vardı.

Reyner, “Nazik bir sesin var,” dedi bir seferinde. Laya, yıllardır çalmayan bir çan gibi gülüyordu. Reyner, ona verandada oturacak bir sandalye yaptı. El oyması, taze sedirden yapılmış, sıcak ve davetkardı.

Bir gece, Reyner ona ördüğü şalı uzattı. Pürüzlü, düzensiz ama el yapımı, toprak renklerinde. Laya onu göğsüne bastırdı. Reyner, “Bunu sen yaptın,” dedi. Laya, “Evet, zorundaydım,” diye cevap verdi.

Ardından gelen şiddetli yağmur ve rüzgar, dışarıda fırtına kopardı. Reyner, doğum zamanı geldiğinde yanında oldu. Laya, acı içinde çığlık attı, Reyner onu sakinleştirdi. Sonunda, minik bir kız çocuğu dünyaya geldi. Kırmızı cildi, kapalı gözleri, minik parmaklarıyla mükemmeldi.

Reyner bebeği Laya’nın kollarına bıraktı, “Bu küçük kız bir kanıt,” dedi. Laya gözyaşları içinde ona baktı. Bu, yaşadıklarının, savaştıklarının kanıtıydı.

Zamanla, kasaba halkı Laya’yı ve bebeğini kabul etmeye başladı. Fısıltılar yerini saygıya bıraktı. Laya, Kalın ve küçük kızları, eski bir meşe ağacının altında, tanıklara ihtiyaç duymadan yemin ettiler: “Seni görüyorum, sana inanıyorum.”

Laya, kızına fısıldadı: “Sen utançtan doğmadın aşkım. Seçimden doğdun ve sevgiden. Değerli olmak için küçük olmana gerek yok.”

Bu hikaye, tozlu yolların, kırık kalplerin ve umudun öyküsüdür. Zorluklar içinde yeşeren sevginin, insanın hayatını nasıl değiştirebileceğinin kanıtıdır.