Milyarder Hizmetçisini Yağmurda Yerken Gördü — Öğrendiği Gerçek Kalbinizi Parçalayacak
.
.
İstanbul’un Ekim ayının soluk öğleden sonrasında gökyüzü gri bulutlarla kaplıydı. Yağmur, zemini ıslak aynalara dönüştürürken, Boğaz’ın ötesinden yükselen rüzgâr hafif bir üşüme getiriyordu. Zekeriya Köy Villasının ikinci katındaki geniş çalışma odasında durup dışarı bakan Kemal Yılmaz, şehir manzarasını izlerken içinde tarif edilemez bir boşluk hissediyordu. 48 yaşındaki teknoloji patronu, finansal başarıyı lüks bir konuttan izliyor, ama ruhunun derinlerinde bir eksiğin giderek büyüdüğünü fark ediyordu. Londra’yla yaptığı son görüntülü konferansta bir saatte yarım milyon lira kazandığını duymuştu, ama para, bu odanın duvarlarını, kapılarının tokmak sesini bile değiştirmemişti.
O anda aşağıya, villanın kenarındaki eski meşe ağacının altına baktı. Yağmur sel gibi yağıyor, dallar üzerindeki yapraklar dökülüyordu. Orada, elinde beyaz plastik bir kapla hizmetçisi Elif oturuyordu. Sırılsıklam kazağı, ıslanan saçları ve omuzlarına düşen hüzünlü haliyle, her kaşığı mekanikçe yiyordu; gözyaşları yağmur damlalarına karışıyor ama o hâlâ vazgeçmeden sofrasını bitiriyordu. Uzaklarda bir yerde yemek yemenin keyfi değil, zaruri bir görev olduğunu hissediyordu. Kemal beş dakika boyunca hiçbir adım atmadan, kalbindeki sert duvarı delen bir acıyla onu izledi.
Düşünmeden şemsiye alıp kat merdivenlerinden hızla indi. Meşe ağacının altına geldiğinde durdu; yağmur öyle gürültülüydü ki Elif onu duymadı. Şemsiyeyi ikisinin üzerine kapattığında başını kaldırdı; kırmızı ve bitkin gözleri Kemal’i derinden sarsmıştı. Yanına çömeldi, 3.000 liralık takım elbisesinin paçaları çamura bulanmış, ama umurunda değildi. Sadece oradaydı: Konuşmadan, yargılamadan, acısını paylaşır gibi. O sessizlikte Elif konuşmaya başladı: Kızı Ayşe’den… İki yıldır süren kanser mücadelesinden… Satılan evden, arabadan, birikimlerden, ayda yirmi bin lirayı bulan ilaç maliyetinden… Aylardır dört saati bile bulmayan uykusundan… Hasta yatağındaki kızının soluğunu dinlerken annesinin gözyaşlarına boğulan endişesinden… Kemal, yönettiği milyarlarca liralık portföyün ve hesap tablolarının boş birer yığın olduğunu hissederek dinledi.
Elif susunca birlikte sessizce villaya yürüdüler. Şemsiye hâlâ ikisini koruyordu. Arka kapının önüne geldiklerinde Kemal durdu ve sordu: “Neden beni hiç aramadın?” Elif bakışlarını yere indirdi. İçeri girdi, Kemal ise dışarıda kaldı. Meşe ağacının altındaki kabı izleyerek, o ana dek kendisinin de dünyayı doğru görmediğini fark etti. “İş değil, insan,” dedi kendi kendine.
O gece Kemal uyuyamadı. Yatak odasında tavana bakarak, üç yıldır evinde yaşayan bu kadını ne kadar tanımadığını düşündü. Sabahın ilk ışıklarıyla kalktı, eşofmanını giydi ve mutfağa indi. Kahve makinesini çalıştırdı; nasıl yapılacağını bilmeden, el yordamıyla… 07:00 civarında arka kapı açıldı. Elif, her zamanki koyu pantolon ve beyaz kazakla, tereddütle içeri girdi. Masadaki sandalyeyi işaret etti Kemal. Uzun bir bakışma sonrasında Elif oturdu. Kemal önüne koyduğu sert kahveyi yudumladıktan sonra Elif de bir tutam aldı. Hiçbir şey demediler; mutfak turuncu sabah ışığıyla doldu, dünyanın gerçek dışılığını hissedercesine.
Kemal ellerine baktı: Temiz, bakımlı, çalışmadan yorulmayan eller… Sonra Elif’in ellerine baktı: Çatlak, pürüzlü, her gün emekle kirlenen eller… İçinde bir şey daha kırıldı. Konukevi sessizliğinde, yazgılarını paylaşan iki insan gibi oturdular ve sonra Elif üç haftadır kimsenin dinlemediği hikâyesini anlattı. Ayşe’nin ateşten titrediği geceleri… İlk morarmaların, kâbus dolu doktor randevularının, “lösemi” kelimesinin ölüm fermanı gibi yankısını… Bankalara, sigortaya kafa tutan annesinin çaresizliğini… Sonunda satılan mücevherlerle kurtarılan altı aylık ilacı… Kocası tarafından bavulunu toplaması için kovuşunu… Ayşe’nin hiç veda bile etmeden gidişini… Elleri, dilinin ucunda donup kalmış acıyı dinledi Kemal.
Güneş tamamen yükselince Kemal ayağa kalktı. Çek defterini alarak oturduğu sandalyeye geri döndü. İçinde minnettarlık, suçluluk ve öfke karışımı bir duygu dalgası yükseldi. Önüne yazdığı rakam karşısında Elif şaşkınlıkla baktı: Elli bin lira. Servetinin küçük parçası bile değildi ama annesinin ilaçlarını ödeyemediği bir hayatı onarmak için yeterliydi. Elif çek bakarak kem küm etti, sonra… reddetti. O an Kemal’de dünya yeniden dondu. Beklediği minnet değil, haysiyet… Sesinde duyduğu inatçı kararlılığı gördü: “Para, Ayşe’yi geri getirmez,” dedi bakışlarıyla. “Para kırılanı onarmaz.” Kemal öfke ve çaresizlik arasında titreyen bir yalnız insan gibi hissediyordu. Elif kalktı, olduğu gibi arka kapıdan çıktı. Ona yol açan kemerli kapı, artık baskılarla yıkılmıştı.
İki gün boyunca Kemal, tarif edilemez bir huzursuzlukla vakıf planını düşündü. Çok geçmeden avukatını villaya çağırdı. O büyük salonun koltuklarında otururlarken Kemal pencereden o meşe ağacını izleyip açıkça konuştu: “Ölümcül hastalığı olan çocukların sigorta kapsamı dışında kalan tedavi masraflarını karşılayacak bir vakıf kurmak istiyorum.” Avukat şaşırdı, ama not aldı: Bürokrasi yok, uzun onay süreçleri yok, ihtiyaç anında ödeme. Başlangıç sermayesi beş milyon lira. Vakfın adı? “Ayşe Vakfı.” Avukat soramadı. Yazdı, imzaladı.
Bir hafta içinde vakıf resmiyet kazandı; iki hafta içinde mütevazı bir ofis açıldı. İlk işe aldığı kişi PR uzmanı değil, o gizemli kadındı: Elif. Program koordinatörü olarak… Uzun bir tereddütten sonra kabul etti, gözlerindeki inançsızlık yerini kararlı bir bakışa bıraktı. İlk başvuru pazartesi sabahı geldi: Altı yaşında beyin tümörü… Almanya’da ameliyat gerekirken on altı milyon euro maliyeti bulunuyordu. Türk sigortasında yok… Elif telefonu aldı, dinledi ve yarım saat içinde kadının hayatını değiştiren sözü söyledi: “Halledeceğiz. Hiç beklemeden.” İki hafta sonra çocuk Berlin’de, bir ay sonra sağlıklı şekilde Türkiye’ye geri döndü. Annesinin gözyaşları, Elif’in coşkusu ve Kemal’in tarifsiz gururu…
O günden sonra Ayşe Vakfı, her yıl onlarca çocuğa umut taşıdı. Vakıf binalarında çocukların çizimleri duvarları süsledi; tedavi masrafları anında ödendi, aileler uzun bekleyişler yaşamadan umutla doldu. Kemal, uzaktan bir hayırsever değil; sabah karaciğer hastanesinde, öğleden sonra vakıf ofisinde, akşam hastane koridorlarında dimdik yürüyordu. Bir gün bir çocuk elini uzatıp “Teşekkür ederim” dediğinde, Kemal’in yüreği tüm zenginliklerin ötesinde çarptı. Kırılmamıştı; iç dünyasında yeni bir toprak kazanmıştı.
Yaz gelip gitti, kış ayazı yerini bahara bıraktı. Kemoterapi Cağanı Nor pankreas kanseri teşhisiyle sok kaçışsız annesinin ardından Kemal’e de uğradı. Kendisi de mücadeleye girdi. Elif “Doktora gideceksin” dediğinde Kemal inkar etti, ama onun inadı zaferden daha güçlüydü. Kim bilir, belki artık vakıf kurucusu değil, bir vakıf yarattığı insan… Kimi günler sandalyeye yığılsa da, her ziyarette genç bir hastanın gülümsemesiyle ayağa kalktı.
Sonunda kabul geldi: Zamanı sınırlı. Ama Kemal artık ölecek olan değil, kalan zamana değer katan bir adamdı. Villa dinlenme merkezine döndü; Zekeriya Köy’ün yeşillikleri arasında, hastalıklı çocukların aileleri için huzur dolu odalar, oyun alanları hazırlandı. Servetinin büyük kısmı aktarıldı, yönetimi Elif’e bırakıldı. Onun acıyı bilen, öfkeyi ve çaresizliği tanıyan yüreğine… Çünkü gerçek dönüşüm, para ya da güç değil, acıyı amaca dönüştürmekti.
Kasımda köşkte bir araya geldiler: Vakfın kurtardığı on çocuk, aileleriyle… Gülüyor, oynuyor, birbirine sarılıyordu. Kemal o anı hiçbir sermayeye değişmezdi. Sözler yetmezdi; sessizlik bile anlatırdı her şeyi. Elif yanına yaklaşarak, “Ayşe görseydi gurur duyardı,” dedi. Kemal başını salladı; gözyaşları bu kez buruk değil, tatmin doluydu. Çünkü acının ışık olabileceğini, bir soru sormanın bile bir hayat kurtarabileceğini öğrenmişti.
Aradan aylar geçti. Kemal Yılmaz, vakfın geleceğini güvenle emanet edebileceğini hissettiğinde, huzurlu bir gülümsemeyle son nefesini verdi. Ölümü yalnız bir işadamının değil, insan olmanın ne demek olduğunu öğrenen bir adamın ölümüydü. Arkasında 383 hayat, 50 çalışan ve her yıl düzenlenen anma günüyle “Ayşe Vakfı” kaldı. Sahip olunan her şeyin gerçek zenginliğe dönüşmesinin öyküsü… O gür yağmurlu İstanbul öğleden sonrasında dalgınca bakarken bir kadının dışarıda ağladığını gördüğü anın, koca bir hayatı nasıl değiştirdiğinin kanıtıydı.
