Bir Doların Ardındaki Ordu: Kiana’nın Hikayesi
Kiana, Teksas’ın yıpranmış bir mahallesinde, köşe başındaki eski bir evde yaşayan sessiz, 12 yaşında siyahi bir kızdı. Komşuları onu fazla tanımaz, “evet efendim, hayır hanımefendi” diyen terbiyeli bir çocuk olarak bilirlerdi. Hayatı, büyükannesi Miss Edna’nın dizinin dibinde, hayal kırıklıkları ve eksik faturalar arasında geçiyordu. Evlerinin önündeki loş ışık, geceleri umut kadar titrek yanardı.
Her gün okuldan dönünce, Kiana yıpranmış ayakkabılarını kapının yanında bırakır, çoğu yaşıtının dokunmadığı işlere girişirdi. Merdivenleri fırçalar, yaşlı komşunun alışveriş torbalarını taşır, kilisenin salonunu süpürürdü. Kazandığı her bozuk parayı, gece masasındaki cam kavanoza atardı. O kavanozun üzerinde, mavi kalemle hayaller yazardı. Büyükannesi, “kolej için, belki hemşirelik okulu için” derdi, dua aralarında, eski radyatörün gürültüsünde.
Bir salı günü, Kiana kavanozunu sırt çantasına koyup, bozuk paralarını defter ve çorap almak için bozdurmaya giderken, Walker Caddesi’nde eski bir benzin istasyonunda onu gördü. Adam dev gibiydi, güneşte solmuş deri ceketi, duman gibi kıvrılan sakalı, hırpalanmış botları ve yaralı elleriyle. Yanında yamuk duran bir motosiklet, açık bir çanta ve avucunda, yetersiz bir avuç bozukluk.
Kiana birkaç adım ötede durdu. Büyükannesinin sesi kulağında: “Bakma.” Ama o bakıyordu. Adamın dövmelerine, ceketindeki solmuş yamaya değil, gözlerine. Yorgun gözler. Kiana yürüyüp yanına yaklaştı, kavanozu göğsüne bastırdı. Adam bozuk paraları tekrar tekrar sayıyor, sanki bakınca rakamlar değişecekmiş gibi.
Adam bir şey söyleyecekti, “Boşver, iyiyim” gibi. Ama Kiana, kavanozun kapağını titreyen parmaklarıyla açtı, bütün bozuklukları adamın nasırlı avucuna döktü. 1 dolar 27 cent. Adam bir an öylece kaldı, paralar avucunda çocukça bir armağan gibi küçüktü. “Neden?” diye sordu, sesi boğuk.
Kiana omuz silkti. “Yorgun görünüyorsun,” dedi sessizce. “Büyükannem der ki, yardım edebiliyorsan edersin. Hepsi bu.” Teşekkür beklemedi, adını sormadı. Boş kavanozunu çantasına koyup yürüdü, sanki sakız vermiş gibi, hayallerini bir anda bırakmış gibi.
Adam – Ruger, adını henüz bilmiyordu – bir süre orada durdu. Bozuk paralar elinde şıkırdadı. Kiana köşeden kaybolunca, Ruger motosikletine binmedi. Ceketinden eski bir telefon çıkardı. Bir zamanlar bıçak, fotoğraf, günah ve sadakat taşıyan cebe. Yıllardır aramadığı isimlere baktı. Bir numara çevirdi. “Borç ödendi,” dedi. Bir yerlerde motorlar çalıştı.
Ertesi sabah, gri bulutların altında, Kiana mutfakta ekmek kırıntılarını süpürürken Miss Edna ilahi mırıldanıyordu. Kiana, kavanozun boşluğuna fazla takılmadı. Büyükannesi “Hayal kavanozun neden boş?” diye sorunca, “Adam yorgundu, tekrar doldururum,” dedi. Miss Edna onu gururla öptü.
Öğlen civarı, eski bir Ford kamyon mahallenin sessizliğini bozdu. Kiana pencereden baktı. Adam motosikletsiz, ama hâlâ dev gibi. İki ağır market poşetiyle geldi. Miss Edna kapıda dikildi, kaşını kaldırdı. Ruger poşetleri sundu. “Teşekkür borçluyum,” dedi. Miss Edna, “Torunumun parasını alan sen misin?” deyince Ruger kısık bir kahkaha attı. “Evet hanımefendi.”
Kiana kapının arkasında gizlice dinledi. Ruger adını söyledi, soyadı yok, unvan yok. Sadece Ruger. Bir zamanlar Hell’s Angels’la yollarda, barlarda, arka sokaklarda gezmiş. Miss Edna ona acıyan bir bakış attı. Ruger, kaybolmuş dostlardan, uzun yollardan söz etti. Sonra Kiana’ya döndü. “Yapmamalıydın,” dedi. Ama sesi yumuşaktı. “Bütün paranı verdin.” Kiana omuz silkti. “Yeniden kazanırım.”
Ruger, Miss Edna’ya baktı. “Ona borçluyum. Sadece benzin değil, o kavanoz bana iyi bir şeyin hâlâ var olduğunu hatırlattı.” Miss Edna elini Ruger’ın bileğine koydu. O an, eski bir endişe ve yeni bir lütuf birleşti. Ruger, “Daha büyük hayal kur,” dedi Kiana’ya. “Hemşireler hayat kurtarır. Belki bir gün beni de sen iyileştirirsin.” Kiana utangaçça gülümsedi. “Sadece yardım etmek istiyorum. Büyükannem der ki, yardım edebiliyorsan edersin.”
O gün Ruger uzun süre verandada oturdu, Kiana’nın okul hayallerini dinledi. “Sana borçlandım,” dedi ayrılırken. Sonra kamyonuna bindi, eski bir sokak lambasının altına park etti.
O gece, Ruger tekrar telefonunu çıkardı. Yıllarca aramadığı numaralara mesaj attı. “Bana yardım etti. Ona borçlandım.” O mesaj, bar köşelerinde, garajlarda, otoyol kenarlarında yankılandı. Hell’s Angels’ın eski üyeleri, Ruger’ın adını duyar duymaz harekete geçti. “Birimiz düştü mü, hepimiz kalkarız,” dediler.
Bir bar köşesinde Chains, “Ruger beni bir kış gecesi kurtardı, şimdi sıra bizde,” dedi. Bir garajda Digger, “Kim olduğu önemli değil, artık aileden,” dedi. Herkes eski yeminleri hatırladı. Bir kız bir dolar verdi, biz ona bir ordu vereceğiz.
O gece, motorlar çalıştı. Amerika’nın dört bir yanında Hell’s Angels üyeleri yola çıktı. Kiana’nın kavanozuna verdiği bir dolar, bin motorun yolunu açtı.
Sabah, Miss Edna pencerede battaniyesine sarılmış oturuyordu. Sokakta bir uğultu vardı. Kiana, büyükannesinin “Gel bak” sesiyle salona gitti. Camdan dışarı baktı, sokak motorlarla doluydu. Deri ceketli adamlar, sakallı yüzler, yamalı yelekler. Kimse bağırmıyor, sadece bekliyordu.
Komşular şaşkın, polis arabası yavaşça geçti. Miss Edna ve Kiana kapıda bekledi. Sonra Ruger kapıyı çaldı. “Korkmayın,” dedi. “Burada sorun yok. Sadece borcu ödemeye geldiler.” Kiana anlamadı; bir avuç bozukluk nasıl bin adamı getirebilirdi?
Bikerlar sırayla yaklaştı. Kimisi zarf verdi, kimisi eski bir kolye, kimisi bir dolar. “Bu bana şans getirdi, sana da getirsin,” dedi biri. Her biri Kiana’ya kendi hikayesinden bir parça sundu. Kiana teşekkür etti, sessizce.
Ruger sonunda büyük bir zarfı Miss Edna’ya verdi. “Borcu kapat, kalanla Kiana’nın okuluna harca. Hayalleri kavanozdan büyük olsun.” Miss Edna gözyaşlarını tuttu, “Zorunda değildin,” dedi. Ruger, “Zorundaydım. O bana yaptı, biz ona yaparız.”
Sonra bir parti başladı. Motorcular kırık çitleri tamir etti, kapıyı boyadı, mangal yaptı, çocuklara oyuncak verdi. Kiana’nın evi mahallenin merkezi oldu. Bazı komşular şüpheyle baktı, bazıları katıldı. Polis sessizce izledi.
Haber kameraları geldi. Kiana’yı röportaj için çağırdılar. “Korkmuyor musun?” dediler. Kiana, “Hayır, onlar artık aile,” dedi. Ruger kameranın önüne geçti. “Bu çocuk hiç karşılık beklemeden verdi. Biz de öyle yapıyoruz. Farklı görünüyor diye korkanlar, neden iyilikten korktuklarını sorgulasın.”
Polis, “Toparlayın,” dedi. Ruger, “Burası artık bizim de evimiz,” dedi.
Akşam, motorcular birer birer vedalaştı. Kimisi Kiana’ya kendi yamalarını, zincirlerini, uğur paralarını verdi. “Artık bizimlesin,” dediler. Ruger Miss Edna’ya sarıldı. “Bir gün biri ona zarar vermeye kalkarsa, bize zarar vermiş olur,” dedi.
Kiana gece odasına gitti, yatağının altında Ruger’ın notunu buldu. “Yardım etmeye devam et. Bir gün kendi yamanı takacaksın. Ruger.” O not, Kiana’nın hayatında bir yol haritası oldu.
Zaman geçti. Çitler tamirli kaldı, kapı parlak kaldı. Kiana, yeni kavanozunu mahalle çocukları için bir gıda dolabına çevirdi. Kimseye soru sormadan, ihtiyacı olana yardım etti. Her akşam uzaklardan bir motor sesi duyduğunda, Ruger’ın hâlâ onu koruduğunu bilirdi.
Kiana’nın hikayesi, bir doların bin adamı harekete geçirdiği, küçük bir iyiliğin bir mahalleyi değiştirdiği hikaye oldu. Çünkü bazen, en küçük yardım, en büyük değişimi başlatır.
