“¿Embarazada y aún quieres respeto ?”, gritó el jefe — Hasta que el campesino viudo entró…
Sofía Ramírez, hamileliğinin son aylarında, Meksika’nın Querétaro eyaletindeki küçük bir kasabada, El Buen Sazón adlı restoranda garsonluk yapıyordu. Patronu Fermín’in küçümseyici bakışları, kaba sözleri ve her gün artan baskısı, Sofía’nın hayatını bir cehenneme çevirmişti. Bir öğle vakti, kalabalığın ortasında, bir tabak yere düştü. Fermín, “Hamile hamile saygı mı bekliyorsun?” diye bağırdı. Sofía’nın yüzü kızardı, utanç gözyaşları yanaklarına indi. Karnını koruyarak diz çöktü, kırık tabak parçalarını toplarken, hayatının en zor anlarından birini yaşıyordu.
Tam o an, restoranın kapısı açıldı. İçeri Alejandro Torres girdi. Yılların güneşiyle kararmış teni, nasırlı elleriyle kasabanın en büyük çiftçisi, tedarikçi ve yalnız bir adamdı. Sofía’yı yerde görünce, yüzündeki donuk ifade bir an için kırıldı. “Bırakın o işi,” dedi derin ve kararlı bir sesle. “O temizlemeyecek.” Fermín öfkeyle döndü, “Sen kimsin? Burası benim işim!” diye bağırdı. Alejandro, “Toprağımda kadınlara saygı gösterilir. Burada da öyle olmalı,” dedi. Sofía’ya elini uzattı, onu kaldırdı ve “Artık burada çalışmıyorsun,” dedi Fermín. Sofía işini kaybetmişti, ama ilk defa birinin korumasını hissetti.
Alejandro, Sofía’yı eski kamyonetine bindirdi ve kasabanın dışındaki yalnız çiftliğine götürdü. Yol boyunca konuşmadılar. Sofía, karnındaki bebeğe dokunup, yeni hayatını ve korkularını düşünüyordu. Alejandro ise, yıllardır konuşmadığı kadar, kendi iç sesiyle boğuşuyordu. Çiftlik, “Yalnızlık” adını hak eden, büyük ama hüzünlü bir yerdi. Duvarları güneşte solmuş, bahçesi yabani otlarla kaplanmıştı. Alejandro, “Evde iş var. Mutfak, bahçe. Çocuk doğana kadar burada kalabilirsin,” dedi. Teklif basitti, acımasızca dürüsttü. Sofía, çaresizce kabul etti.
İlk günler, Sofía için bir hayalet gibi geçti. Evin sessizliği, Alejandro’nun suskunluğu, kasabanın dedikoduları ve kendi geçmişi arasında sıkışıp kaldı. Geceleri, yalnız odasında, bebeğinin hareketlerini hissederek ağladı. Alejandro sabahları tarlaya gider, akşam yorgun dönerdi. Sofía, mutfağı temizlemeye, eski reçetelerden yemekler yapmaya başladı. Yavaş yavaş, evin içine bir sıcaklık getirdi. Ardından bahçeye çıktı, kurumuş çiçekleri, yabani otları temizledi. Bir köşede, Elena’nın — Alejandro’nun yıllar önce vefat eden eşi — diktiği solmuş bir Kastilya gülü buldu. Kökünde minicik bir yeşil filiz vardı. Sofía onu kurtarmak için günlerce uğraştı, su verdi, toprağını havalandırdı. O gül, Sofía’nın hayata tutunuşunun simgesi oldu.
Kasabada ise dedikodular yayılıyordu. Fermín, Alejandro’nun Sofía’ya neden yardım ettiğini sorguluyor, eski müşteriler Sofía’yı görmezden geliyordu. Sofía, kasabadan uzaklaştıkça, çiftlikteki yalnızlığı daha çok hissediyordu. Alejandro ise, kasabanın dedikodularına aldırmıyordu. Ancak Sofía’nın gözlerindeki hüzün, onun da içini kemiriyordu.
Bir gece, büyük bir fırtına çıktı. Elektrikler kesildi, ev karanlığa gömüldü. Alejandro, eski bir gaz lambasıyla Sofía’nın yanına geldi. Sofía, “Bazen çok korkuyorum,” dedi. “Bu çocuk, kimse onu istemezse ne olacak?” Hayat hikayesini anlattı, annesiz babasız büyümüş, hep kenarda kalmıştı. Alejandro, ilk defa Elena’dan bahsetti. “O da fırtınaları severdi. Derdi ki, yağmur eskiyi siler, yeniyi getirir.” O gece, iki yalnız ruh, acılarını ve umutlarını paylaştı.
Fırtınadan sonra evin havası değişti. Sofía ve Alejandro, birlikte bahçeyi temizlediler, gül yeniden açmaya başladı. Alejandro, Sofía’ya toprağın sırlarını gösterdi, Sofía ise evin havasını değiştirdi. Yavaş yavaş, aralarındaki duvarlar kalktı. Alejandro, eski marangozhanede bir beşik yapmaya başladı. Sofía, bahçede Kastilya güllerinin arasında Mateo adını vereceği oğlunu hayal etti.
Kasabanın büyük festival günü geldiğinde, Alejandro, “Sen de benimle gelmelisin,” dedi. Sofía korktu. Fermín ve kasaba halkı onu yargılayacaktı. Alejandro ise, “Korkarsak, onların kazandığını gösteririz. Senin yanında olacağım,” dedi. Sofía, onun güvenine tutunarak kabul etti. Festivalde, insanlar onlara bakıp fısıldaştı. Fermín, alkolün etkisiyle yanlarına gelip hakaret etti. Alejandro, sakin ama kararlı bir şekilde, “Sofía’nın adını bir daha ağzına alma. O senden daha onurlu,” dedi. İnsanlar sustu, Fermín geri çekildi. O an, Sofía ilk kez kendini güçlü hissetti.
Çiftliğe döndüklerinde, Alejandro, “Sen ve bu çocuk, bana yeniden yaşam sevinci verdiniz,” dedi. Sofía gözyaşlarıyla, “Sen de beni kurtardın. Artık bir yük değilim, bir umutum,” dedi. Ellerini birleştirdiler, geçmişin acılarını ve yalnızlığını geride bıraktılar.
Mateo doğduğunda, çiftlikte yeni bir hayat başladı. Alejandro, oğlunu kucağına aldığında, yılların acısı gözyaşına dönüştü. Sofía, evin gerçek sahibi oldu. Alejandro, ona aileden kalan demir bir anahtarı verdi. “Bu evin kalbi artık senin,” dedi. Sofía, anahtarı avucunda sımsıkı tutarken, ilk defa bir yere, bir insana, bir hayata gerçekten ait olduğunu hissetti.
Yıllar geçti. Bahçede Kastilya gülleri açtı, Mateo büyüdü. Sofía ve Alejandro’nun hikâyesi kasabada sessizce anlatıldı: Bir adamın ve bir kadının, yalnızlıklarını ve acılarını sevgiyle dönüştürdüğü, onurun ve umudun galip geldiği bir hikâye. Yalnızlık artık bir ev değil, bir yuvaydı.
