Yağmurun Altındaki Çocuk – Gerçeğin İzinde

Yağmur ince ince yağıyordu. Sonbaharın serinliği şehrin üzerine çökmüş, parkta neredeyse kimse kalmamıştı. Küçük bir kız, yedi yaşındaki Lily, solmuş papatyalarla dolu sepetini sımsıkı tutuyordu. Gün boyu çiçek satmıştı ama kimse almamıştı.
Annesi hastaydı, ilaçlar bitmek üzereydi. “Ne olur biri alsın şu çiçeklerden,” diye fısıldadı kendi kendine. İşte o anda, parkın kenarındaki piknik masasının altında titreyen bir çocuk gördü.

Üzerinde pahalı giysiler, markalı spor ayakkabılar vardı; belli ki sokakta yaşayan birine benzemiyordu.
Lily temkinli bir şekilde yaklaştı.
— “İyi misin?”
Çocuk başını hızla kaldırdı. Gözlerinde saf bir korku vardı.
— “Şşş! Sesini çıkarma,” dedi. “Siyah takım elbiseli adamlar beni arıyor!”

Lily etrafına baktı; parkta sadece yağmurun sesi vardı. “Burada kimse yok,” dedi.
Ama çocuk inatla başını salladı. “Gizleniyorlar. Üvey annem onları gönderdi. Benden kurtulmak istiyor. Her şeyi almak için…”

Küçük kız bir an durakladı. Aklına annesinin öğütleri geldi: “Garip durumlara karışma, Lily.”
Ama bu çocuğun gözlerinde öyle bir çaresizlik vardı ki, gidemedi.
— “Ben Lily,” dedi yavaşça. “Senin adın ne?”
— “Tommy… Tommy Reynolds.”

Bu isim tanıdık gelmişti. Sanki bir yerlerde duymuştu.
Tam o sırada siyah bir araba parkın önünden yavaşça geçti. Lily’nin kalbi sıkıştı ama kendine, “Tesadüf,” dedi.
Yine de içindeki bir ses, “Hayır, bu sadece tesadüf değil,” diyordu.

Kaderin Kesiştiği An

Tommy ve Lily, büyük bir meşe ağacının arkasına saklandılar. Lily elindeki çiçek sepetini yere bıraktı.
— “Tamam,” dedi gülümseyerek. “Saklambaç oynayalım. Kötü adamlardan saklanıyoruz, olur mu?”
Tommy’nin yüzü biraz rahatladı. “Gerçekten bana inanıyor musun?”
Lily başını eğdi. “Evet, inanıyorum.”

Birlikte koşarlarken, siyah arabanın durduğunu gördüler. İçinden zarif giyimli bir kadın indi — sarı saçları muntazam, dudakları kıpkırmızı. Yanında iki iri adam vardı. Kadın, yağmurun altına adım attığında bile şemsiyesini bozmadan çevreye bakındı.
Tommy fısıldadı: “Victoria… üvey annem.”

Lily’nin içini soğuk bir ürperti kapladı. Çocuk haklıydı.
Kadın, adamlarına parkı işaret ediyordu.
— “Piknik masasından başlayın,” diyordu dudaklarıyla.

Lily hızlıca düşündü.
— “Montunu bana ver!”
— “Ne? Neden?”
— “Sadece ver!”
Kıyafetlerini değiştirdiler. Lily, Tommy’ye kendi eski yağmurluğunu giydirdi.
— “Artık sen benimle çiçek satan fakir bir çocuksun,” dedi. “Başını öne eğ.”

Ve gerçekten de, el ele tutuşup Victoria’nın önünden geçtiler.
Lily, sahte bir neşeyle, “Çiçek ister misiniz, hanımefendi?” diye sordu.
Victoria göz ucuyla bile bakmadı. “İstemem.”

Ama birkaç adım sonra durdu.
— “Bekleyin,” dedi.
Lily’nin kalbi duracak gibi oldu.
Kadın bir papatya aldı, yirmi dolarlık bir banknot uzattı. “Üstü kalsın,” dedi.
Lily gülümsedi. “Teşekkürler… anne.”

Kadın uzaklaştı. Ama telefonuna konuşurken Lily duymamak mümkün değildi:
— “Henüz bir iz yok mu? O çocuk çok uzaklaşmış olamaz…”

Tommy’nin yüzü bembeyaz kesildi.
Lily onun elini sıktı. “Artık gitmemiz gerek. Benimle gel.”

Yeni Bir Sığınak

Kız, onu yaşadığı fakir apartmana götürdü. Duvarları dökülen, asansörü bozuk bir binaydı.
Annesi Diana, yorgun ama sevgi dolu bir kadındı. Yıllardır ev temizliğine gidiyor, arada hastalığından dolayı günlerce yataktan kalkamıyordu.
Kapı açıldığında kadının gözleri çocuğa kaydı.
— “Bu da kim?”
Lily nefesini tuttu.
— “Kaybolmuş bir çocuk, anne. Bir gece kalabilir mi?”

Diana bir an sustu, sonra yavaşça başını salladı.
— “Tamam. Ama yarın polise haber vereceğiz.”
— “Hayır!” diye bağırdı Tommy. “Polis onların yanında!”

Kadın şaşkınlıkla ona baktı, ama o kadar korkmuştu ki daha fazla sorgulamadı.
O gece, küçük dairede makarna haşladılar, birlikte yediler.
Tommy, bir kaseyi bitirip gülümseyerek, “Bu hayatımda yediğim en güzel yemekti,” dedi.

Diana ve Lily birbirine baktı. Bu çocuk yalan söylemiyordu.
Uyumadan önce Lily’ye dönüp fısıldadı:
— “Teşekkür ederim. Bana inandığın için.”
Lily sessizce cevap verdi: “Henüz bitmedi.”

Gerçeğin Gölgeleri

Ertesi sabah Diana telefondan bir haber gördü.
Ekranda büyük bir manşet:
“Reynolds Ailesi’nin varisi kayıp!”
Altında bir fotoğraf: Victoria ve yanında o çocuk… Tommy.

Lily ve annesi donakaldı.
— “Tanrım…” dedi Diana. “O gerçekten o çocuk.”

Lily’nin elleri titredi. “Anne, yardım etmeliyiz.”
Ama Diana endişeliydi. “Onu sakladığımız anlaşılırsa bizi suçlarlar.”

Tam o anda kapı çalındı.
“Polis! Kapıyı açın!”
Diana panikle kızına işaret etti. “Tommy’yi sakla!”

Kapıyı yarım aralık açtı.
Bir dedektif fotoğraf gösterdi. “Bu çocuğu gördünüz mü?”
Diana gözlerini kısarak baktı.
— “Hayır. Hiç görmedim.”

Lily o sırada mutfakta nefesini tutmuştu. Dedektifin sesi yankılandı:
— “Komşunuz dün gece bir ziyaretçiniz olduğunu söyledi…”
— “Yeğenim,” dedi Diana hemen. “Bizde kalıyor.”

Polisler gittiğinde kadın derin bir nefes aldı. “Bizi buldular,” dedi. “Gitmeliyiz.”

Tatlı Adalet

Tommy’nin babasının avukatının kızı Rachel Goldstein’ı bulmak için yola çıktılar.
Rachel, şehir merkezinde “Sweet Justice” adında bir pastane işletiyordu.
Kapıdan girdiklerinde, genç kadın Tommy’yi görünce dondu kaldı.
— “Tanrım… Tommy Reynolds!”

Bir süre sonra, Rachel hepsini arka odaya aldı.
Küçük masa üzerinde babasının bıraktığı belgeler duruyordu.
— “Polis, babamı zimmete para geçirdi diye suçladı,” dedi Rachel. “Ama o suçsuzdu. O, James Reynolds’la—yani senin babanla—görüşmeye gitmişti. Ve o günden sonra kayboldu.”

Tommy’nin sesi titredi.
— “Babam öldü. Üvey annem onun kalp krizi geçirdiğini söyledi ama… inanmadım.”
Rachel, çekmeceden küçük bir anahtar çıkardı.
— “Babam bunu bana bıraktı. ‘Eğer bir gün varis gelir, bu anahtarı ona ver,’ demişti.”
Tommy gözyaşlarını tutamadı. “Demek… bu anahtar benim babamın sırrını açacak.”

Lily pencereden dışarı baktı ve irkildi.
Sokağın karşısında yine siyah bir araba.
İçinde iki adam, doğrudan pastaneye bakıyordu.

— “Bizi buldular,” dedi.

Rachel hızlı davrandı. Arka kapıdan kaçtılar.
“Babamın eski dağ kulübesi var,” dedi Rachel. “Orası güvenlidir.”

Kaçış ve Gerçek

Kırsal yollardan ilerlediler, sonunda ormanın ortasında eski bir kulübeye ulaştılar.
İçerisi tozlu ama sağlamdı.
Rachel duvardaki bir tabloyu kaldırdı, arkasında gizli bir kasa vardı.
Kombinasyonu girdi — “07-12-42.”

Kasa açıldı. İçinden bir zarf çıktı. Üzerinde kalın harflerle yazıyordu: “Reynolds”

Rachel okudu:

“James Reynolds doğal sebeplerle ölmedi. Vasiyetini değiştirmek üzereydi. Victoria’nın kara para trafiğini keşfetti.
Kanıtları First National Bank’taki kasa 1337’ye yerleştirdim. Eğer bunu okuyorsan, beni bulamayabilirsin.”

Odaya sessizlik çöktü.
Diana fısıldadı: “Yani Victoria onu öldürdü.”
Rachel başını salladı. “Ve babam da bunu ortaya çıkarınca ortadan kayboldu.”

Ama o sırada dışarıdan cam kırılma sesi geldi.
Duman doldu içeriye.
— “Gaz bombası!” diye bağırdı Diana.
Hepsi arka kapıya koştu.
Ormana doğru kaçarken arkalarından bağırışlar duyuldu.

Rachel’ın aklına tek şey geldi:
“Göl!”

Küçük bir iskeleye ulaştılar.
Bir kayık vardı. Bindiler, gölün ortasına doğru kürek çektiler.
Ama motor sesi duydular — siyah bir motorlu tekne yaklaşıyordu.

Rachel, bir işaret fişeği tabancası çıkardı.
— “Ben ateş edeceğim. Siz atlayın. Yüzerken ses çıkarmayın!”

Kırmızı ışık gökyüzünü boyadı. Hepsi suya atladı.
Buz gibi su ciğerlerini kesiyordu.
Ama sonunda küçük bir adaya vardılar.
Rachel görünmüyordu…

Gerçeklerle Yüzleşme

Sabaha karşı Rachel geri döndü — sırılsıklam ama sağdı.
Hepsi küçük bir balıkçı kulübesinde sığındılar.
Rachel, gazeteci dostu Sara Chen’i aradı.
Kanıtların fotoğraflarını yolladı.

Sara’nın sesi telefondan yankılandı:
— “Bu hikâye her şeyi sarsar. Sizi oradan çıkarmam gerek. Bir saat içinde bir tekne göndereceğim. Üç kısa, iki uzun korna sesiyle sinyal verecek.”

Ama çok geçti. Victoria’nın adamları adayı aramaya başlamıştı.
Bir kapı kırıldı. Diana yakalandı.

Rachel, Lily ve Tommy saklandı.
Çocuğun gözleri yaşlıydı.
— “Onu kurtarmalıyız.”
— “Evet,” dedi Rachel. “Plan yapacağız.”

Sara’nın gönderdiği tekne geldiğinde, onları yaşlı bir adam karşıladı: Frank.
O, Rachel’ın babasının eski dostuydu.
“Önce anneni kurtaracağız,” dedi.

Son Karşılaşma

Caba’nın önünde Victoria onları bekliyordu.
Elinde tabanca, arkasında korumalarıyla.
Yanında Diana vardı.

Tommy öne çıktı.
— “Onu bırak! Ben geldim!”
Victoria gülümsedi. “Ne kadar da büyümüşsün sevgili oğlum.”
— “Sadece bir şey bilmek istiyorum,” dedi çocuk. “Babamı neden öldürdün?”

Kadının yüzü kasıldı. “O… kendi kalbiyle—”
— “Yalan!” diye bağırdı Tommy. “Vasiyetini değiştirecekti. Bütün parayı bana bırakacaktı.”

O anda Frank ateş etti — havaya.
Adamlar silahlarını bıraktı.
Ve karanlıktan bir kadın sesi yükseldi:
— “Yayın yapıyoruz, Victoria.”

Gazeteci Sara Chen elinde telefonla çıkageldi.
— “Yarım milyon kişi canlı izliyor. Gerçeği anlat istersen.”

Victoria’nın yüzü bembeyaz oldu.
Rachel ise arkasından yaklaştı, elinde işaret fişeği tabancasıyla.
— “Bu, babam için,” dedi titreyen sesle.

Ama Diana yetişti, elini tuttu.
— “Hayır. Adaletin yolu bu değil.”

Rachel gözyaşlarıyla silahı indirdi.
Sirens sesleri gölü doldurdu.
Polisler geldi, adamları tutukladı.
Victoria, Tommy’ye saldırmaya çalışırken, Diana onu yumrukla yere devirdi.
— “Bu, kızımı tehdit ettiğin için.”

Yeni Bir Başlangıç

Aylar sonra mahkeme salonu doluydu.
Hakim son sözü söyledi:
“Victoria Reynolds, tüm suçlardan suçlu bulundu.”
Salonda alkışlar koptu.

Tommy, Rachel ve Diana’nın yanında oturuyordu.
Artık Rachel onun yasal vasisiydi.
Ve James Reynolds’ın vasiyetinin gizli ekine göre, servetinin bir kısmı “adaletsizliğe uğrayanlara yardım” için kullanılacaktı.

Diana’nın sağlığı yeni tedaviyle düzelmişti.
Lily okula dönmüş, parlayan gözleriyle yeniden gülmeyi öğrenmişti.
Rachel, babasının adını yaşatmak için yeni bir pastane açtı: Sweet Justice 2.0
Bu kez yanında küçük bir hukuk ofisi vardı — yoksul insanlara ücretsiz yardım etmek için.

Tommy her sabah oraya uğruyor, tezgâhın üzerinde duran eski bir altın saate bakıyordu.
Yağmurlu o günde Lily’ye verdiği saatti.
Artık paranın anlamını biliyordu.
Gerçek zenginlik, birinin sana inandığı o anda saklıydı.

Ve her şey, yağmur altındaki bir parkta, bir papatya ve bir “inanıyorum” sözüyle başlamıştı.