Issız Kovboy ve Dövülmüş Anne: Bir Sınırda Kefaret Hikâyesi
Silas Granger, 1877 yılının o geç Ocak gününde Wyoming Toprakları’nda at sürüyordu. Atının nalları karı ezerek ilerliyor, rüzgâr, Snowhorn Dağları’nın sırtlarında yaralı bir canavar gibi uluyordu. Tuzaklarını kontrol etmeye çıkmıştı, sırt hatlarında dolaşıyordu—her zaman tetikte, ama asla böyle bir şeye tanıklık etmeyi beklemiyordu.
Duyduğunda ilk başta şüphelendi: Zayıf, kırılgan bir ağlama sesi. Rüzgâr mıydı, uzak bir hayvan mı? Ama durup dinleyince insan sesi olduğu kesindi. Bebek ağlamaları. Hem de birden fazla.
Atını durdurdu, dizginleri çekti. Yol, günlerdir geçilmemişti—kar kalın ve dokunulmamıştı. Sessizliğin ortasında, karlı çam ağaçlarının arasından ilerledi. Her adımı bileğine kadar kara batıyor, seslere doğru ilerliyordu.
Ve sonunda, çürümüş bir çit direğinin dibinde onu gördü.
Bir kadın, dikenli tellerle direğe bağlanmıştı. Kolları arkadan bağlı, derisi yırtılmış, bilekleri kan içinde. Kirpiklerinde kar taneleri, saçları buz tutmuştu. Yüzü solgun ve morluklarla doluydu. Ayakta durmak için savaşıyordu. Ayaklarının dibinde üç küçük kundak: Yeni doğmuş bebekler, en fazla bir günlük. Biri inliyordu, diğerleri sessizce yatıyordu.
Kadın, buz gibi havada fısıldadı:
“Onların kızlarımı almasın…”
Silas hemen diz çöktü, eldivenlerini çıkardı. Her bebeği tek tek kontrol etti: Nefes alıyorlardı ama zar zor. Ellerini annenin gözlerine götürdü.
“Seninle geliyoruz,” dedi. Çizmelerinden bıçağını çıkardı, dikenli telleri dikkatlice kesti. Kadının kolları yaralıydı ama tek bir inleme bile çıkarmadı. Silas onu tuttu, ayakta tutmaya çalıştı. Ardından bebekleri battaniyesine sardı, hepsini birden atına aldı.
Karla kaplı patikadan, rüzgârın arasında, kadını ve bebekleri önüne alarak yola çıktı. Kabine giden yarım millik yol uzun sürdü. Bebekler neredeyse hareketsizdi. Kadın bayılmak üzereydi. Ama Silas durmadı.
Kabine vardığında kapıyı tekmeyle açtı, kadını ateşin yakınına yatırdı. Bebekleri bir sepetin içine yerleştirdi. Ateş sönmüş, ortam buz gibiydi. Odunu kırdı, ateşi harladı, sıcaklığı geri getirdi. Kadını yavaşça soydu, yaralarını temizledi. Bacaklarındaki kurumuş kanı sildi, sıcak bezle sarmaladı.
Kadın baygınken bile gözlerini kırpıştırdı, kısık bir sesle:
“Adım Marbel… Marbel Quinn,” dedi. Silas onun elini tuttu.
“Seni yaşatacağım,” dedi sadece.
İlk birkaç gün sadece yaşamak üzerineydi. Marbel kan kaybı ve şoktaydı. Bebekler—Eloise, Ruth ve June—narin, ufacıktılar. Silas onlara keçi sütü içirdi, ateşi hiç söndürmedi. Dışarısı fırtına, içerisi umutla doluydu.
Kendine geldiğinde anlattı: 17 yaşında Joseph Quinn adlı zengin bir adamla evlendirilmişti. Parası vardı, ama kalbi yoktu. Marbel’e asla insan gibi davranmamıştı. Üç kız çocuğu doğurunca, adamın sabrı tükenmişti. Oğul istemişti, ama sadece kız doğunca, Marbel’in “lanetli” olduğunu söyleyip onu dövüp dışarı atmışlardı.
O karlar içindeki direğe bağlamışlar; “soğuk ya da kurtlar işi bitirsin” diye. Ama o, ölmeyeceğine yemin etmişti. Kızları için yaşamalıydı.
Silas onun gözlerine baktı:
“Senin kızların, bu topraklarda beslenmeye en çok layık olanlar,” dedi.
Bahar yaklaştığında, Joseph Quinn haber saldı. “Marbel kızları kaçırdı” diyerek onu arıyordu. Adamın adamları kabine geldiklerinde, “kadını geri istiyoruz, mallarımızı” dediler.
Silas elleri boş ama dimdik durdu:
“O artık kimsenin malı değil,” dedi.
Adamlar Silas’ı dövdü, biri ona silah çekti. Ama o anda ormana saklanmış şerif ve yardımcıları ortaya çıktı. Joseph Quinn ve adamlarını tutukladılar. Marbel, Silas’ın kanayan başını sargılarken, gözyaşları sessizce aktı.
Yeni bir hayat başlamıştı.
Silas ve Marbel, Granger Ridge adını verdikleri kabini büyüttüler. Kızlar büyüdü, yürümeye, gülmeye başladılar. Kabin kahkaha doldu. Silas, kızların isimlerini tahtaya oyarak beşiğin üstüne astı:
Eloise. Ruth. June.
Marbel o tahtalara dokunurken ağladı.
“Sen bizi seçtin,” dedi sessizce. “Yalnızca yaşatmadın. Bir yuva kurdun.”
Ne yüzük taktılar, ne nikâh kıydılar—ama her şeyden daha güçlü bir söz verdiler birbirlerine. Sevgi, bu donmuş toprakta filizlendi.
Bir gece Marbel onun adını fısıldadı:
“Silas Granger.”
Adeta şunu demişti: “Artık seninleyim.”
Dışarıda rüzgâr hâlâ uğuldayabilir. Ama içeride ateş yanıyordu. Sevgi, karla kaplı bir dağın kalbinde, yeniden doğmuştu.
