Sokak sanatçısı gizemli bir kadının portresini çizdi — ve onun annesi olduğunu keşfetti

İstanbul’un Karaköy Meydanı’nda, martı sesleriyle karışan aceleci adımların arasında, genç bir sanatçı eski bir kâğıda yüzler çiziyordu. Adı Serkan’dı, ama herkes ona “Gölgelerin Çocuğu” derdi; çünkü sanatı, hüzünlü ruhların ışığını yakalayabiliyordu.

Ne bir atölyesi, ne parası, ne de tanınmış bir soyadı vardı. Sadece çoğu insanın fark etmediği bir yetenek. Görünüşlerin gerçeğin önüne geçtiği bir dünyada, o görünmezdi.

Soğuk bir kış öğleden sonrasıydı. Kadının biri yaklaştı. Üzerinde pahalı bir palto, lüks bir parfüm ve gözlerinde eski bir hüzün vardı.
— Bir portreye ne kadar? — diye sordu yumuşak bir sesle.
— Duruma bağlı — dedi Serkan gülümseyerek. — Ruhunuzun mu, yoksa sadece yüzünüzün mü görünmesini istiyorsunuz?

Kadın hafifçe gülümsedi. Kalabalığın geçip gittiği o anda zaman durdu. Serkan, içinde hem şefkat hem de acı olan bir hisle çizmeye başladı. Kadında bir şey vardı… bir bakış, bir gölge, bir tanıdıklık.

Her çizgi, anlamak istemediği bir gerçeğe yaklaştırıyordu onu.

Bir anda meydanın önünde siyah bir lüks araba durdu. İçinden tanınmış, kibirli bir iş adamı indi: Murat Demir. Belediyenin her yıl düzenlediği yardım amaçlı sanat sergisini organize eden adamdı.
— Ne işin var burada, Leyla? — dedi onu görünce. — Bu insanlarla karışmamalısın.

Serkan başını kaldırdı. “Bu insanlar.” İki kelime… ve her seferinde aynı acı.

Leyla cevap vermedi. Sadece Serkan’ın tamamladığı portreye baktı. Kağıda baktığında eli göğsüne gitti — sanki geçmişine bakıyordu.
— Nerede öğrendin böyle çizmeyi? — diye fısıldadı.
— Sokakta. Açlık, sabırdan hızlı öğretir.

Murat kısa bir kahkaha attı.
— Eminim internetten fotoğraf çalıp kopyalıyordur. Gerçek sanatçılar dilencilerle vakit geçirmez.

Sessizlik bıçak gibi indi.
Ama Leyla’nın bakışı değişmedi.
— Hayır. Bu çocukta bir şey var… satın alınamayacak bir şey.

O gece Leyla tekrar meydana geldi. Elinde eski bir kutu, yün bir atkıyla sarılıydı.
— Bu senin için — dedi.
Kutunun içinde kalemler, fırçalar ve kapağında “L” ve “S” baş harfleri kazılı küçük bir defter vardı.
— Ne anlama geliyor bunlar? — diye sordu Serkan.
Leyla titredi.
— Yıllar önce kaybettiğim oğlumun baş harfleri.

Serkan ne diyeceğini bilemedi.
Ama defteri açtığında, içinde çocukça bir çizim vardı: kıvırcık saçlı bir kadınla el ele tutuşan bir çocuk.
Arkasında solmuş bir imza: “Seko.”

Dünya durdu.
Leyla elini ağzına kapadı.
— Bu… olamaz…

Serkan bir adım geri attı.
Yıllar önceki yetimhaneler, isimsiz geceler, değişen yüzler birer birer geri geldi.
Leyla dizlerinin üstüne çöktü, ağladı.
— Serkan… oğlum…

Gerçek çok ağırdı. Murat yeniden ortaya çıktı, öfkeyle.
— Bu saçmalık da ne? Leyla, bu serseriye inanma!
Ama kadın bu kez kararlıydı.
— Sen biliyordun. Oğlumun yaşadığını biliyordun.
— Seni utançtan kurtardım! — diye kükredi Murat. — Depoda çalışan bir adamın çocuğunu zengin bir kadın mı büyütecekti?

Serkan dişlerini sıktı.
— Yani bu yüzden mi beni terk etti?
Leyla ağlayarak başını salladı.
— Ben seni hiç bırakmak istemedim. Bana doğduğunda öldüğünü söylediler.

Meydan sessizleşti. Gerçek, paranın arkasında saklanamayacak kadar çıplaktı.
Murat kaçmak istedi ama kalabalık onu sardı.
— Bir çocuğun hayatını satmak nasıl bir şey? — diye bağırdı biri.

Serkan derin bir nefes aldı. Annesine yaklaştı.
— Geçmişte ne olursa olsun… artık kim olduğumu biliyorum.

Haftalar sonra hikâye sosyal medyada patladı. Gazeteler, kayıp annesiyle yeniden buluşan genç sokak sanatçısından bahsediyordu. Leyla, lüks yaşamından vazgeçti ve birlikte “Konuşan Gölgeler” adlı bir sergi açtılar. Sergide emekçiler, göçmenler, yaşlı kadınlar, çocuklar… yani “isimsizler” vardı.

Ve Murat Demir… sadece itibarını değil, maskesini de kaybetti.

Serkan, annesiyle olan portresine baktı. Tuvalin arkasına bir cümle yazmıştı:
“Ruhun yaraları da ışıkla boyanır.”

İnsanlar ağladı. Bazıları gülümsedi.
Ve ilk defa Serkan görünmez olmadı.

Çünkü sanat da tıpkı sevgi gibi, sınıf tanımaz.