MİLYONERİN KALBİNİ PARÇALAYAN GERÇEK: ANNE YERİNE GEÇENİN TEKMELEDİĞİ KIZI VE BİR BABANIN KADERİ DEĞİŞTİREN KARARI

Yağmur üç gündür durmadan yağıyordu. Ethan Monroe’nun malikânesinin dev cam duvarlarına çarpan damlalar, gökten gelen sessiz bir uyarı gibiydi. Ethan bir haftadır New York’taydı; milyon dolarlık anlaşmalar, geleceği değiştirecek toplantılar… Ama uçağı Denver’a saatler erken indiğinde kalbinde açıklayamadığı bir huzursuzluk vardı. Sanki bir şeyler ters gidiyordu. Önceden haber vermedi. Ailesini –ya da geride kalanını– sürpriz yapmak için sessizce eve dönmek istedi.

Ethan Monroe, kendi emeğiyle zengin olmuş, çevresinde hayranlık uyandıran bir adamdı. Altı yıl önce eşini kaybettiğinde geriye yalnızca yedi yaşındaki kızı Lily kalmıştı. O günden sonra küçük kız babasına daha çok tutundu. Yalnızlığın ve yorgunluğun gölgesinde Ethan iki yıl sonra yeniden evlendi. Vanessa… Zarif, akıllı, dışarıdan bakıldığında bir erkeğin kırık kalbine ilaç gibi gelecek bir kadındı. Ama yıllar gösterdi ki zarafet bir maske olabiliyor, gülümsemeler bir örtüden ibaret kalabiliyordu.

Vanessa, Lily’yi hiçbir zaman bağrına basmadı. Ethan yanındayken güler yüzlü sofralar kuruyor, şefkatliymiş gibi davranıyordu. Ama adam iş seyahatine çıktığında evin içindeki sıcaklık buz kesiyordu. Hizmetliler fısıltıyla konuşuyordu, ama hiçbiri ses çıkaramıyordu; çünkü Vanessa’nın tek kelimesiyle kapının önüne konabilirlerdi.

O akşam Ethan malikânenin kapısında indiğinde elinde küçük bir hediye paketi vardı. Lily için getirdiği kurdeleli oyuncak ayı… Ve annesinin yıllardır sakladığı kolye; on üçüncü yaş günü için tamir ettirmişti. Sessizce içeri girdi. Koridorlardan kahkaha ya da piyano sesi duymayı beklerken kulaklarına hıçkırık sesleri çalındı. Adımlarını yavaşlattı. Ses, Lily’nin piyano çalıştığı küçük odadan geliyordu. Kapı aralıktı.

Ethan’ın gözleri karanlıkta ürperen bir tabloya kilitlendi. Küçük kızı yere çökmüş, titriyordu. Üzerinde ise Vanessa vardı. Dudaklarından zehir gibi sözler dökülüyordu:
“Sen işe yaramazsın! Yine vazomu kırdın! Baban seni prenses gibi şımartıyor, ama aslında hiçbir şeysin. Hiçbir şey!”

Lily’nin titrek sesi duyuldu: “Ben istemedim… yanlışlıkla…”
Ama sözlerini tamamlamadan Vanessa’nın ayağı küçük kızın yanına indi. Lily kıvrıldı, gözyaşlarıyla fısıldadı: “Lütfen dur… Özür dilerim…”

O an Ethan’ın dünyası dondu. Elindeki oyuncak ayı yere düştü. Kalbinde sessiz bir kırılma oldu. Kapıyı hızla itti. Gürültüyle duvarı çarpan kapı Vanessa’yı irkiltti.

“E-Ethan… Sen… erken geldin…”

Adam hiçbir şey söylemedi. Gözleri yalnızca kızına kilitlendi. Yanağı kızarmış, gözyaşları içinde, korkuyla ona bakıyordu. Ethan sessizce yanına diz çöktü, omzuna dokundu.
“Canım… Acıyor mu?”

Lily başını salladı. “İyiyim, baba…” dedi, ama gözlerindeki korku her şeyi anlatıyordu.

Vanessa titrek bir sesle söze girdi: “Ethan, yanlış anladın. Sadece bir kaza… Kızını fazla şımartıyorsun…”

Adam yavaşça ayağa kalktı. Sesi öyle bir sükûnet taşıyordu ki, yağmur bile susmuş gibiydi.
“Yeter.”

Vanessa yaklaşmaya çalıştı. “Bunu büyütme… O dramatik bir çocuk…”

Ethan gözlerini dikti:
“Ben sana kızımın kalbini emanet ettim. Onu iyileştir diye. Ama sen… sen kırdın.”

Kadın öfkeyle bağırdı: “Ben senin karınım!”
Ethan’ın dudaklarından soğuk bir fısıltı döküldü:
“Sen, elini ona kaldırdığın an karım olmaktan çıktın.”

Ardından güvenliği çağırdı. “Hanımefendi eşyalarını toplayacak. Bu gece buradan gidecek.”

Vanessa’nın yüzündeki maske parçalandı. “Bunu bana yapamazsın! Pişman olacaksın!” diye bağırdı. Ama Ethan’ın gözleri ona bakmıyordu. Yalnızca kızına sarılmış, titreyen kalbini yatıştırmaya çalışıyordu.

O gece boyunca Lily babasının yanında uyudu. Elinde oyuncak ayı, nefesi huzurla yavaşladı. Ethan saçlarını okşarken içinden yalnızca bir dua geçti: “Allah’ım, bundan sonra onu korumama yardım et. Hiçbir gözyaşı artık boşa akmasın.”

Haftalar sonra Ethan malikâneyi sattı. Kızıyla birlikte annesinin sevdiği kırsal bir eve taşındı. Bahçesinde çiçekler, gökyüzünde özgürlük vardı. Zenginliğin parıltısı yerini sadeliğe bırakmıştı. Ama bu sadelik, Lily’nin kalbini iyileştiren şifaydı. Geceleri kâbus gördüğünde Ethan yanında oturuyor, elini tutuyordu. Günler geçtikçe Lily’nin gülüşü geri dönmeye başladı.

Bir zamanlar iş dünyasında güçlü bir imparator olan Ethan artık yalnızca bir babaydı. Ve bu yeni kimlik, ona gerçek gücü öğretti.

Yıllar geçti. Lily genç bir kadın oldu. Üniversiteye başlamadan önce babasına sordu:
“Hiç pişman oldun mu baba? Her şeyi geride bırakmaya?”

Ethan gülümsedi, gözleri nemliydi:
“Hayır kızım. Ben hiçbir şeyi geride bırakmadım. Asıl kayda değer olanı yanımda tuttum: seni.”

Ve bir baba, kızının gözyaşlarını silecek en güçlü dua olduğunu anladı.