Babası Onu Bir Tamirciyle Evlendirdi — Ama Adam Gizli Bir Milyarderdi

.
.

İstanbul’un solgun sularına bakan köhne bir semtte, kışın ilk yağmurları martılar kadar inatçı damlalar halinde çatıları dövmeye başladığında, Kadıköy’ün dar sokaklarında bir tamirhanenin kapısı yine gıcırdayarak açıldı. İçerisi, motor yağı ve metal tozunun keskin kokusuyla doluydu. Önceden beri burayı işleten yaşlı usta artık emekli olmuş, yerine arabaların ruhunu dinleyebildiği söylenen genç tamirci Kerem geçmişti. Sırtında kirli tulumu, elleri yağ lekeleriyle kaplı, cüssesi geniş, bakışları ise garip bir kenetlenmeyle hırçın rüzgârı andırıyordu. Bu tamirhanenin arkasındaki küçük odaya ise, iki hafta önce sessizce taşınan edebiyat diploması sahibiydi: Zeynep.

Bu bir düzenbazlık değildi; bilakis ikisinin de hayatı, ortaya çıktığında her şeyi altüst edecek bir sırrı taşıyordu. Düğünlerinde, kendilerine sunulan kibrit kutusunun içinde saklı bir nişan yüzüğü, geleceğin kasvetli renklerine açılan bir kapıydı. Ne var ki o yüzüğün altında kimsenin tahmin edemeyeceği bir imparatorluğun gölgesi gizleniyordu. Şimdi gelin, bu iki yalnız yolcunun yollarının nasıl kesiştiğini, neye kurban verilip neyin inşa edildiğini, özürler ve umutlar arasındaki ince çizgiyi adım adım izleyelim.

1
Ekim ayının ilk haftasıydı. İstanbul, ıslak asfaltın üstünde düşkün bir şiir gibi titrerken, Kadıköy’ün o eski apartmanının 3. katındaki küçük odada, Zeynep pencerenin kenarına ilişmiş gökyüzünü izliyordu. Bulutların altında gümüş karaltılar, geleceğin alacakaranlığını müjdeliyordu. Henüz yirmi üç yaşındaydı, elinde edebiyat diploması, ancak umutları kırık dökük raflara serilmiş kitapların arasında kaybolmuş gibiydi. Babası Hüseyin, mutfağın ucuz masasında rakı bardağını bileğiyle kavramış, hayata dair anlaşmaları öğrenmiş bir satılmışlık tavrıyla bakıyordu. “Buraya gel,” dedi o bastırılmış sesle. “Sana koca buldum.”

2
Zeynep’in dünyası o anda titredi. Annanesi tozlanmış anılar arasında kaybolduğu için yıllar önce gitmişti; babasıysa sonraları kendini kaybetmiş bir adam gibiydi. Şimdi ise sessiz bir vaaz verir gibi önünde duruyor, ucuz bir evliliği pazarlık konusu yapıyordu. “Adı Kerem,” diye ekledi, gözlerini kaçırarak. “Beşiktaş’ta tamirhanede çalışıyor. İyi çocuk, çalışkan. Paraya ihtiyacımız var. Bizim de düzenli bir gelire ihtiyacımız var.” Zeynep boğazına doğru bir yumru hissederek fısıldadı: “Tanımıyorum.” “Tanıyacaksın,” dedi babası, suskunluğun üzerine eklediği o son kelimeyle…

3
Cumartesi günü elbisesini çıkardı; lise balosundan kalan koyu maviydi, sade ama bir zamanların umudu hâlâ kumaşın içinde duruyordu. Çatlamış aynanın karşısında duran bu yabancıyı tanımıyordu. Ardından kapı çaldı. Kerem’i gördü: Geniş omuzlu, kirli tulumu hâlâ üzerinde, elleri motor yağı ve küçük yaralarla kaplıydı. Gömleği temizdi ama takım elbisesi kiralıktı, biraz büyük, pantolon paçaları fazla kısaydı. “Hoş geldiniz,” dedi. Sessizlik boyunca üç kişi aynı masanın etrafında oturdular: babası içti, Kerem ağır ağır yedi, Zeynep tabağına bakıyordu.

4
Yemekten sonra babası balkon kapısını araladı. Üzerleri dumanlı İstanbul gecesine açılan dar koridor, sanki geleceklerini savunmasız bir nefese bırakıyordu. Kerem omuz silkerek, “Hobilerin var mı?” diye sordu. Beklemediği sorudaydı. Zeynep, edebiyatçı refleksiyle, “Şiir ve romanlarla ilgilenirim,” dedi. “En çok Nazım Hikmet’i severim.” Kerem başını salladı, bakışlarındaki o anlık yumuşama, ikisinin de tarihin ağır gölgelerine maruz kalmış ruhlarını hafifçe ödüllendiriyordu.

5
Düğün günü geldiğinde ne bir merasim ne de davetliler vardı. Üsküdar’daki nüfus müdürlüğünde, tek bir imza ve nişan yüzüğüne sıkışmış bir kader tescillendi. Zeynep kum saati kadar çaresiz, Kerem ise rüzgârın tam ortasında dengesini korumaya çalışan bir gölgeydi. Babası gelmedi; “Acil işlerim var,” dedi, bir kez bile arkalarına bakmadan. Tanıklık eden memure sessizce belgeleri onayladı, Kerem’in yanında duran tamirhane arkadaşı da. Hepsi bu kadar. İstanbul’un ekim rüzgârı, yaprakları savurduğu gibi geçmişi de savurmuştu.

6
Yeni hayatları, Bomonti’deki eski tamirhanenin üst katındaki o minik odaya sığdırılmıştı. İki duvar beton, biri sıvadan çatlamış, bir tek pencere avluya bakıyordu. Tel yaylı yatak, eğri bacaklı masa, üzerinde dağınık gazeteler, duvarda solmuş bir takvim… Motor yağı kokusu hâlâ hâkimdi. “Saray olmayacak,” demişti Kerem eşikte durarak. “Ama elimden geleni yapacağım.” O gece yatağa yerleşip birbirlerine dönmeden uyudular. Zeynep, ellerinin soğukluğunu ve tulumun sertliğini unutamıyordu.

7
Günler tek düze akmaya başladı. Kerem sabahın ilk ışığıyla tamirhaneye iner, tulumunu giyer, arabaların çığlıkları arasında kaybolurdu. Oda sessizdi; aletlerin, hurda metalin, soruların yankısı. Zeynep kitap açmaya çalıştıysa da dizelerine anlam yükleyemiyordu artık. Kelimeler bir kaçış değil, bir ağıt gibi titriyordu. Bakkala inip peynir, ekmek ve biber almak, hiç konuşmadan alışveriş yapmak bile bir cesaret hikâyesiydi.

8
İki haftada bir zarflar geliyordu. Her seferinde içine konan para düzgünce katlanmış, zarfa iliştirilmişti. Bir gün üç zarfa birden uzandı. Birincisini açtığında karşısında şirket sözleşmeleri, tapu belgeleri, “Kerem Koç Holding A.Ş.” damgası belirdi. “Bu bir hata,” diye düşündü. İkincisinde banka ekstresi… Otuz milyon lira. Kalbi çarpışını duydu. Havasız bir odaya hapsolmuş gibi sarsıldı. Üçüncü zarfın içinde ise el yazısıyla kaleme alınmış bir mektup: “Kerem’im, para insanı değiştirmez. Yalnızca gerçeği gösterir. Geri dönmeye hazır olduğunda, yerin seni bekliyor. Anne.”

9
O akşam Kerem geldiğinde zarflar masada duruyordu. Yüzü sabun köpüğü kadar soluktu. “Sen kimsin?” diye fısıldadı Zeynep. Kerem kapıyı kapattı, tulumunu çıkardı. Altında temiz bir gömlek… Hayatının iki katı pahalı bir gömlek. “Babam bu şirketi sıfırdan kurdu,” dedi, sesinde uzun bir yalnızlığa davet eden o isyan. “Tek çocuktum. Her şeyim vardı ama hiçbir şeye değer vermedim. Babam hastalandığında, bana söyledi: Gerçekte kim olduğumu öğrenmek istiyorsan, her şeyi bırak.” Tereddüt etti, gözlerini kaçırdı. “Ben de yaptım.”

10
Zeynep sustu. Yeri sarsan bir sessizlik yaşandı. “Neden benimle evlendin?” diye sordu en sonunda. Kerem başını kaldırdı; gözlerinde artık saklanamayan bir çocuk ürkekliğiyle, “Babanın çaresizliği bana ulaştı,” dedi. “Onda kendimi gördüm. Bir hata eden ama denemeye devam eden bir adam. Ve sen… Sen benim görmeye ihtiyacım olan ışıktın.” Zeynep boğazında bir şey hissedince, “Sen beni acıtarak mı kurtardın?” diye fısıldadı. “Hayır,” dedi Kerem. “Ben dünyada yer arayan birini gördüm; onu izlemek istedim.”

11
Gece uzun, ağır bir şarkıydı. İkisi yorgun gözlerle tavana bakarken, aralarındaki mesafe yavaşça enerjiye dönüştü. Birinci ayı birlikte geçirdiğinizde, Zeynep ilk kez elini uzadı ve karşıdakine dokundu. “Bunu tek başıma yapmak zorunda değilsin,” dedi. Kerem gözlerini çevirdi; o an bakışlarında bir dolu umut belirdi. “Bana yardım eder misin?” diye sordu. “Nasıl? Bilmiyorum,” dedi Zeynep. “Ama denerim.” İşte böyle başladı ikisinin ortak yolculuğu.

12
Zeynep finans, lojistik ve iletişim konusunda edebiyatçı sezgilerini kullanarak Kerem’e eşlik etmeye başladı. Yönetim kurulu kararlarından, şirketin borç takvimine kadar her Üsküdar’a kadar uzanan raporları incelediler beraber. Bir yandan da deneme yanılma yoluyla pazarlama stratejileri, müşteri ilişkileri biçimlendirdiler. İki elin bilekleri birbirine kilitlenmişti; her adımda zorlukla sınanıyor, sonra yeniden güç buluyorlardı. İki ayın sonunda şirket yeniden nefes almaya başlamıştı.

13
Mart ayında ani bir telefon tüm planlarını sarstı. Kerem’in annesi, Etiler’deki özel klinikte yoğun bakımdaydı. Kemik kırıkları, beyin sarsıntısıyla dolu felaket bir trafik kazası. Zeynep hızlıca yanına atıldı. Beyaz mermerli koridorların huzurunda, gergin bekleyişte dayanıştılar. Kerem’in annesi, onu görünce ancak gözyaşlarına teslim oldu. “Güzelmişsin,” dedi tanrı misali Zeynep’e. O an yumuşadı bir taşı andıran kalp. Fakat koridorda bekleyenler arasında, buz gibi bir sima duruyordu: Görkemli takım elbisesiyle Murat… Kuzen, yeni şirket müdavimi, babasının ölümünün ardından kontrolü ele geçirmiş adam.

14
Murat’ın varlığı, bir uyarı çanı gibi çınladı. Araya girdi: “Şimdi ne zaman mirasın hakkını geri alacaksın? Şirket batıyor, insanlar işsiz kalıyor. Sen neredesin?” Kerem savunma yerine beklenmedik biçimde Murat’ın yanağına tekme indirdi. “Dur!” diye bağırdı. “Bu benim ailem, benim savaşım!” Koridordaki doktorlar şaşkın, güvenlik görevlileri hareket geçmeye hazırdı. Kerem, Zeynep’in elini tutup uzaklaştı, “Buradayım, gitme,” diye mırıldadı. O gece yakınlaştıkça, duvarların ardındakine dair bilmediği korkulara ilk kez karşı durduğunun farkına vardı.

15
Baharın ilk günlerinde mantar gibi çoğalan olumlu haberlerle, şirket eski haline dönüyor, yenileniyor, Bodrum şantiyeleri yeniden işlevselleşiyordu. Villalara taşıdılar; Nişantaşı’nın göbeğine yakın, park manzaralı geniş bir daireye. Zeynep iletişim danışmanı oldu; liyakate dayanan bir terfi. Kerem misyona uygun şekilde yönetici. Ama hayat, uzun soluklu barışa nadiren izin verir. Bir akşam eve döndüklerinde, babası aramıştı: “Düğün hediyesi için bir miktar istiyorum,” diye sırıttı telefonda. Şaşkına döndüler. Hem miras hem vicdan meselesine dönüştü bu isteği reddetmek.

16
Zeynep odasına çekildi, derin sarsıntılar geçirdi. “Hayır dedin mi?” diye sordu Kerem. “Evet,” dedi, kararlılıkla. “O benim babam. Ama beni satan o adamdı.” Kerem, ilk defa büyükçe gülümsedi. “Seni kurtaran ben değilim,” dedi fısıltıyla. “Senden önce kimse kurtaramazdı.” O an, ürpertici ve aydınlatıcı bir gerçeğin kıvılcımı çaktı: Bu evlilik bedelleri paylaşmak değil, gerçeklik üzerine kurmak içindi. İki yabancı değil, aynı savaşın yaralı yolcularıydılar.

17
Bir yıl sonra, Kadıköy’ün gürültüsüne karışan bir sabah, Bomonti’deki eski tamirhanenin önünde durdular. “Bunu satın almak istiyorum,” dedi Kerem. “Kim olduğumuzu asla unutmamak için.” İçeri girdiklerinde, tozlu çatı kirişleri altında genç tamirciler çalışıyordu. Bir zamanlar meslektaşı olan yaşlı usta, hayata tutunma umuduyla onların gölgesini izliyordu. Tamirhane, “Şans Vakfı” adını almış, zor ailelerden gelen gençlere ücretsiz eğitim veriyordu. Zeynep iletişim dersleri, Kerem mekanik atölyeler yürütüyordu.

18
Bir gün, on yedi yaşında, elleri kirli, gözleri soluk bir genç geldi kapıya. Deniz adını verdi kendini. “Yeni bir hayat öğrenmek ister misin?” diye sordu Kerem. Deniz başını salladı. O selamda, Zeynep tüm hikâyenin neden var olduğunu anladı. Çember kapanmamış, bir spiral çizmişti; her adım daha ileri bir insanlık dersi eğirisine evriliyordu.

19
Güneş, martı çığlıkları arasında ufka doğru eğilirken, İstanbul’un yükünü alıp hafifletiyordu. Şans Vakfı’nın bahçesinde Zeynep, mühendislik öğrencileriyle kurduğu iletişim stratejilerini test ediyor, Kerem ise eski araba parçalarını onarıp yenilikçi denemelere hazırlıyordu. Dışarıda protesto hakkı için toplanan grevci işçiler, bulunduğu şehirde patronlara rağmen onurla direnebilecek bir umudu sembolize ediyordu.

20
Yıllar geçti. Kurdukları vakıf, hayatlarını yeniden inşa eden binlerce genci mezun etti. Şirketler büyüdü, yeni şantiyeler Kazakistan’a, Tunus’a kadar uzandı. Kerem’in elleri hâlâ ilk günkü coşkuyu taşıyor; Zeynep’in dili, kelimelerin ötesine uzanan incelikle, insan kalbini harekete geçiriyordu. Her ikisi de biliyorlardı ki gerçek imparatorluk, paradan değil, hayata dokunmaktan doğuyordu.

21
Bir sonbahar sabahı, Kadıköy’ün mavimtırak denizine bakan ofislerinde, iki koltukta oturmuş ellerinde kahveler, yıllar önce paylaştıkları o kibrit kutusunu anımsadılar. İçindeki küçük gümüş yüzük hâlâ duruyordu—yüz yılda açılacak sırlara hazır bekleyen bir hazine gibi. “O gece, her şey daha başlamadan bitti sanmıştım,” dedi Zeynep. Kerem gözlerini uzaklara dikip gülümsedi: “Ama aslında her şey o kibrit kutusunda başlamıştı.”

22
Çünkü aşk, anlaşmaların üzerinde yükseldiğinde bile, gerçeklikten kaçmayan cesaretle yoğrulduğunda, kibrit kutusundaki sır yüzüğü kadar küçük ama varoluş kadar derin bir mucize yaratıyordu. Ve İstanbul, bu hikâyeye tanıklık etmeye devam ediyordu: Yağmurlu sokaklarında yeni hayatların sessiz adımları yankılanıyor, kayıp umutlar yeniden filizleniyordu. Gerçek mutluluk, kartondan bir kutunun içinde saklı yüzüğe bakmak kadar basitti aslında: İki elin, iki kalbin kaybolmuş bir dünyayı yeniden inşa etme umudunda birleşmesi.