Görmeyen Kalpler

Fernando Delgado güçlü, zengin ve acımasız bir adamdı. Hayatı boyunca önüne çıkan herkesi ezmiş, paranın her kapıyı açtığına inanmıştı. Ta ki bir gün, hayatını sonsuza kadar değiştirecek bir şeye tanık olana kadar. Oğlunu gördü, tekerlekli sandalyeye mahkûm olan, yıllardır gülümsemeyen o çocuğunu… başka birinin kollarında dans ederken. O an anladı. Bütün ömrü boyunca kör yaşamıştı. Fernando elli dört yaşında emlak imparatoruydu. Şehrin merkezinde üç lüks apartman binasına, kendi inşa ettiği gökdelenin kırkıncı katındaki çatı katına, zırhlı bir siyah Mercedes’e ve kalpsiz bir adam olarak bilinen bir şöhrete sahipti. Çalışanları ondan korkuyor, ortakları ondan uzak duruyor, ailesi ise onu sadece katlanarak seviyordu. Fakat Fernando’nun bilmediği bir şey vardı. Kendi evinin mutfağında, adını bile doğru dürüst bilmediği bir kadın üç yıldır sessizce hem onun hem de ailesinin hayatını değiştiriyordu. Adı Catalina idi. Otuz iki yaşındaydı. Gri bir hizmetçi üniforması, yorgun elleri ve kimsenin fark etmediği bir gülümsemesi vardı. Fernando onu her gün görür ama hiç gerçekten bakmazdı. Sabahları mutfağın önünden geçerken Catalina hemen kenara çekilirdi. Masasını temizlediğinde Fernando başını bile kaldırmazdı. Onun kahvesini her sabah saat altıyı kırk yedide, tam iki kaşık şekerli ve sütsüz köpüksüz hazırlardı ama Fernando bunu sadece bir zorunluluk olarak görürdü. Catalina görünmezdi. Fernando’nun dünyasında sadece para, yatırımlar ve güç görünürdü.

On altı yaşındaki oğlu Mateo, iki yıl önce bir havuz kazasında omurgasından yaralanmış, belden aşağısı felç olmuştu. Fernando acıyı parayla çözmeye çalışmıştı. Oğlunu ülkenin en iyi rehabilitasyon merkezine yatırdı, en ünlü doktorları tuttu, yurt dışından uzmanlar getirdi. Ama bir şeyi yapmadı: yanında olmadı. Mateo günlerini odasının penceresinden dışarıya bakarak geçiriyordu. Konuşmaz, gülmez, sadece susardı. Psikologlar depresyondan söz ediyor, doktorlar bunun normal olduğunu söylüyordu. Fernando ise tek bir şey diyordu: “Daha fazla yatırım yapmalıyız.” Kimse gerçeği söylemiyordu; çocuk içten içe ölüyor, Fernando ise bunu göremiyordu.

Bir cuma gecesi Fernando eve geç döndü. Uzun bir iş toplantısından sonra doğrudan çalışma odasına gidecekti ama bu kez bir ses duydu. Müzik. Klasik müzik değil, salsa. Canlı, neşeli, sıcak bir müzikti. Merak ve öfkeyle mutfağa yürüdü. Kapıyı açtığında gördüğü manzara nefesini kesti. Mateo tekerlekli sandalyesinde oturuyordu. Karşısında Catalina dans ediyordu. Profesyonel bir dans değildi bu; özgür, doğal, neşeyle doluydu. Ve Mateo, o hep suskun, umutsuz çocuk, kahkahalar atıyordu. Gözleri ışıl ışıldı. Catalina döndükçe, sallandıkça Mateo alkışlıyor, “Daha hızlı, Catalina!” diye bağırıyordu. Kadın müziğe kapılmıştı; ter içindeydi ama yüzünde ışık vardı. Fernando, o an sanki yerin ayaklarının altından kaydığını hissetti. Catalina onu fark etmedi. Dans etmeye devam etti. Sonra Mateo’nun yanına gidip onun ellerini tuttu, “Hadi, aşkım,” dedi. Sesi yumuşak ve sıcaktı, bu evde yıllardır duyulmayan bir tondaydı. Mateo tereddüt etti ama sonra bütün gücünü toplayarak hareket etmeye çalıştı. Catalina onu destekledi, yönlendirdi. Kusursuz olmayan ama büyüleyici bir dans doğdu orada, paranın hiçbir zaman getirmediği bir mutluluk. Fernando taş kesilmişti.

Catalina sonunda onu gördü. Göz göze geldiler. Kadın korkmadı, özür dilemedi, açıklama yapmaya çalışmadı. Sadece durdu. Yüzündeki sıcaklık kayboldu, tekrar görünmez hizmetçiye dönüştü. “Affedin, efendim,” dedi sessizce, “yapmamam gerekirdi.” Fernando onu duymadı bile. Sadece oğluna bakıyordu. Oğlunun yüzü ter içindeydi ama ışıl ışıl mutluluk saçıyordu. Bu görüntüyü yıllardır görmemişti. Mateo başını eğdi, müzik devam ediyordu ama büyü bozulmuştu. Fernando odasına döndü, kapıyı kapattı, bin dolarlık deri koltuğuna oturdu ve yıllardır ilk kez kendine sordu: “Hayatımı yanlış şeyin peşinde harcamış olabilir miyim?”

O gece uyuyamadı. Saat üçte özel bir dedektifi aradı. “Catalina Méndez hakkında her şeyi bilmek istiyorum,” dedi. “Nerede doğdu, ne yer, ne içer, kimdir.” Sabahına elli sayfalık bir dosya elindeydi. Kadın küçük bir köyde doğmuş, anne babasını kaybetmiş, ilkokuldan sonra çalışmaya başlamıştı. On altı yaşından beri ev hizmetçisi olarak yaşamını sürdürüyor, sekiz yaşında Lucía adında bir kızı için her ay köye para gönderiyordu. Üç yıldır Delgado ailesinde çalışıyordu, bir gün bile izin almamıştı. Dedektifin notları arasında bir ayrıntı vardı ki Fernando’nun yüreğini sıktı: Catalina her gün öğleden sonra Mateo’nun odasına gidiyor, ona çay getiriyor, hikâyeler anlatıyor, şarkılar söylüyordu. Bir babanın yapmadığını yapıyordu. Fernando dosyayı kapattı. Öfke, utanç ve nihayet suçluluk hissetti. O kadar paraya rağmen oğlunu kendisinden çok seven bir kadın vardı.

O öğleden sonra Fernando mutfağa gitti. Catalina bulaşık yıkıyordu. Adamı görünce irkildi, gözlerini yere indirdi. “Bir şey mi istediniz, efendim?” dedi. Fernando sordu: “Neden yapıyorsun bunu? Neden oğlumla vakit geçiriyorsun? Ne kazancın var bundan?” Catalina ellerini önlüğüne sildi, sonra başını kaldırdı. Gözlerinde biriken yaşlarla konuştu. “Çünkü birinin yapması gerekiyordu,” dedi. “Çünkü o da bir insan. Hayatın, tekerlekli sandalyede bile, hâlâ güzel olabileceğini bilmeye hakkı var.” Bir an sustu, sonra derin bir nefes aldı. “Üç yıldır burada çalışıyorum. O çocuğun yavaş yavaş kaybolduğunu gördüm. Onu sizden, doktorlardan, herkesin acıyarak baktığı gözlerden izledim. Ama ben onda parlak, komik, hayal dolu bir delikanlı gördüm. Karanlıkta kaybolmasını seyredemedim.”

Fernando tek kelime edemedi. Catalina devam etti. “Benim bir kızım var, Lucía. Doğuştan hastalığı var, doktorlar beş yıl ömrü kaldı diyor. Onu kurtaracak param yok. Ama ona verebildiğim şey şu: zaman, sevgi, müzik, neşe. Bunlar, sizin Mateo’ya hiç vermediğiniz şeyler.” Fernando’nun dizleri titredi. “Lucía…” diye tekrarladı. Kadın başını salladı. “Evet, küçük kızım.”

O günden sonra her şey değişti. Fernando, Catalina’dan yardım istemeye başladı. Ona, oğluyla nasıl konuşacağını, nasıl dinleyeceğini öğretmesini söyledi. Zordu, utanç vericiydi, ama öğrenmeye kararlıydı. İlk kez oğluyla dans etmeyi denediğinde beceriksizce hareket ediyor, ritmi kaçırıyordu. Mateo kahkahalarla güldü, “Baba, bu korkunç!” dedi. Ve Fernando, hayatında ilk kez gerçekten güldü. Yapmacık değil, samimi, kalpten bir kahkahaydı bu. Catalina onları uzaktan izliyordu, gülümseyerek.

Bir süre sonra Fernando en iyi tıp uzmanlarını işe aldı. Fakat bu kez sadece Mateo için değil, Lucía için de. Kızın hastalığına çare olabilecek deneysel tedaviler ayarladı. Haberi verdiğinde Catalina ağlamaya başladı. Şükran değil, derin bir rahatlama ağlamasıydı bu. “Neden yapıyorsunuz bunu?” diye sordu hıçkırarak. Fernando cevap verdi: “Çünkü sen oğluma yaşamayı öğrettin. Şimdi ben de sana göstereyim: dünyada hâlâ iyilik var.”

Catalina artık hizmetçi değildi. Fernando’nun kurduğu yeni bir vakfın başına geçti: kronik hastalıklı çocuklara yardım eden bir kuruluş. Onun empatisi, insanlığı ve acıyı anlaması, onu mükemmel bir lider yapmıştı. Mateo yıllar süren fizik tedaviden sonra kısmen yürüyebilir hâle geldi. Kısa mesafelerde bastonla adım atabiliyor, hatta az da olsa dans edebiliyordu.

Beş yıl sonra Fernando Delgado iş dünyasından tamamen çekildi. Mülklerini sattı, hisselerini bağışladı. Çünkü artık paranın satın alamadığı bir şeyi bulmuştu: bir amaç. Günlerini hastanelerde çocuklarla konuşarak, umut vererek, hayat kurtaracak çekler imzalayarak geçiriyordu. Ama en önemlisi, artık oradaydı — dinliyor, öğreniyordu.

Mateo yirmi bir yaşına geldiğinde psikoloji okumaya başladı. Engelli gençlerle çalışmak istiyordu. “Catalina bana yaşamın bedenle sınırlı olmadığını öğretti,” diyordu. Lucía doktorların tahmin ettiğinden çok daha uzun yaşadı. Hâlâ hastaydı ama yaşıyor, okula gidiyor, gülüyor ve hayal kuruyordu.

Bir gün, Catalina vakfın ofisinde pencereden dışarı bakarken Fernando yanına geldi. “Ne düşünüyorsun?” diye sordu. Catalina arkasını dönmeden, “Birkaç yıl önce görünmezdim,” dedi. “Sen ise görünürdün ama kördün. Şimdi ikimiz de birbirimizi görebiliyoruz.” Fernando elini uzatıp onun elini tuttu. “Beni sonsuza kadar kör bırakmadığın için teşekkür ederim,” dedi. O anda, güneş şehir üzerine batarken, kaderin bir araya getirdiği iki insan anladı ki, gerçek zenginlik para ile ölçülmez. Gerçek zenginlik, birini gerçekten görebilmek ve onun da seni görebilmesine izin vermektir.

On yıl sonra Fernando ve Catalina’nın kurduğu vakıf beş bin aileye yardım etmişti. Beş şehirde klinikler açılmış, yüzlerce uzman insani duyarlılığın tıp kadar önemli olduğunu öğrenmişti. Mateo artık tanınmış bir terapistti, babası ve Catalina ile birlikte gençlere umut dağıtıyordu. Her cuma akşamı, bir zamanlar Fernando’nun görkemli malikanesi olan, şimdi ise bir toplum merkezi olarak kullanılan binanın mutfağında hâlâ salsa müziği yankılanıyordu. Mateo dans ediyor, Catalina dans ediyor, Fernando da dans ediyordu — berbat ama mutlu bir şekilde. Ve köşede, artık genç bir kız olan Lucía onları gülümseyerek izliyordu. Çünkü o, en önemli dersi öğrenmişti: Gerçek zenginlik, görünmezken seni görebilen birini bulmak ve onun karşılığında onu da görebilmektir.