Genç Türk kadın yaşlı Alman’a yardım için treni kaçırdı — Ama iyilik hayatını sonsuza dek değiştirdi
Son Tren ve Gizli Servet
Bölüm 1: Karanlıkta Bir Alarm
Salı sabahı, saat 4:30. Alarm, Ayla Yıldırım’ın Berlin’in Kreuzberg semtindeki küçük dairesinin sessizliğinde acı bir çığlık gibi çaldı. 24 yaşındaki Ayla, yorgun kemiklerini yataktan sürüklerken, kanepede uyuyan küçük kardeşi Cemal’i uyandırmamaya özen gösterdi. Banyoya doğru parmak uçlarında yürürken, eskimiş parke zeminler acıyla gıcırdadı. Aynadaki yansıma, iki işte birden çalışarak hayatta kalmaya çalışan birinin yorgunluğunu taşıyordu. Gözlerinin altındaki koyu halkalar, anlatılmamış fedakarlıkların hikayesini fısıldıyordu. Ama Ayla, kendine gülümsemeye zorladı. Bugün farklı olabilirdi. Bugün her şeyi değiştirecek gündü.
Saat 5:15’te, şehrin uyanmaya başlayan boş sokaklarında, ilk işi olan Murat’ın Büfesi’ne doğru yürüyordu. Cam kapıyı ittiğinde, başının üzerindeki tanıdık zil çaldı. “Günaydın, Güneş Işığım,” diye seslendi Murat, tezgahın arkasından. 60’lı yaşlarındaki Murat, şimdiden kahvaltı telaşı için hazırlıklara başlamıştı. “Günaydın, Murat Abi,” dedi Ayla, önlüğünü bağlarken.
Sonraki altı saat, bir gülümseme, kahve servisi ve insanların masaya bırakacağı bozuklukları toplama döngüsüyle geçti. Murat’ın Büfesi’ndeki kahvaltı kalabalığı, genellikle cömert değildi. İnşaat işçileri, ofis çalışanları, öğrenciler… Hepsinin acelesi vardı. Saat 11:30’da vardiyası bittiğinde, Ayla bahşişlerini saydı: 23,47 Euro. Avucundaki buruşuk paralara baktı. Kiraya üç gün kalmıştı, faturalar birikmişti ve 17 yaşındaki Cemal, üniversite hazırlık kitapları için para bekliyordu.
Eve dönerken, şehir merkezindeki o devasa cam binanın, Peters Technologies’in önünden geçti. Binlerce kez yaptığı gibi, döner kapılardan kendinden emin bir şekilde geçen, iyi giyimli insanları izledi. Onlar, farklı bir dünyaya aitti. 23 Euro’nun, bir öğün yemekle aç kalmak arasındaki fark olmadığı bir dünyaya.
Daireye döndüğünde, Cemal küçük mutfak masasında, etrafa dağılmış ders kitaplarının arasında kaybolmuştu. “İş nasıl geçti?” diye sordu, başını kaldırmadan. “İyiydi,” dedi Ayla, sesine neşe katmaya çalışarak. “Ne çalışıyorsun?”
“Kimya. Haftaya büyük bir sınavım var.” Cemal sonunda başını kaldırdı. Ayla, annesinin gözlerinin ona baktığını gördü. Aynı kararlılık, yarının bugünden daha iyi olacağına dair aynı sarsılmaz umut. Aileleri üç yıl önce bir trafik kazasında öldüğünden beri, sadece ikisi vardı. Ayla, Cemal’in eğitimine devam edebilmesi için meslek yüksekokulunu bırakmak zorunda kalmıştı.
“Sana bahsettiğim bursu buldum,” dedi Cemal, sesinde bir heyecan vardı. “Başvuru için son gün Cuma. Ama mülakat için bir takım elbise almam gerekiyor. İkinci el dükkanında 40 Euro’ya bir tane buldum.”
Ayla’nın kalbi sıkıştı. 40 Euro. Neredeyse iki günlük bahşiş demekti. “Merak etme,” dedi, nasıl olacağını bilmese de. “Bir yolunu buluruz.”
Tam o sırada telefonu çaldı. Bilinmeyen bir numara. “Ayla Yıldırım ile mi görüşüyorum?”
“Evet, benim.”
“Ben PT Industries GmbH’den Jennifer Schmidt. Resepsiyonist pozisyonu için başvurunuzu aldık. Bugün saat 15:30’da bir görüşme için müsait misiniz?”
Ayla’nın nefesi kesildi. PT Industries. Üç hafta önce, umutsuzca internette gezinirken bulduğu bir ilana başvurmuştu. Onu unuttuklarını sanmıştı. “Evet! Kesinlikle! Orada olacağım.”
“Harika. Adres Friedrichstraße 124, B Kulesi. Lütfen 15 dakika erken gelin.”
Telefonu kapattığında, Ayla inanamayarak ekrana baktı. İşte bu, onun şansıydı. Resepsiyonist pozisyonu, yılda 45.000 Euro maaş, sosyal haklar, sağlık sigortası ve ücretli izin sunuyordu. Bu, hayatında kazanmayı hayal ettiği paradan çok daha fazlasıydı.
“Neydi o?” diye sordu Cemal.
“Bir iş görüşmesi! Bugün! PT Industries’de!”
“PT Industries mi? Abla, bu harika! Şehirdeki en büyük şirketlerden biri!”
Ayla, cüzdanını açıp parasını saydı. Bahşişlerden 23,47 Euro ve geçen haftadan biriktirdiği 8 Euro. Toplam 31,47 Euro. Şehir merkezine gidiş-dönüş tren bileti 7,60 Euro’ydu. Geriye 23,87 Euro kalacaktı. Midesi guruldadı. Dünkü akşamdan kalma bir dilim tosttan beri hiçbir şey yememişti. Ama bunların hiçbiri önemli değildi. Bu görüşme her şeyi değiştirecekti.
Cemal’e baktı. Bu görüşme sadece bir iş değildi. Bu, günde 16 saatlik çalışmaların, Cemal yemek yiyebilsin diye aç yatılan gecelerin, ertelenen tüm hayallerin bir anlamı olduğunu kanıtlamaktı. “Bana şans dile,” dedi kapıya yönelirken.
Cemal gülümsedi. “Şansa ihtiyacın yok, abla. Sen bu işi halledersin.”
Bölüm 2: Perondaki Seçim
Berlin Hauptbahnhof, öğleden sonra enerjisiyle uğulduyordu. Ayla, özenle hazırladığı özgeçmiş dosyasını sımsıkı tutuyordu. Telefonunu kontrol etti: 14:45. Mükemmel. 15:15 treni, onu görüşme yerine 15 dakika erken ulaştıracaktı.
Perona yaklaşırken, gökyüzünde kara bulutlar belirdi ve saniyeler içinde sağanak yağmur başladı. İnsanlar, istasyonun saçakları altına sığınmak için koşuşturdu. Ayla, ince ceketine sarılarak biniş alanına doğru acele etti. Tren, kapıları açık bir şekilde peronda bekliyordu.
İşte o zaman onu gördü. Yaşlı, beyaz saçlı bir adam, ahşap bir bankta tek başına oturuyordu. Etrafındaki kaosa rağmen tamamen hareketsizdi. Yağmur, pahalı görünen yün paltosunu ıslatıyordu ama o, farkında değil gibiydi. Gümüş rengi saçları alnına yapışmıştı ve elleri, üzerinde kabartmalı “HP” harfleri olan eski bir deri çantayı sıkıyordu.
Bir şeyler yanlıştı. Ayla yavaşladı. Adamın gözleri odaksızdı, dudakları sessizce kımıldıyordu.
“Tüm yolcular binsin! 15:15 Şehir Merkezi Ekspresi, son çağrı!”
Ayla’nın başı trene döndü. Kondüktör, kapıları kapatmak üzereydi. Belki 30 saniyesi kalmıştı.
Yaşlı adam ayağa kalkmaya çalıştı ama tehlikeli bir şekilde yalpaladı. Yüzü solgunlaşmıştı. Elini göğsüne bastırdı, nefes alışı sığ ve zorluydu. “Beyefendi?” diye seslendi Ayla, ama sesi istasyonun gürültüsünde kayboldu.
20 saniye. Adamın eli göğsünü daha sıkı kavradı. Gözleri, peronun karşısındaki Ayla’nınkilerle buluştu. Ayla, o gözlerde saf bir dehşet gördü.
15 saniye. “Lüt…fen,” diye fısıldadı adam. “Yar…dım… edin.”
10 saniye. Her şey yavaşladı. Ayla trene baktı; kapıları hala açıktı. Sonra yaşlı adama baktı; sanki onu ayakta tutan tek şey banka olan tutunuşuydu.
5 saniye. Görüşme. 45.000 Euro. Cemal’in geleceği. Uğruna çalıştıkları her şey.
Kondüktör, hareket sinyali vermek için elini kaldırdı.
Ayla, özgeçmiş dosyasını yere düşürdü ve adama doğru koştu. “Beyefendi! Beyefendi, benimle kalın!”
Arkasından tren, gürültüyle hareket ederken, Ayla adamın yanına diz çöktü. Hayallerini de beraberinde götürüyordu.
Bölüm 3: İsimsiz Kurtarıcı
“Göğsüm,” diye fısıldadı adam. “Nefes alamıyorum.”
Ayla’nın elleri titrerken telefonunu çıkardı. “Yardım çağırıyorum. Sakin olun, tamam mı?” 112’yi aradı. “Hauptbahnhof’tayım. Göğüs ağrısı çeken yaşlı bir adam var. Bilinci açık ama nefes almakta zorlanıyor.”
Santralle konuşurken, Ayla adamın kravatını gevşetti, gömleğinin üst düğmesini açtı. Cildi nemli, nabzı hızlı ama zayıftı. “Adınız ne?” diye sordu nazikçe.
“Harald,” dedi adam zar zor. “Hatırlayamıyorum… Biriyle buluşacaktım.”
“Sorun değil, Harald. Yardım geliyor. Ben Ayla. Hiçbir yere gitmiyorum.”
Uzakta sirenler çaldı. Ayla’nın telefonu titredi. Ekranda “PT Industries GmbH” yazıyordu. Nerede olduğunu merak ediyorlardı. Görüşmesi 10 dakika içinde başlayacaktı. Şimdi gitse, belki yetişebilirdi. Ama Harald’ın korkmuş gözlerine bakınca, tek bir seçeneği olduğunu biliyordu. Aramayı reddetti. “Hiçbir yere gitmiyorum,” diye söz verdi.
Sağlık görevlileri dakikalar içinde geldi. Harald’ı sedyeye taşımaya hazırlanırken, adam Ayla’nın elini bırakmayı reddetti. “Lütfen,” diye fısıldadı. “Beni bırakma.”
Ayla, sağlık görevlilerine baktı. “Onunla gelebilir miyim?”
“Ailesi misiniz?”
“Hayır. Ama başka kimsesi yok gibi görünüyor.”
Teknisyen başını salladı. “Hadi gel.”
Ambulansa binerken, Ayla’nın telefonu tekrar çaldı. Yine PT Industries. Bu aramanın ne anlama geldiğini biliyordu. Tek şansı, her geçen dakika elinden kayıp gidiyordu. Aramayı tekrar reddetti.
Hastanede, her şey bir koşuşturmaca içinde geçti. Ayla, bekleme salonundaki plastik bir sandalyede saatlerce bekledi. Telefonunda, PT Industries’den gelen üç cevapsız arama duruyordu. Ne diyecekti ki? Hayatının en önemli görüşmesine gelmek yerine, bir yabancıya yardım etmeyi seçtiğini mi?
Sonunda bir doktor çıktı. “Harald için mi buradasınız?”
“Evet. İyi mi?”
“Durumu stabil. Görünüşe göre, dehidrasyon ve yeni bir ilaca reaksiyonla komplike olan bir anksiyete atağı geçirmiş. Hafızası yerine geliyor.”
Ayla odaya girdiğinde, Harald yatakta oturuyordu. Yanaklarına renk gelmiş, gözleri daha berraktı. “İşte benim koruyucu meleğim,” dedi, sesi şimdi daha güçlüydü.
“Nasıl hissediyorsunuz?”
“Çok daha iyi. Senin sayende. Hayatımı kurtardın, biliyorsun. Eğer durmasaydın…”
“Herkes aynısını yapardı.”
“Hayır,” dedi Harald kesin bir şekilde. “Yapmazlardı. Onlarca insanın beni görmezden gelip yanımdan geçtiğini izledim. Ama sen durdun. Bir yabancıya yardım etmek için önemli bir şeyi feda ettin.”
“Neredeyse durmamanı sağlayacak kadar önemli olan neydi?” diye sordu Harald.
“Bir iş görüşmesi,” diye itiraf etti Ayla. “Ailem için her şeyi değiştirecekti. Kaçırdım.”
“Hangi şirket?”
“PT Industries GmbH.”
“PT Industries GmbH mi?” diye sözünü kesti Harald. Tam o sırada kapı açıldı ve içeri iyi giyimli, 40’lı yaşlarında bir adam girdi.
“Baba! Tanrı’ya şükür iyisin!”
“David,” dedi Harald, sesinde bir rahatlama vardı. “İyiyim. Bu genç kadın hayatımı kurtardı.”
David, Ayla’ya minnetle döndü. “Size ne kadar teşekkür etsem az. Babam, Möller Industry AG birleşmesi için yönetim kurulu toplantısına gelmeyince çok endişelendik.”
Yönetim kurulu toplantısı. Birleşme. İsimler Ayla’nın zihninde çınladı.
“Peters,” diye sordu tereddütle.
“Peters Technologies,” diye açıkladı David. “Babam şirketi 50 yıl önce kurdu. Şimdi Onursal Başkan.”
Ayla’nın dünyası başına yıkıldı. Peters Technologies. Her gün önünden geçtiği bina. Görüşme yapacağı PT Industries, onların bir yan kuruluşuydu. Kurtardığı adam, binası şehrin siluetine hakim olan, adı şehrin her yerindeki plakalarda yazan adamdı. Ve Ayla, kendi hayallerinin peşinden gitmek yerine, ona yardım etmeyi seçmişti.
“Hiçbir fikrim yoktu,” diye fısıldadı.
“Elbette yoktu,” dedi Harald. “Bu da yaptığın şeyi daha da dikkat çekici kılıyor.”
Bölüm 4: Beklenmedik Teklif
Hastaneden ayrılırken, Harald ve oğlu David, Ayla’yı bir taksiye bindirmekte ısrar ettiler. Eve döndüğünde, Cemal onu endişeyle bekliyordu. Olanları anlattığında, Cemal ablasının elini sıktı. “Doğru olanı yaptın, abla. Başka işler de olur.”
O gece, Ayla uyuyamadı. Harald Peters ve Peters Technologies’i araştırdı. Buldukları şaşırtıcıydı. Şirket bir imparatorluktu ve kurtardığı adam, milyarlarca Euro’luk bir servetin sahibiydi.
Ertesi sabah, saat 10:00’da telefonu çaldı. “Ayla, ben Jennifer Schmidt, PT Industries’den. Dünkü kaçırdığınız görüşme hakkında arıyorum. Yeniden planlamak istiyoruz. Bugün saat 14:30 size uyar mı?”
Ayla inanamıyordu. Ona bir şans daha veriyorlardı.
Saat 14:15’te, Ayla, Peters Technologies kulesinin lobisindeydi. Mermer zeminler, yüksek tavanlar ve bir duvarı kaplayan, şirketin tarihini anlatan portreler… Ve en büyük portre: Harald Peters, Kurucu ve Onursal Başkan. Hastanede gördüğü aynı nazik gözler, ama bu portrede bir imparatorluk kurmuş birinin kendinden emin ifadesi vardı.
“Bayan Yıldırım?” Jennifer Schmidt, sıcak bir gülümsemeyle yaklaştı. “Yukarı çıkalım. Sanırım bugünkü süreci biraz farklı bulacaksınız.”
Jennifer, onu bir konferans odası yerine, yerden tavana pencereleri olan bir köşe ofise götürdü. Ve orada, devasa bir masanın arkasında, kusursuz bir takım elbiseyle Harald Peters oturuyordu.
“İşte benim koruyucu meleğim,” dedi Harald, ayağa kalkarak.
Jennifer şaşkındı. “Siz tanışıyor musunuz?”
“Tanışıyor muyuz?” diye güldü Harald. “Jennifer, Ayla Yıldırım ile tanış. Dün hayatımı kurtaran olağanüstü genç kadın.”
Jennifer’ın gözleri büyüdü. “Bay Peters’a yardım eden sizsiniz… Ama nasıl?”
Harald, olanları kısaca anlattı. Ayla’nın, kim olduğunu bilmeden, kendi iş görüşmesini feda ederek ona nasıl yardım ettiğini…
“Ayla,” dedi Harald, ifadesi ciddileşerek. “Sana resepsiyonist pozisyonunu teklif etmiyorum.”
Ayla’nın kalbi sıkıştı. Her şeyden sonra, yine de reddedilecekti.
“Sana çok daha iyi bir şey teklif ediyorum,” diye devam etti Harald. “Kişisel Yönetici Asistanım olmaya ne dersin?”
Kelimeler, Ayla için bir anlam ifade etmedi. “Özür dilerim, ne?”
“Bu gerçek bir pozisyon,” dedi Harald. “Tamamen güvenebileceğim, pozisyonları değil insanları gören birine ihtiyacım var. Tecrübe öğretilebilir, Ayla. Ama karakter öğretilemez. Ve sen, dürüstlüğe sahip olduğunu kanıtladın.”
David, yeni bir dosya uzattı. “Başlangıç maaşı yıllık 85.000 Euro. Tam sosyal haklarla birlikte.”
Ayla, rakama inanamayarak baktı.
“Dahası var,” dedi Harald. “Peters Vakfımız aracılığıyla, kardeşin Cemal için tam bir üniversite bursu oluşturmak istiyorum. Seçtiği herhangi bir üniversitede, tüm masrafları karşılanacak şekilde.”
Ayla’nın gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. “Anlamıyorum… Neden bunu yapıyorsunuz?”
Harald, masasının etrafından dolaşıp yanındaki sandalyeye oturdu. “Ayla, sana zenginlik hakkında bir şey söyleyeyim. Para seni mutlu etmez. Amaç eder. Ve dün, sen bana gerçek amacın neye benzediğini hatırlattın. Ben bir çalışan istemiyorum, Ayla. Bir ortak istiyorum. Bu şirketin, dünyada iyilik yapma potansiyeline ulaşmasını sağlamama yardım edebilecek birini.”
“Ama ben kimim ki? Ofisleri temizliyorum, kahve servisi yapıyorum.”
“Paranın satın alamayacağı bir bakış açısı sunuyorsun,” dedi Harald kesin bir şekilde. “Mücadele etmenin, fedakarlık yapmanın, başkalarını kendinden önce koymanın ne demek olduğunu anlıyorsun. Bunlar zayıflıklar değil, Ayla. Bunlar süper güçler.”
Harald ayağa kalktı ve elini uzattı. “Peki, Ayla Yıldırım… Hayatını değiştirmeye hazır mısın?”
Ayla, gözyaşları arasından uzanıp elini sıktı. “Evet,” diye fısıldadı. “Evet, hazırım.”
Bölüm 5: Dalga Etkisi
Altı ay sonra, Peters Technologies bambaşka bir yerdi. Ayla, Harald’ın kişisel asistanı olarak, şirkete taze bir bakış açısı getirmişti. Onun önerisiyle, “Önce İnsanlık Girişimi” başlatıldı. Bu girişim, çalışanların gönüllülük faaliyetlerine katılmasını teşvik ediyor, yerel okullarla mentorluk programları düzenliyor ve en önemlisi, Ayla’nınki gibi zor durumdaki ailelere eğitim ve kariyer fırsatları sunuyordu.
Ayla, artık “Yönetici Asistanı” değil, şirketin yeni kurulan “Sosyal Sorumluluk Direktörü”ydü. Cemal, Humboldt Üniversitesi’nde tam burslu olarak kimya okuyordu. Murat’ın Büfesi, Peters Technologies’in ana yemek tedarikçisi olmuş, Murat işini büyütüp iki kişiyi daha işe almıştı.
.
.
Harald Peters, artık her hafta iki kez trene biniyordu. “Gerçek hayata bağlı kalmak için,” diyordu. Şirketin kültürü, kar odaklı bir makineden, topluma hizmet etmeyi amaçlayan bir organizmaya dönüşmüştü. Ve bu dönüşüm, diğer büyük şirketlerin de dikkatini çekmişti. “Peters Modeli,” iş dünyasında yeni bir standart haline geliyordu.
İki yıl sonra, bir akşam, Ayla yine Berlin Hauptbahnhof’taydı. Bu sefer, bir lisede burslar hakkında konuşma yapmak için trene yetişmeye çalışıyordu. Ve yine, o bankta oturan birini gördü. Yaşlı, yıpranmış kıyafetli bir adam, elindeki bir zarfı sıkıca tutarak ağlıyordu.
Ayla, bir an bile tereddüt etmedi. Konuşmasını iptal etti, adama yaklaştı. “Beyefendi, iyi misiniz?”
Adam, minnettar gözlerle ona baktı. “Torunum… Bugün hemşirelik okulundan mezun oluyor. Ailemizde üniversite bitiren ilk kişi. Ama salonu bulamıyorum.”
Ayla, zarfa baktı: “Humboldt Üniversitesi Hemşirelik Okulu Mezuniyeti.”
“Torununuzun adı ne?”
“Maria Santos. Büyük bir şirketten burs aldı. Peters… bir şey.”
Ayla’nın kalbi durdu. Maria Santos. Başvurusunu kişisel olarak incelediği, Ayla Yıldırım İyilikseverlik Girişimi sayesinde okuyan parlak bir genç kadındı.
“Beyefendi,” dedi Ayla nazikçe. “Nereye gitmeniz gerektiğini tam olarak biliyorum. Ve Maria’yı tanıyorum. O olağanüstü biri.”
Ayla, adamı bir taksiye bindirip mezuniyet salonuna götürdü. Maria’nın adı anons edilirken, yaşlı adam, Carlos, Ayla’nın elini gözyaşları içinde sıktı. “Teşekkür ederim,” diye fısıldadı. “Sadece bugün için değil. Bunu mümkün kıldığınız için.”
O gece, Ayla’nın telefonu Harald’dan gelen bir mesajla titredi: “Bugün ne yaptığını duydum. Bazı şeyler hiç değişmez. Ve Tanrı’ya şükür ki öyle.”
Ertesi sabah, Harald yeni bir politika duyurdu: “Önce İnsanlık Girişimi, başkalarına yardım ettiği için geç kalan herhangi bir çalışanı resmi olarak koruyacaktır.” Çünkü Peters Technologies’de herkes bir şeyi öğrenmişti: Hayattaki en önemli toplantılar, takviminizde yazanlar değil, birinin yardıma ihtiyacı olduğunda gerçekleşenlerdir. Ve bazen, kaçırdığınız bir tren, sizi hayal bile edemeyeceğiniz bir yere götürebilir.
