Masum Yüzbaşı – Kirli Komplo – Orgeneral Babası Gerçeği Öğrenince Orduyu Sarstı

.
.

Yüzbaşı Elif Kaya’nın Hikayesi

Bölüm 1: Sorgu Odası

Yüzbaşı Elif Kaya, karanlık ve soğuk bir sorgu odasında zincirlenmiş haldeydi. Ensesine inen çelik bir sopanın soğukluğu, vücudunda bir titreme yaratmıştı. Bir çığlık bile atamadan, kırlı beton zemine yığıldı. Odanın zifiri karanlığında, masanın üzerindeki çıplak ampul titrek bir ışıkla yüzünü aydınlatıyordu. Alnından sızan kan, bir gözünü neredeyse tamamen kapatmıştı. Elleri ve ayakları, acımasızca bir demir sandalyeye zincirlenmişti.

“Konuşacak mısın artık, Elif Yüzbaşı?” diye sordu sorgu subayı, sesi alay ve küçümsemeyle doluydu. “Bize anlattığın o silah kaçakçılığı masalının tamamının bir hayal ürünü olduğunu ne zaman kabul edeceksin?” Önündeki dosyayı masaya fırlatarak gözlerini Elif’in kanlı yüzüne dikti. “Üstlerine yalan rapor verdin. Ordu içinde huzursuzluk çıkardın. Disiplini bozdun. Tüm bunlar senin suçun.”

Elif, kanayan dudağını ısırdı. Hayır, sesi titriyordu ama içindeki irade çelik gibiydi. “Gördüklerimin hepsi gerçekti,” dedi. “Hala aynı teraneyi okuyorsun.” Sorgu subayının yumruğu Elif’in yanağına indi; kuru tok bir ses odayı doldurdu. Elif’in başı yana savruldu. Ağzının kenarından yeni bir kan sızıntısı başladı. Dişlerini sıktı. Vücudu yanıyordu ama pes edemezdi. Onların duymak istediği yalanı söyleyemezdi. Çünkü o gerçeğin ta kendisiydi.

“Gördüğüm her şey gerçekti,” diye bağırdı sesi kısılana kadar. “Bakalım bu dik başlılığın seni nereye kadar götürecek?” dedi diğer bir sorgu subayı, Elif’in kolunu arkaya doğru hoyratça büktü. “Çat!” Omuz ekleminden gelen korkunç sesle birlikte beynine saplanan keskin bir acı hissetti. Elif çığlığını yuttu, dudağını kanat ısırdı. Kan damlaları soğuk betona bir bir düşüyordu. Gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı. Fiziksel acıdan değil, uğradığı haksızlıktan, duyduğu öfkeden ağlıyordu.

O yanlış bir şey yapmamıştı. Sadece onurlu bir Türk subayının yapması gerekeni yapmıştı. Bu vahşi sorgu üç saatten fazla sürdü. Her türlü şiddeti, her türlü tehdidi denediler. Vücudu morluklar ve yaralar içindeydi ama ruhu dimdik ayaktaydı. Gözleri onlara nefretle bakmaya devam ediyordu. Sonunda, onlar da yorulmuştu. Vazgeçtiler. “Hala konuşmuyor mu?” dedi biri tükürür gibi. “İnatçı.”

Baş sorgucu yere tükürüp ayağa kalktı. “Ne sanıyorsun? Bu işkenceye dayanabileceğini mi? Gördüğünü iddia ettiğin bütün kanıtlar yok oldu. Güvendiğin herkes seni sattı. Artık arkanda kimse yok. Anladın mı?” Bu sözler birer hançer gibi Elif’in kalbine saplandı. Başını öne eğdi. Birkaç gün öncesini hatırladı. Babası gibi sevdiği, her zaman saygı duyduğu akıl hocası Albay Serdar Çelik’in koridorda onu tanımıyormuş gibi yanından geçip gidişini. Adamın dediği doğruydu. Bütün kanıtları buharlaşmıştı. İncelediği mühimmat dosyaları değiştirilmiş, tanık olduğu o karanlık alışverişin Kor General Hakan Gürsoy’un o şaibeli buluşmasının hiçbir izi kalmamıştı. En güvendiği assubayı bile apar topar başka bir birliğe sürülmüştü.

Yalnızdı. Ailesi… Onlar da bu işten zarar görecekti. “Babam…” Elif’in bakışları bir an için tereddüt etti. Babası, tüm hayatını bu orduya, bu vatana adamış o onurlu adamı incitmek istemiyordu. “Vazgeç artık,” dedi sorgucu kapıyı aralarken. “Bu inatla sadece kendine eziyet edersin. Tek bir cümle söylemen yeterli. ‘Her şeyi ben uydurdum’ de ve bu kabus bitsin.”

Elif başını kaldırdı. Gözlerinde hala bir anlık bir şaşkınlık vardı. Tereddüt etti. Ama sadece bir saniyeliğine. Sonra bakışları yeniden çelik gibi sertleşti. “Hayır, ben yalan söylemedim.” Sorgucunun yüzü öfkeyle kasıldı. Dişlerini gıcırdatarak, “Peki, sonuna kadar diren o zaman. Bakalım seni daha ne kadar aşağı çekebileceğiz. Nasıl paramparça olacağını hep birlikte göreceğiz.”

Kapı büyük bir gürültüyle kapandı. Elif karanlıkta tek başına kalmıştı. Bedeni enkaz gibiydi ama ruhu yenilmemişti. Acılar içinde zayıf bir sesle fısıldadı. “Babam, babam bana inanır.” Onu ayakta tutan tek güç, tek sığınak bu inançtı. Elif, soğuk beton zeminde bilincini yitirmiş bir halde yatarken vücuduna yayılan ağrıyı hissetmemeye çalışıyordu. Şişmiş yüzü ve çürüyen omzu artık uyuşmuştu.

Koridorun sonundan gelen adım sesleriyle irkildi. Bir asker kapıyı aralayıp içeri girdi. Elinde kötü kokan bir yemek tepsisi vardı. Tepsiyi yere bırakırken alaycı bir gülümsemeyle, “Ye, güçlen biraz,” dedi. “Daha kaç gün burada kalacağım belli değil.” Askerin alaycı sözleri Elif’in kulaklarına girmiyordu bile. Acının ötesinde bir boyuttaydı. Gözleri boşluğa dalmıştı.

Zihninde canlanan tek şey üç ay öncesiydi. Ankara’daki Genelkurmay karargahındaki o sıradan gün. O zamanlar 29 yaşında olan yüzbaşı Elif Kaya, lojistik planlama dairesinde titiz ve dikkatli çalışma tarzıyla tanınan bir subaydı. Masası her zaman evraklarla dolu olurdu. O gün de farklı değildi. Silah ve mühimmatla ilgili belgeleri incelerken gözü bir sözleşmeye takıldı. Piyade tüfeği parçaları tedarik sözleşmesiydi bu. Hesap makinesini eline alıp bir hesap yaptı. Tuhaf birim fiyat, bir önceki yıla göre iki katından fazlaydı. Aynı tür parça için fiyatın bu kadar fırlamasının mantıklı bir açıklaması olamazdı.

Diğer dosyaları karıştırdı. Çelik yelekler, askeri botlar, arazi teçhizatı hepsinin fiyatı anormal derecede yüksekti. “Burada bir terslik var,” diye mırıldandı kendi kendine. Tam daha derine inecekti ki pencereden dışarıda tuhaf bir sahneye tanık oldu. Otoparkta lüks siyah bir makam aracı duruyordu. Arabanın yanında 50’li yaşlarında uzun boylu, keskin yüz hatlarına sahip bir adam vardı. Korgeneral Hakan Gürsoy. Yanında ise pahalı bir takım elbise giymiş sivil bir adam duruyordu. Elif pencereye iyice yaklaştı.

Takım elbiseli adam arabanın bagajını açtı. İçeride evrak çantası boyutunda kalın kağıt torbalar vardı. Dam torbalardan birini korgeneral Gürsoy’a uzattı. Torba çok büyük değildi ama ağır olduğu belliydi. Generalin kolu hafifçe aşağıya çöktü. Sonra takım elbiseli adam, Korgeneral’e bir kartvizit verdi. Mesafe çok uzaktı. Elif ne yazdığını göremiyordu ama ikisinin de yüzü son derece ciddiydi. Elif’in kalbi gümbür gümbür atmaya başladı. O torbaların içinde ne vardı? Bir korgeneral neden böyle bir şeyi bizzat teslim alıyordu ki?

Korgeneral Gürsoy çantayı alıp binaya doğru yürüdü. Takım elbiseli adam da hızlı arabasına binip uzaklaştı. Elif, masasının üzerindeki dosya yığınına geri döndü. Az önce gördüğü sahne ve dosyalardaki anormal rakamlar zihninde yavaş yavaş birleşiyordu. Yoksa mühimmat yolsuzluğu mu? Tam o sırada arkasından bir ses duydu.

“Elif, neye bakıyorsun öyle dalgın dalgın?” Elif irkilerek arkasını döndü. Gelen Albay Serdar Çelik’ti. 40’lı yaşlarındaki bu albay, Elif’in en çok saygı duyduğu, her zaman babacan ve astlarına karşı ilgili tavrıyla bilinen bir komutanıydı. Elif rahat bir nefes aldı. “Komutanım, korkuttunuz beni.”

Albay Çelik, Elif’in masasının karşısındaki sandalyeye oturdu. “Bir sorun mu var? Yüzün çok ciddi görünüyor.” Elif bir an tereddüt etti ama karşısındaki her zaman güvenli komutanıydı. “Komutanım, şuna bir bakar mısınız? Bu birim fiyatlar çok tuhaf. Geçen yılki aynı parçaların iki katından fazla.” Sözleşmeyi komutanına uzattı.

Albay Çelik dosyayı incelerken yüzü yavaş yavaş sertleşti. Elif, pencereden gördüğü manzarayı da anlattı. Albay Çelik’in yüzü buz gibi bir ifadeye büründü. Dosyayı kapatıp, “Elif,” dedi. “Bu orduda huzur içinde görev yapmak istiyorsan sessiz kalacaksın.” Elif’in gözleri şaşkınlıkla açıldı. “Komutanım…”

Albay Çelik ayağa kalktı ve onu uyardı. “Kadın gibi her şeye burnunu sokma. Görmemen gereken bir şey gördüm. Kapa çeneni ve işine bak.” Elif şok olmuştu. Dilini yutmuş gibiydi. Saygı duyduğu o babacan komutanın bu soğuk yabancı yüzü inanılır gibi değildi. Albay Çelik tam kapıdan çıkmak üzereyken geri döndü. “Ha bu arada, yarından itibaren birkaç gün izin al. Eve dinlen biraz.”

Kapı kapandı. Elif odada tek başına kalmıştı. Titreyen elleriyle dosyayı yeniden açtı. Fiyat manipülasyonuna dair kanıtlar apaçık ortadaydı. Otoparktaki kağıt torbaların görüntüsü hala zihninde canlıydı. Kendi kendine mırıldandı. “Acemi Birliği’ndeki askerlerin hala 70’lerden kalma mataralar kullanmasına şaşmamalı.” Gözlerinde hayal kırıklığı ve öfke parlıyordu.

Bir hafta sonra Genelkurmay Personel Dairesi’nde yüzbaşı Elif Kaya, elinde bir atama emri tutuyordu. Atama, 3’ün Dağ Komando Tugayı 1’inci Tabur İkinci Bölük Komutanlığı Şırnak’tı. Elleri hafifçe titriyordu. Aniden gelen bir sınır görevi. Personel dairesindeki yarbay, “Yarın birliğinize katılıp göreve başlamanız gerekiyor,” dedi. Elif başını kaldırdı. “Ben lojistik planlama dairesinde görevliyim, komutanım.”

“Bu bir emirdir.” Yarbayın sesi buz gibiydi. Elif, elindeki atama kağıdını sıktı. Koridora çıktığında Albay Serdar Çelik onu bekliyordu. Bir sigara yakmış, dumanını üflerken, “Git biraz temiz hava al, dinlen,” dedi. Elif gözlerinin içine baktı. “Demek siz de onlardansınız, komutanım.”

Albay Çelik sigara dumanını yüzüne doğru üfledi. “Neyden emin misin? Kanıtın var mı?” Dudaklarının kenarı alaycı bir şekilde kıvrıldı. “Git orada temiz havada, masmavi gökyüzüne bakarken biraz düşün. 10 yıldır devam eden bir gelenek. Sen bu geleneği bozmaya çalışıyorsun. Bu adalet değil. Düzeni bozmaktır.” Sigarasını yere atıp ezdi ve ekledi. “Ben yangını daha da büyümeden söndürüyorum. O yüzden aklını başına topla, da bana teşekkür et. Sonra ha, bu arada oradaki tabur komutanın kim biliyor musun? Yarbay Barış Savaş.”

Korgeneral Hakan Gürsoy’un Harp Akademisi’nden devresi. Albay Çelik Elif’in omzuna hafifçe vurdu. “Bu orduda huzur istiyorsan sessiz kalacaksın. Tekrar söylüyorum. Kadın gibi her şeye burnunu sokma.” Giderken son bir cümle daha fırlattı. “Orada uslu uslu bölük komutanlığı yap.” Elif arkasından baka kaldı. O babacan yüz gitmiş, yerine aşağılık bir ifade gelmişti. Koridorun sonundan birkaç subayın fısıltısı duyuldu. “Şu Elif’i sınıra sürmüşler. Duydun mu?”

“İyi olmuş. Kadınların orduda ne işi var? Ortalığı bulandırıyorlar.” “Sessiz oluyacak şimdi.” Elif yumruklarını sıktı ama öfkesini bastırdı. Hayal kırıklığı, öfkesinden daha büyüktü. Gurur duyduğu Türk Silahlı Kuvvetleri böyle bir yer miydi?

Bölüm 2: Yeni Başlangıçlar

Ertesi gün öğleden sonra, Üçüncü Dağ Komando Tugayı Şırnak’ta askeri bir kamyondan inerken Elif, kışlanın giriş kapısına baktı. “Dağ Komando Tugayı” yazan tabela rüzgarda dalgalanıyordu. Nizamiyedeki nöbetçi askerler ona bakıp fısıldaşıyordu. “Yeni bölük komutanı galiba kadınmış diyorlar.” Elif onların yanından geçti. Askerler selam durdu ama gözleri hala onun üzerindeydi. Sırtına batan bakışlar diken gibiydi.

Tugay karargahının önünde zayıf gözlüklü bir binbaşı onu bekliyordu. Elif’i görünce hafifçe gülümsedi. “Hoş geldiniz yüzbaşım.” “Ben Binbaşı Tarık Özer.” “Sağ olun komutanım. Yüzbaşı Elif Kaya. Emrinizdeyim.” Binbaşı Tarık elini salladı. “Burada bu kadar resmiyete gerek yok. Lütfen beni takip edin.”

Yürürken alçak sesle konuştu. “Tabur komutanımız biraz sert biridir. Özellikle kadın subaylara karşı pek toleransı yoktur. O yüzden dikkatli olmanızda fayda var.” Birinci tabur komutanlığının kapısının önüne geldiler. Kapıda “Tabur Komutanı Yarbay Barış Savaş” yazan bir tabela asılıydı. Binbaşı Tarık kapıyı çaldı. İçeriden kaba bir ses geldi. Kapı açıldığında Yarbay Barış Savaş masasının arkasında oturuyordu. 40’lı yaşlarında iri yarı, sert yüzlü bir adamdı. Elif’i baştan aşağı süzdü.

Elif tekmil verdi. “Yüzbaşı Elif Kaya. Emrinizdeyim komutanım.” Yarbay Savaş sanki gürültüden rahatsız olmuş gibi elini salladı. “Tamam, otur.” Elif sandalyeye oturdu. Yarbay Savaş kollarını göğsünde kavuşturdu. “Burası Ankara’daki rahat ofislerden değil, Yüzbaşı. Burası sınır. Cephenin en önü.”

“Biliyorum komutanım.” “Ne biliyorsun? Buraya daha önce hiç kadın subay gelmedi.” Elif’in çenesi hafifçe yukarı kalktı. “Öyle mi? O zaman bir ilk olarak elimden gelenin en iyisini yapacağım.” Yarbay Savaş alaycı bir şekilde güldü. “En iyisini yapmaya çalışma. Sadece sessiz kal ve başıma iş açma.” “Hea,” kalkıp ekledi. “Kadın gibi her şeye burnunu sokma.” Aynen. Albay Serdar Çelik’in sözleri. Elif’in bakışları buz kesti. Onların aynı kirlilik çarkının dişlileri olduğundan artık emindi.

O akşam içtima sırasında Elif, bölüğün önünde duruyordu. Tam o sırada Yarbay Barış Savaş büyük adımlarla alana geldi. Yüzünde tuhaf bir ifade vardı. Elif dikkat komutu verdi. Yarbay Savaş askerlere dönerek yüksek sesle bağırdı. “Asker, bugün sizlere yeni bölük komutanınızı takdim ediyorum. Yüzbaşı Ayşe Yılmaz.” Askerler bir ağızdan bağırdı. “Sağ ol.” Yarbay Savaş aniden sesini daha da yükseltti. “Ama kadın subay diye sakın onu hafife almayın. Hepimiz aynı üniformayı giyiyoruz. Anlaşıldı mı? Sizler daha akademide ceza alırken, sizin bu komutanınız çok daha zorlu eğitimlerden geçti. Değil mi Yüzbaşı Yılmaz?”

Elif’in yüzünde bir anlık bir şaşkınlık belirdi. “Ayşe Yılmaz mı? O ben değilim ki.” Yarbay Savaş, Elif’in şaşkın yüzünden keyif alarak devam etti. “Göster onlara, Yüzbaşı Yılmaz. Göster onlara gücünü.” Elif, Yarbay Savaş’ın onu aşağılamak için kasıtlı olarak başka bir isimle çağırdığını anladı. Başka birinin, belki de gerçekten Ayşe Yılmaz adında birinin çekmesi gereken bir cezayı ona çektirmek istiyordu.

“Tüm bölük şav vaziyeti al!” Askerler hep birlikte yere yattılar. Yarbay Savaş elindeki komuta asasını Elif’e doğrulttu. Çenesiyle yeri işaret etti. “Yat aşağı.” Elif aşağılanmış hissediyordu ama başka çaresi yoktu. Yere yattı. “Başla.” Yarbay Savaş’ın sesi alanda yankılandı. “2, 3!” Askerlerin kolları titremeye başladı. Elif durmamaya kararlıydı. Alnından akan terler kamuflajını sırlı sıklam etmişti.

“97.” Yarbay Savaş aniden saymayı kesti. “Bırak!” komutunu bekleyen askerler yaprak gibi yere döküldü. “Size durmanıza kim izin verdi?” diye kükredi Yarbay. Askerlerin yarısı bitkin düşmüştü ama Elif pozisyonunu koruyordu. Kolları zangır zangır titriyordu ama pes etmedi. “400.” Sadece iki kişi kalmıştı. Elif ve genç bir er. Yarbay Savaş şaşkınlığını gizleyemiyordu. “Bırak!” Sonunda komut gelmişti.

Elif ayağa kalkmaya çalıştı ama bacakları onu dinlemiyordu. Diğer asker ayakta durmayı başardı ama Elif yüzüstü yere kapaklandı. Yarbay Savaş kendini tutamayıp kahkahalarla gülmeye başladı. Diğer askerler ayağa kalkıp ona baktılar. Gözlerinde öfke vardı. Bugünkü haksızlığın farkındaydılar. Elif ağzındaki toprakları tükürüp zorla ayağa kalktı. Yarbay Savaş yanına yaklaştı. “Harp Akademisi mezunu olduğun belli oluyor ama yine de biraz daha kondisyon çalışman lazım. Ferden sırlı sıklam olmuş.”

Toz toprak içindeki üniformasını hafifçe vurdu. Alaycı bir şekilde, “Bu üniformayı hala giyebildiğine şükret, değil mi?” dedi. Elif gözlerinin içine baktı. “Evet, komutanım.” Sesi hiç titremiyordu. Yarbay Savaş arkasını dönerken son bir cümle fırlattı. “Bu üniformayı çıkarmak istemiyorsan işini düzgün yap.” Askerler dağıldı. Elif karanlığın altında tek başına kalmıştı. Gökyüzüne baktı. Yıldızlar soğuk bir ışıkla parlıyordu. Tek bir şeyden emindi. Buradaki savaş daha yeni başlıyordu.

Bölüm 3: Tehlike ve İhanet

İki gün sonra atış poligonunda yüzbaşı Elif Kaya, askerlere atış tekniklerini anlatıyordu. Tam o sırada “pat tak” sesler duyuldu ama Er Ahmet Yılmaz’ın tüfeğinden tuhaf bir ses gelmişti. “Tak!” mermi çıkmamıştı. “Er Ahmet, silahı emniyetli pozisyonda tut!” diye bağırdı Elif. Ama artık çok geçti. “Bum!” tüfek aniden patladı. Er Ahmet bir çığlık atarak sırtüstü yere düştü. Yüzü kan içindeydi. “Sıhhiye, sıhhiye nerede?”

Elif bir yandan bağırırken bir yandan da Er Ahmet’in yanına koştu. Diğer askerler korkuyla geri çekildi. Elif yarayı kontrol etti. Şans eseri hayati tehlikesi yoktu ama alnındaki yara derindi. O akşam Tugay karargahında olayla ilgili bir toplantı yapıldı. Yarbay Barış Savaş’ın yazdığı raporu okuyan Elif dona kaldı. “Kaza nedeni, bölük komutanının yetersiz emniyet talimatları. Er Ahmet Yılmaz’ın emniyet kurallarını ihlal ederek silahla oynaması. Kaza, Yüzbaşı Elif Kaya’nın denetim eksikliğinden kaynaklanmıştır.”

Rapor tamamen çarpıtılmıştı. Elif itiraz etti. “Bu rapor gerçeği yansıtmıyor, komutanım.” Yarbay Savaş soğuk bir şekilde sordu. “Neresi yanlış?” Elif kendinden emin bir şekilde konuştu. “Neden kalitesiz tüfek parçaları? Atlayan tüfeğin parçalarını inceledim.” Yarbay Savaş sözünü kesti. “Bu senin kişisel tahminin. Adli tıp uzmanı mısın sen? Askeri Kriminal Dairesi’nden gelen resmi rapor. Sen kim oluyorsun da kendini bu kadar ön plana çıkarmaya çalışıyorsun?”

“Bu bir sahtekarlıktır.” Elif daha fazla dayanamadı. “Eğer şimdi boyun erse benzer bir kaza başka askerlerin de başına gelebilirdi.” “Sahtekarlık mı? Eğer sen emniyet eğitimini ve denetimini düzgün yapsaydın bunlar olmazdı. Atış eğitiminden önce tüm teçhizatın kontrol edilmesi gerekmiyor mu? Yaptın mı bunu?” Elif cevap veremedi. Bu sadece kağıt üzerinde bir kuraldı. Sahadaki bir komutanın her bir teçhizatı tek kontrol etmesi imkansızdı.

Yarbay Savaş masaya vurdu. “Kes sesini. Sorun çıkarmaktan başka bir işe yaramıyorsun.” Askeri telefonu kaldırdı. “Doğrudan askeri kriminal dairesini aradı. Ben Yarbay Savaş. Yüzbaşı Elif Kaya. Emniyet kurallarını ihlal, denetim görevini ihmal, göreve karşı lakayt tutum ve emre itaatsizlik suçlarından hakkında en ağır şekilde işlem yapılmasını talep ediyorum. Bir daha böyle bir kazaya sebep olmaması için.” Elif yumruklarını sıktı. Öfkesi boğazında bir düğüm olmuştu.

Olaydan iki gün sonra askeri tutuk evinin tecrit hücresinde yüzbaşı Elif Kaya soğuk beton duvara yaslanmıştı. Vücudu bir deri bir kemik kalmıştı. Yüzü çökmüş, üniforması üzerine bol geliyordu. 8 gündür açlık grevindeydi. Uğradığı haksızlık ve öfke vücudunu kemiriyordu. Yarbay Barış Savaş’ın ona başka bir isimle hitap etmesi, tanık olduğu yolsuzluğun tamamen görmezden gelinmesi. Her şey kontrolden çıkmış gibiydi.

Bir subay demir parmaklıkların önüne geldi. Yemek tepsisini aralıktan içeri itti. Alaycı bir sesle, “Bu gündemi yemiyorsun. Bu kadar zayıfken bile hala güzelsin ha,” dedi. Elif başını bile kaldırmadı. Sadece dizlerini kendine daha çok çekti. Cevap vermek istemiyordu. Onurunu korumasının tek yolu buydu. Subay sıkılmış bir şekilde dilini şaklatıp arkasını döndü. Tam o sırada koridorun sonundan ağır, kararlı askeri bot sesleri duyuldu. Subay geri döndü.

60’lı yaşlarında bir adam yavaşça yaklaşıyordu. Üniformasının omuzlarında dört altın yıldız parlıyordu. Orgeneral Kenan Demir, Türk Silahlı Kuvvetleri Genelkurmay Başkanı. Subay aceleyle esas duruşa geçti. Yüzü korkudan bembeyaz kesilmişti. “Komutanım, siz neden buradasınız?” diye kekeledi. Orgeneral Demir subaya buz gibi bir bakışla baktı. O bakışların altında ezilen subay ne yapacağını şaşırdı. “Kaybol!”

Sağ ve net bir emirle subay selam verip hızla gözden kayboldu. Orgeneral Demir demir parmaklıkların önünde durdu. Elif onun varlığını hissetti. Yavaşça başını kaldırdı. “Baba,” sesi duyulmayacak kadar zayıftı. Orgeneral Demir’in yumrukları sıkıldı. Tüm hayatı askerlikte geçmişti ama daha önce hiç böyle bir manzarayla karşılaşmamıştı. Canından çok sevdiği kızının bu acınası hali kalbine bir bıçak gibi saplanıyordu. Yüzü öfkeyle kasıldı.

“Kurşun gibi ağır bir sesle sordu. Neden buradasın?” Elif zorlukla ağzını açtı. “Yanlış şeyler gördüm, baba.” Sesi titriyordu. “Ama bütün kanıtları yok ettiler. Kimse bana inanmadı.” Orgeneral Demir’in çenesi kilitlendi. Bakışları daha da soğuklaştı. Elif devam etti. “Çok net gördüm. Bir aracı Korgeneral Hakan Gürsoy’a çantalar dolusu bir şeyler verirken…” Konuşmasını bitirdikten sonra tekrar başını öne eğdi.

Orgeneral Demir sessizce kızına baktı. Parmaklıkların ardından gelen kızının zayıf nefes alışverişi sessizliği bozan tek sesti. Zihninden sayısız düşünce geçti. Tüm hayatını adadığı ordu böyle bir yer miydi? Dürüstlüğün ve adaletin ayaklar altına alındığı çürümüş bir organizasyon mu? Orgeneral Demir yavaşça arkasını döndü. Sırtı çelik gibi bir iradeyi yansıtıyordu. Koridorda yürürken mırıldandı. “Allah kahretsin. Kızıma ne yapmışlar bunlar?” Adımları öfke ve kararlılıkla doluydu. Zihnini dolduran tek şey intikamdı.

Otoparka iner inmez telefonunu çıkardı ve Emir subayını aradı. “Benim bütün programımı iptal et. Derhal odama gel. Kimseye bir şey söyleme.” Sesi bir emirdi. Telefonu kapattı. Buz gibi havayı derin bir nefesle içine çekti. Gözleri alev alev yanıyordu. Orgeneral Demir’in gölgesi koridorda yürürken devasa bir kaya gibiydi. Sağlam, sarsılmaz ama arkasında bıraktığı öfke dalgası her fırtınadan daha güçlüydü. Kızının maruz kaldığı bütün o korkunç şeyleri ve ordunun içindeki çürümüş gerçeği öğrenmişti.

Hayatını askerlik onuruna ve vatanın güvenliğine adamış biri için kızının acısı sadece kişisel bir trajedi değildi. Türk Silahlı Kuvvetleri’nin kalbine saplanmış ölümcül bir yaraydı. Arabasına biner binmez Emir Subayı Yarbay Murat Aksoy’u aradı. “Benim derhal odama gel. 5 dakika içinde burada ol.” Sesi soğuk ve kesindi. Yarbay Murat tek bir soru sormadan, “Emredersiniz komutanım,” deyip telefonu kapattı. Yarbay Aksoy, Orgeneral Demir’in sağ kolu, en güvendiği adamıydı. Orgeneral Demir kızının başına gelenlerden bahsetmese de Yarbay Aksoy’un niyetini anlayacağına inanıyordu.

5 dakika sonra Orgeneral Demir’in makam odasında Yarbay Murat Aksoy nefes nefese içeri girdi. Orgeneral Demir’in yüzündeki kemikleri donduran öfkeyi gördü ve durumun son derece ciddi olduğunu anladı. Orgeneral Demir masanın üzerindeki bir dosyayı Yarbay’a uzattı. “Şuna bak.” Yarbay Aksoy dosyayı açtı. İçinde onlarca sayfa mühimmat dosyası vardı. Göz gezdirirken kaşlarını çattı. “Komutanım, bu birim fiyatlar anormal.” “Doğru. Ve kızımın askeri tutuk evinde olmasının sebebi de bu.”

Yarbay Aksoy’un yüzü bembeyaz oldu. “Kızınız Elif Yüzbaşı. Buraya mı geldi komutanım?” Orgeneral Demir başıyla onayladı. “Mühimmat yolsuzluğunu görmüş. Kalitesiz malların orijinal fiyatına alındığına tanık olmuş.” Yarbay Aksoy şok olmuştu. Orgeneral Demir, kızını ne kadar çok sevdiğini iyi biliyordu. Orgeneral Demir koltuğuna yaslandı. Zihninde bir intikam planı hızla şekilleniyordu. Korgeneral Hakan Gürsoy ve onun çetesini tek bir hamlede devirmenin bir yolunu bulmalıydı.

“Şu andan itibaren dediklerimi harfiyen yapacaksın.” Orgeneral Demir’in sesi alçak ve kesindi. “Öncelikle Korgeneral Hakan Gürsoy ile ilgili tüm bilgileri topla. Kimlerle iş yapıyor? Hangi aracıları kullanıyor ve parayı nasıl aklıyor? Hepsini bulup çıkaracaksın.” Yarbay Murat Aksoy, Orgeneral Demir’in gözlerine baktı ve yutkundu. “Emredersiniz komutanım. Ama bunu askeri savcılığa devretmek yerine kendimiz mi soruşturacağız?”

“Onlara mı güveneceğiz?” Orgeneral Demir alaycı bir şekilde güldü. “O çetenin içindeki hiç kimseye güvenilmez. Hakan Gürsoy’un ağı ordunun her yerine yayılmış durumda. Bu işi kendimiz halletmek zorundayız.” Yumruğunu sıktı. “Ordumuzun onurunu temizlemeliyiz. Kızımın onurunu geri almalıyız.” Sesi öfkeyle doluydu.

Yarbay Murat Aksoy, Orgeneral Demir’in planını dinlerken şaşkınlığını gizleyemedi. Orgeneral, Korgeneral Gürsoy’u tek bir hamlede tuzağa düşürmek için bir yem atacaktı. Bu yem, yeni nesil insansız hava araçları için parça teminini içeren devasa bir projeydi. “Ama komutanım, böyle bir proje henüz onaylanmadı.” “Biliyorum ama Hakan Gürsoy bilmiyor. Para kokusunu alacak ve mutlaka harekete geçecektir. Bizim tek yapmamız gereken oltaya takılmasını beklemek.”

Orgeneral Demir kendinden emin bir sesle konuştu. Yarbay Murat Aksoy, Orgeneral Demir’in gözlerindeki soğuk kararlılığı okudu. Bu sadece bir intikam değildi. Tüm Türk Silahlı Kuvvetlerini sarsacak büyük bir savaşın başlangıcıydı. O gece Orgeneral Demir uyumadı. Zihni tamamen intikam planıyla doluydu. Kızının çektiği acıları düşündü ve dişlerini sıktı. Hakan Gürsoy, Serdar Çelik ve o çetedeki bütün alçaklar. “Kızıma yaptıklarınızın bedelini size misliyle ödeteceğim.” Orgeneral Demir’in gözleri ateş gibi parlıyordu.

Orgeneral Demir’in titizlikte hazırladığı plan işlemeye başladı. Yarbay Murat Aksoy derhal gizlice harekete geçti. Mühimmat aracısı Rıza Pekç’i tuzağa düşürmek için yemi hazırladı. Son derece büyük bir değere sahip sahte bir projeydi. Yeni nesil savaş uçakları için parça temini. Böyle bir proje yoktu ama Orgeneral Demir, Korgeneral Gürsoy ve çetesinin bu yemi yutacağından emindi. Aç gözlüler her zaman para kokusuna karşı hassastı.

Yarbay Aksoy, Rıza Pekçan adlı silah tüccarı hakkında bilgi toplamaya başladı. Pekç, savunma sanayisinin sorun çözücüsü olarak biliniyordu. Ordudaki üst düzey yetkililerle olan derin ilişkilerini kullanarak her türlü kirlilik anlaşmasını ayarlıyordu. Neredeyse hiçbir mühimmat yolsuzluğu onun eli değmeden gerçekleşmiyordu. Yarbay Aksoy, Pekç’in ana ortaklarını, gizli hesaplarını ve onunla bağlantılı herkesi ortaya çıkarmak için gece gündüz çalıştı.

Birkaç gün sonra Yarbay Aksoy, Pekç’in en büyük ortaklarından biri olan Asil Savunma Sanayi Şirketinin genel müdür yardımcısı kılığına girerek ona ulaştı. “Rıza Bey, merhaba. Uzun zaman oldu.” “Ben Asil Savunma’dan Levent.” Yarbay Aksoy rolünü ustalıkla oynuyordu. “Aa Levent Bey, ne zamandır görüşemiyoruz. Hayırdır, ne iş?” Pekç’in sesi her zamanki gibi yağcı ve samimiyetsizdi.

“Şöyle ki, yeni nesil savaş uçakları için parça temini konusunda büyük bir proje hazırlıyoruz. Proje doğrudan Genelkurmay Başkanlığı tarafından yönetiliyor. Bu yüzden gizlilik seviyesi çok yüksek.” Yarbay Aksoy, kasıtlı olarak “Genelkurmay Başkanlığı” ifadesini vurguladı. Pekç’in gözleri parladı. Telefonda bile hissediliyordu. “O öyle mi? Ben her türlü yardıma hazırım.”

“Projenin büyüklüğü ne kadar acaba?” Pekç’in sesinde beklenti dolu bir ton vardı. “6 milyar lira.” Yarbay Aksoy’un cevabını duyan Pekç, zihninden hızlı bir hesap yaptı. “6 milyar. Sadece kendi komisyonu bile yüzlerce milyonu buluyordu.” Pekç derin bir nefes aldı. “Bu rakam son bir vurgun yapıp emekli olmayı planladığı tüm işlerden çok daha büyüktü.” “Harika Levent Bey. Bu işle bizzat ben ilgileneceğim. Bana görüşmek için bir zaman ve yer söyleyin yeter.” Pekç artık tereddüt etmiyordu.

“Bu akşam 7’de Çankaya’da bir kafe.” Telefonu kapatır kapatmaz Pekç’in içi bir çığlık attı. Hemen Korgeneral Hakan Gürsoy’u arayıp haberi verdi. “Komutanım, büyük bir balık yakaladık. Proje doğrudan Genelkurmayın kontrolünde.” Korgeneral Gürsoy’un yüzünde memnun bir gülümseme belirdi. “Aferin Rıza. Sana güveniyorum. Bu işte sende.” Gürsoy, Pekç’in ona ihanet edebileceğinden bir an bile şüphelenmedi.

Orgeneral Demir, Yarbay Aksoy’un raporunu aldı ve memnuniyetle gülümsedi. “Güzel. Her şey plana uygun gidiyor.” Za Pekç’i yakalamak için her şeyi hazırlamıştı. Pekç harekete geçtiği anda kurtulamayacağı bir tuzağın içine düşecekti. Orgeneral Demir, pencereden dışarı geceye bürünen Ankara’ya baktı. Sayısız ışığın altında çürümüş gölgeler saklanıyordu. O gölgelerin her birini temizleyeceğine ve orduya gerçek yüzünü geri kazandıracağına yemin etti.

Akşam saat 7. Çankaya’daki lüks bir kafede Rıza Pekçan masada ortağını bekliyordu. Deri çantasında sözleşme ve kaşesi hazırdı. Alacağı devasa komisyonun heyecanını gizleyemiyordu. O sırada bir adam masaya yaklaştı. Sivil giyimliydi ama bakışları çok keskindi. Bu, Yarbay Murat Aksoy’du. “Rıza Bey.” “Evet benim.” İkili el sıkıştı.

“Yarbay Aksoy evrak çantasını açtı. Sözleşme şartlarını sunayım.” Sahte bir sözleşme masaya konuldu. Ama Pekç bunun sahte olduğunu bilmiyordu. Dikkatlice inceledi. “Yeni nesil savaş uçağı parçaları temini. Değer 6 milyar Türk lirası.” Yüzünde memnun bir gülümseme belirdi. “Sizden sadece bu listedeki parçaları temin etmenizi istiyoruz,” dedi Yarbay Aksoy, listeyi göstererek. “Komisyon oranı %5.”

Pekç zihninden hesapladı. Kendi payı 300 milyon lira. “Tamamdır.” Çantasından kaşesini çıkardı. “Şimdi bir ön protokol imzalayalım. Ben de ihale ilanını yayınlatırım.” “Harika. Siz ne zaman işaret verirseniz benim adamlarım hemen ihaleye katılır.” Yarbay Aksoy içten içe rahat bir nefes aldı. Pekç’in bu itirafı tamamen ses kaydına alınıyordu. Oltaya tam olarak takılmıştı. Pekç, sözleşmeye kaşayı bastı.

Tam o anda kafenin kapısından takım elbiseli adamlar içeri girdi. Bunlar askeri istihbarat ve kontrterör merkezinden MEBP özel ajanlarıydı. “Rıza Pekç, gözaltındasınız.” Pekç şaşkınlıkla ayağa fırladı. “Ne diyorsunuz siz? Bu yasal bir sözleşme!” diye bağırdı. Ajanlar onu dışarı sürükledi. Yarbay Aksoy masadaki sözleşmeyi eline aldı. Pekç’in kaşesi net bir şekilde basılmıştı ve sözleşmenin arkasında daha da önemli bir şey vardı. Eski ortak Korgeneral Hakan Gürsoy. Pekç’in kendi el yazısıyla eklediği bir nottu. Muhtemelen Korgeneral Gürsoy olan uzun süreli ilişkisiyle övünmek istemişti.

Yarbay Aksoy memnuniyetle gülümsedi. “Mükemmel bir kanıt.” O gece saat 11. MEBP’in sorgu odasında Rıza Pekç, sorgulanıyordu. “Gerçekten bilmiyordum. Bu yasal bir sözleşmeydi.” Sorgu subayı sözleşmeyi önüne koydu. “Burada yazan Korgeneral Hakan Gürsoy olan ilişkiniz ne anlama geliyor?” Pekç panikledi. O notu neden yazdığını hatırlamıyordu ama yazının kendisine ait olduğu açıktı. “Daha önce de bu korgeneral ile iş yaptınız mı?” Sorgu subayı baskıyı artırdı.

Pekç’in alnından terler boşanıyordu. Kanıt inkar edilemeyecek kadar açıktı. “Avukat! Avukatımı istiyorum!” Ertesi gün sabahın ikisi, Orgeneral Demir’in makamında Yarbay Murat Aksoy sonucu rapor ediyordu. “Başardık komutanım. Rıza Pekçan itiraf etti.” Orgeneral Demir’in yüzü sakindi. “İtirafın içeriği?” “Sözleşmeye Korgeneral Hakan Gürsoy’un adını kendi elleriyle yazdığını kabul etti. Ayrıca geçmişteki tüm işlemlerini de bir bir anlattı.”

Orgeneral Demir başıyla onayladı. “Mükemmel.” Yarbay Aksoy endişeyle, “Ama komutanım, Korgeneral Gürsoy’un tarafı boş durmayacaktır,” dedi. “Elbette.” Orgeneral Demir ayağa kalkıp üniformasını düzeltti. “Asıl savaş şimdi başlıyor. Kızım Elif için sonuna kadar gitmek zorundayım.” Yarbay Aksoy selam durdu. “Emrinizdeyim komutanım.”

Orgeneral Demir, şafak’ın söktüğü pencereden dışarı baktı. Yeni bir gün başlıyordu ve bu Korgeneral Hakan Gürsoy ve çetesi için son gün olacaktı. “Savaşı bitirme zamanı,” diye mırıldandı Orgeneral Demir. Sesi kendinden emin bir tınıyla doluydu. Onlara bir orgeneralin gerçek gücünü gösterme zamanı gelmişti.

Rıza Pekç’in yakalandığı haberi, Korgeneral Hakan Gürsoy’un tepesine yıldırım gibi düştü. Derhal ilgili kişileri acil bir toplantıya çağırdı. “Bu ne halt böyle? Rıza, neden bizim adımızı vermiş?” diye kükredi öfkeyle. Makam odasında Albay Serdar Çelik, Yarbay Barış Savaş ve diğer yolsuzluk ortakları toplanmıştı. Herkesin yüzünde korku ve endişe vardı. “Kesin çıldırdı. O itin ağzını hemen kapatmalıyız,” dedi Yarbay Savaş endişeyle.

“Çok geç. O ihtiyar bunak Kenan Demir her şeyi öğrendi bile.” Korgeneral Gürsoy başını salladı. “Hızı yüzünden aklını kaçırmış durumda. Asıl sorun da bu.” Korgeneral Gürsoy’un bakışları buz kesti. “O ihtiyar bize saldırmadan biz harekete geçmeliyiz. Askeri kanunlarla ona dokunamayız. Bu işi siyasi yollarla çözmeliyiz.” Hemen milli savunma komisyonundaki bağlantılarını aradı ve Orgeneral Demir’in görevden alınması için önerge verilmesini istedi. “Kenan Demir masum generalleri itibarsızlaştırmaya çalışıyor. Ordunun güvenliğini tehlikeye atıyor.” Korgeneral Gürsoy’un sesi son derece mağdur bir tondaydı.

Aynı sırada Orgeneral Demir’in makam odasında Yarbay Aksoy telaşla içeri girdi. “Komutanım, büyük bir sorun var. Mecliste sizin görevden alınmanız için bir hazırlık yapılıyor.” Orgeneral Demir kalemini bıraktı. “Bunu bekliyordum. Hakan, eninde sonunda siyaseti kullanacaktı.” Yarbay Aksoy endişeliydi. “Siyasi olarak onlarla başa çıkamayız komutanım.” Orgeneral Demir kararlılıkla cevap verdi. “Yarın her şey açığa çıkacak.”

Yarbay Aksoy şaşırdı. “Bir günde mi, komutanım? Planınız nedir?” Orgeneral Demir masasının çekmecesini açtı. İçinde kalın bir dosya vardı. Kapağında “Rıza Pekç’in şirketinin sözleşme durumu” yazıyordu. “Ben tuzağı çoktan kurdum.” Orgeneral Demir, Korgeneral Gürsoy’un kendisini siyasi yollarla görevden almaya çalışacağını tahmin etmiş ve onun kendi kendine düşeceği bir çukur kazmıştı.

Bu çukur, kuzey sınırında komşu bir ülkenin birliklerinin anormal hareketliliğine dair bir rapordu. Birkaç gün önce Korgeneral Gürsoy’u acil bir toplantı düzenlemeye kışkırtmak için sahte bir istihbarat sızdırmıştı. Hakan Gürsoy, ulusal güvenlik bahanesiyle kendisini devirmeye çalışacaktı. Ama o toplantıyı düzenlediği an her şey bitecekti. Orgeneral Demir’in dudaklarının kenarı hafifçe kıvrıldı.

Bölüm 4: Savaş ve Adalet

Ertesi sabah saat 9. Genelkurmay Harekat Merkezi’nde acil durum. “Kuzey Sınır bölgesinde anormal hareketlilik tespit edildi.” Büyük ekranda sınır bölgesinin haritası belirdi. Birçok noktada kırmızı noktalar yanıp sönüyordu. “Düşman faaliyetleri normalin dışında. Stratejik tepelerin yakınında askeri yığınak tespit edildi,” diye rapor verdi harekat başkanı. Orgeneral Demir’in yüzü sertleşti. “İç çekişmelerin zamanı değil.”

Tam o sırada harekat merkezinin kapısı açıldı ve Korgeneral Hakan Gürsoy içeri girdi. Yüzünde sahte bir endişe vardı. “Selam verdim. Komutanım, durum nedir?” Orgeneral Demir ona soğuk bir bakışta baktı. “Gördüğün gibi çok ciddi.” Korgeneral Gürsoy sesini yükseltti. “Böyle kritik bir durumda iç tasfiye yapmak delilik değil midir?” Harekat Merkezi ölüm sessizliğine büründü. Kurmay subaylar gergin bir şekilde iki generali izliyordu.

Orgeneral Demir, Korgeneral Gürsoy’a doğru bir adım attı. “Delilik mi? Mühimmat yolsuzluğu kişisel bir mesele midir? Sizin gibi generallerin 10 yıldır 700 milyar lira nereden geliyor?” “Askerin, Mehmetçik’in kanından ve terinden. Sizler golf oynarken askerler tabanı delik botlarla, savaş zamanından kalma mataralardan su içip ishal oluyor. Haberiniz var mı?” Korgeneral Gürsoy bocaladı. “O konu…” Orgeneral Demir’in sesi giderek yükseliyordu. “Tüfekte ateş ederken mermi namluda kalıyor. Silah patlıyor. Bu da mı kişisel bir mesele?”

Kurmay subaylar nefeslerini tutmuş izliyordu. Korgeneral Gürsoy sesini alçalttı. “Komutanım ama şu an ulusal bir kriz durumu var.” Orgeneral Demir kesin bir dille cevap verdi. “Doğru. Savaş çıkarsa durum daha da kötü olur. Sırtımı sizin gibi adamlara dayayıp savaşa gidemem.” Gözlerinin içine baktı. “Za Pekç, bu bir komplo.” Korg

Bölüm 5: Adaletin Sesi

Jandarma Genel Komutanı Orgeneral Burhan Aslan da gelmişti. Tüm generaller oradaydı ama Korgeneral Hakan Gürsoy’un koltuğu boştu. Orgeneral Demir söze başladı. “Bugün sizleri buraya tek bir nedenle topladım. Ordumuzun içindeki bu çürümüş uru kesip atmak için.” Sesi toplantı salonunda yankılandı. Orgeneral Faruk Sancak rahatsız bir şekilde kıpırdandı. “Genelkurmay Başkanım, bu sözleriniz bizi biraz rahatsız etti.”

Orgeneral Demir, Korgeneral Gürsoy ile ilgili dosyayı açtı. “Yaralı olan gocur değil mi? Za Pekç yakalandı ve her şeyi itiraf etti.” Toplantı salonunda bir ulut yükseldi. Orgeneral Metin Derya şaşkınlıkla sordu. “Ne itiraf etti?” Orgeneral Demir kısa ve net cevap verdi. “Rıza Pekç’in yıllardır sizlere dağıttığı yüz milyarlarca liralık rüşveti.”

Orgeneral Altan Göksu masaya vurarak öfkeyle ayağa kalktı. “Ne diyorsunuz siz? Bu generaller arasında Rıza Pekç’ten para almayan mı var?” Orgeneral Demir kararlılıkla konuştu. “İşte bu yüzden bu kökünden kazımak istiyorum.” Toplantı salonunun arkasındaki ekranda Cumhurbaşkanı’nın görüntüsü belirdi. Orgeneral Demir ayağa kalktı ve Cumhurbaşkanı’na dönerek konuştu. “Sayın Cumhurbaşkanım, duyduğunuz gibi 10 yıldır generallerimiz silah tüccarlarıyla işbirliği yaparak mühimmatı dışarıya satmış ve 100 milyarlarca liralık komisyonu zimmetlerine geçirmişlerdir. Sonuç olarak askerlerimiz eski hatta kalitesiz teçhizatla eğitim yapmak ve savaşmak zorunda kalmıştır. Eğer bir savaş çıkarsa sayısız askerimiz boşu boşuna ölecek ve biz bu savaşı kaybedeceğiz.”

Sesi öfkeyle doluydu. “Sayın Cumhurbaşkanım, izninizde bir sözüm daha var. Burada savaşta sırtımı güvenle dayabileceğim tek bir silah arkadaşım yok. Savaşta mermiler yağmur gibi yerken birbirimize güvenebileceğimiz, sırt sırta verebileceğimiz silah arkadaşlarına ihtiyacımız var. Yedi orgeneralin görevden alınmasını ve komuta kademesinin yeniden yapılandırılmasını talep ediyorum.” Generaller şaşkınlıkla birbirlerine baktılar. Hayal bile edilemeyecek sözler dökülüyordu.

Orgeneral Demir’in ezici aurası karşısında kimse sesini çıkaramıyordu. Sessizliğin ortasında Orgeneral Faruk Sancak elini kaldırdı. “Ben bilmiyordum. Sadece gelenek olduğu için küçük bir miktar aldım.” Orgeneral Metin Derya da yavaşça elini kaldırdı. “Ben de.” Orgeneral Altan Göksu kendini savundu. “Biz sadece orduyu korumak için her zaman yapılanı yaptık.”

Orgeneral Demir yumruğunu masaya indirdi. Gök gürültüsü gibi bir ses tüm salonu inletti. “Siz cüzdanlarınızı korumaktan başka neyi korudunuz?” Gözlerini bir anlığına kapatıp sakinleşmeye çalıştı. Sonra devam etti. “Bizim gibi general denen adamlar ne zamandan beri birer tüccar oldu? Halkın canıyla ödenen bedelin karşılığında ne aldınız?” Tekrar ekrana baktı ve konuştu. “Ben de şahsım olarak her türlü soruşturmaya sonuna kadar yardımcı olacağım. Arz ederim.”

Toplantı salonu buz kesmişti. Orgeneral Demir’in heybeti herkesi ezmişti. Generaller birer birer ayağa kalkıp salonu terk ettiler. Giderken kimse Orgeneral Demir’in yüzüne bakmaya cesaret edemedi. Herkes gittikten sonra odada tek başına kaldı. Pencereden dışarıda gün batıyordu. Gökyüzü onun öfkesi gibi kıpkırmızıydı. Orgeneral Demir mırıldandı. “Bitti. Adaletin kılıcı sonunda hepsini kesti.”

Bölüm 6: Yeni Bir Başlangıç

O gece saat 10. Albay Serdar Çelik’in evinde albay salonda içki içiyordu. Televizyonda haberler vardı. “Korgeneral Hakan Gürsoy mühimmat yolsuzluğu şüphesiyle tutuklandı.” Albay Çelik’in eli titredi. Kadeh yere düştü, paramparça oldu. “Kahretsin.” Aceleyle telefonunu çıkarıp Yarbay Barış Savaş’ı aradı. “Alo, haberleri gördün mü?”

“Evet, komutanım, gördüm.” Yarbay Savaş’ın sesi de titriyordu. “Biz de tehlikedeyiz. Ne yapacağız?” “Kaçmalıyız.” Tam o sırada kapı çalındı. “Tak tak. Albay Serdar Çelik. Askeri istihbarat.” Albay Çelik’in yüzü bembeyaz oldu. Her şey bitti. Telefonu kapatıp kapıya gitti. Kapıyı açar açmaz ajanlar içeri daldı. “Albay Serdar Çelik, gözaltındasınız.”

“Ne suçla?” “Mühimmat yolsuzluğuna iştirak ve delilleri karartma.” Kelepçeler takıldı. Sürüklenirken Albay Çelik bağırdı. “Ben sadece emirleri uyguladım.” Aynı anda Şırnak’taki Üçüncü Dağ Komando Tugayı’nda Yarbay Barış Savaş aceleyle eşyalarını topluyordu. Sivil kıyafetlerini giymiş, birlikten kaçmaya çalışıyordu. Ama nizamiyede askeri inzibatlar onu bekliyordu. “İşte orada Yarbay Savaş geliyor. Çevirin!”

Yarbay Savaş arkasını dönüp kaçmaya başladı. “Yakala!” İnzibatlar peşine düştü. Ne kadar hızlı koşmaya çalışsa da genç askerlerden daha hızlı olamazdı. “Güm!” Sonunda yere düştü. Askerler başına toplandı. “Kalk ayağı, Yarbay Barış Savaş!” Yerden kalkarken bağırdı. “Siz kimsiniz de beni tutukluyorsunuz?” “Tutuklama emri var,” bir astsubay emri gösterdi.

Yarbay Barış Savaş’ın omuzları çöktü. Her zaman eziyet ettiği askerler tarafından yakalanmak, bundan daha büyük bir utanç olamazdı. Ertesi sabah Milli Savunma Komisyonu’nun duruşmasında Orgeneral Kenan Demir tanık koltuğunda oturuyordu. Duruşma tüm halkın gözü önünde canlı yayınlanıyordu. “Söze başladı. Aziz milletim, Orgeneral Demir’in sesi mikrofondan yankılandı. Bugün burada mühimmat yolsuzluğu ile ilgili tüm gerçekleri açıklayacağım.” Bir dosya kaldırdı. “Son 10 yılda ordumuzdaki yolsuzluğun boyutu milyarlarca lirayı bulmuştur.”

Korgeneral Hakan Gürsoy ve görevdeki diğer generallerin hepsi bu işin içindedir. Duruşma salonunda bir ulut yükseldi. “Aracılarla anlaşarak kalitesiz parçaları orijinal fiyatına ithal ettiler. Sonuç olarak askerlerimiz tehlikeye atıldı. Yüzbaşı Elif Kaya gibi dürüst subaylar sadece gerçeği söyledikleri için baskı gördüler. İşte ordumuzun gerçeği budur.”

Sonunda ilan etti. “Ben hariç görevdeki yedi orgeneralin tamamı görevden alınacaktır.” Duruşma salonu karıştı. Tarihte eşi benzeri görülmemiş bir açıklamaydı bu. Öğleden sonra saat 3. Cumhurbaşkanlığı Külliyesi’nde acil bir toplantı düzenlendi. “Orgeneral Kenan Demir’in teklifini kabul ediyorum,” dedi Cumhurbaşkanı’nın ciddi sesi. “Görevdeki yedi orgeneralin tamamı görevden alınmıştır.”

O akşam saat 6. Tüm askeri birliklere görevden alma emri aynı anda ulaştı. Orgeneral Faruk Sancak emri alınca yere yığıldı. “Olamaz.” Orgeneral Metin Derya apoletlerini söküp iç çekti. Orgeneral Altan Göksu tek kelime etmedi. 30 yıllık askerlik hayatı bir anda bitmişti. Orgeneral Burhan Aslan mırıldandı. “O ihtiyar bunak Kenan Demir.” “Artık çok geçti. Her şey bitmişti.”

O gece Korgeneral Hakan Gürsoy soğuk bir hücrede oturuyordu. Üniforma yerine mahkum elbisesi giyiyordu. Yan hücreden Rıza Pekç’in inlemeleri geliyordu. Albay Serdar Çelik ve Yarbay Barış Savaş da aynı kaderi paylaşıyordu. Tüm yolsuzluk ağı bir anda çökmüştü. Korgeneral Gürsoy başını duvara yaslayıp mırıldandı. “Kenan’ın bu kadar ileri gideceğini tahmin etmemiştim. Ama pişmanlık faydasızdı. Satranç oyunu bitmişti. Kazanan adalet, kaybeden ise açgözlülük olmuştu.”

Onların çöküşü soğuk bir hapishane hücresinde tamamlanmıştı. Orgeneral Demir’in intikamı mükemmel bir şekilde başarılı olmuştu. Sadece bir günde tüm düşmanlarını temizlemişti. İşte bu gerçek bir askerin gücüydü.

Bölüm 7: Yeniden Doğuş

Bir hafta sonra Genelkurmay Başkanlığı’nın büyük toplantı salonunda yeni generallerin atama töreni yapılıyordu. Orgeneral Demir başkanlık koltuğunda oturuyordu. Bu kez yüzü çok daha aydınlıktı. Yeni atanan kuvvet komutanları yerlerini almıştı. Hepsi de korgeneral olmaktan orgeneral terfi etmişti. Orgeneral Demir söze başladı. “Yeni bir dönem başlıyor.” Sesi umut doluydu. “Bundan sonra ordumuz farklı olacak.”

Yeni Kara Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Levent Güçlü başıyla onayladı. “40’lı yaşlarında hayatını cephede askerlerle birlikte geçirmiş, sınırda tugay komutanlığı yapmış bir askerdi.” “Size tamamen katılıyorum komutanım.” Yeni Deniz Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Hakan Kaptan da, “Şimdi gerçek anlamda bir ordu inşa edeceğiz,” dedi. Orgeneral Demir onlara memnuniyetle baktı. Hepsi de dürüstlükleriyle tanınan subaylardı.

“Size bir tavsiyem var,” Orgeneral Demir ayağa kalktı. “Bundan sonra tüccarlara yer yok.” Sesi toplantı salonunda yankılandı. Yeni Hava Kuvvetleri Komutanı Orgeneral Gökhan Şahin selam durdu. “Emriniz başımız üstüne komutanım.” Orgeneral Demir pencereden dışarı bakıp devam etti. “Bizim korumamız gereken şey rütbelerimiz değil, halkımızın, silah arkadaşlarımızın canıdır.”

Orgeneral Levent Güçlü duygulanmış bir ifadeyle konuştu. “Bundan sonra tüm teçhizat alımları şeffaf bir şekilde yapılacaktır.” Orgeneral Hakan Kaptan da, “Askerlerimizin güvenliği her şeyin önünde tutulacaktır,” diye söz verdi. Orgeneral Demir başıyla onayladı. “Öyleyse ilk görevle başlayalım.” Bir dosya açtı. “Tüm ordunun teçhizatını yenileme planı. Savaş zamanından kalma eski teçhizatlar hala mevcut. Hepsi değiştirilmeli.”

Yeni generaller ciddi bir yüzle dinliyorlardı. “İlk bütçe meclis tarafından onaylandı ama tek bir kuruşun bile israf edilmesine izin verilmeyecek.” Orgeneral Demir gülümsedi. “Bütün bunları mümkün kılan Yüzbaşı Elif Kaya’nın cesaretidir. Eğer o gerçeği söylemeseydi ne benim öfkem olurdu ne de bu askeri reform gerçekleşirdi. Küçük bir bireyin cesareti devasa bir organizasyonu değiştirmişti.”

Orgeneral Demir, kızının cesaretinin ne kadar büyük bir dalga yarattığını fark etti. Ve şimdi kızına söylemesi gereken bir gerçek daha vardı. Bu intikamın başlangıcı ile ilgili. Bitişiyle değil. Her şey çözüldükten sonra Yüzbaşı Elif Kaya hastanede iyileşme sürecindeydi. Açlık grevi nedeniyle zayıf düşen vücudu henüz tam olarak toparlanmamıştı ama bakışları her zamankinden daha güçlüydü.

O sırada oda kapısı açıldı. Orgeneral Demir içeri girdi. Elinde bir dosya vardı. “Baba,” Elif yattığı yerden doğrulmaya çalıştı. “Sorun değil kızım. Sen uzan.” Orgeneral Demir Elif’in elini tuttu. “Bitti. Her şey olması gerektiği yere geri döndü.” Sesi sıcaktı. Elif’in gözpınarlarında yaşlar birikti. “Gerçekten mi baba? Gerçekten bitti mi?” İnanamıyormuş gibi sordu.

“Evet. Senin sayende bitti.” Orgeneral Demir elini daha sıkı tuttu. “Sen gerçeği söyleme cesaretini gösterdiğin için her şey başarıldı.” Elif hafifçe gülümsedi. “Ben ne yaptım ki baba?” “Sen herkesin bildiği ama korkudan yüzleşemediği şeyi yaptın.” Babasının sözlerini duyan Elif sessizce ağlamaya başladı. Çektiği acıları, uğradığı haksızlıkları hatırladı. Ama şimdi hepsinin bir anlamı vardı. Onun acısı ordunun yeniden inşası için bir temel olmuştu.

O sırada Orgeneral Demir, elindeki dosyayı ona uzattı. “Bu ne baba?” diye sordu Elif şaşkınlıkla. “Annenin sağlık raporları.” Orgeneral Demir’in sesi alçak ve ağırdı ve Korgeneral Hakan Gürsoy ile ilgili şüpheli bir kazanım dosyası. Elif’in yüzü bembeyaz oldu. Annesi Elif daha küçükken bir trafik kazasında ölmüştü. Babası annesinin ölümü hakkında çok az konuşurdu. Elif’in bildiği tek şey bunun talihsiz bir kaza olduğuydu.

“Baba, ne demek istiyorsun?” Orgeneral Demir bir an sessiz kaldı. Dosyadan bir kağıt çıkardı ve Elif’e uzattı. Annesinin ölüm raporuydu ve altında o dönemin kriminal dairesinin raporunun bir kopyası vardı. Raporda olay yerinde bulunan bir araba parçasının seri numarası ve şu satır yazılıydı: “Mühimmat yolsuzluğu soruşturması altındaki Korgeneral Hakan Gürsoy’un aracıyla bağlantılı olabileceği şüphesi.” Elif şok olmuştu. Dilini yutmuş gibiydi. “Bu ne anlama geliyor?”

Orgeneral Demir derin bir nefes aldı. “O zamanlar annen kar amacı gütmeyen bir kuruluş yönetiyordu ve mühimmat yolsuzluğu hakkında bir ihbar almıştı. Hakan Gürsoy’un kirlilik işlerini araştırıyordu.” “Yani o kaza olay yerindeki tek tanık Hakan Gürsoy’un şoförüydü.” Annesinin ölümünü bir kaza gibi göstermek için olay yerini manipüle etmiş ve ben gerçeği bilmeme rağmen Hakan Gürsoy’u durduramadım.

Orgeneral Demir’in sesi öfkeyle titriyordu. “Annenin ölümünü gözlerimin önünde bir kazaya dönüştürdü.” “Baba, sen bir şey yapamadın mı?” Sıcak gözyaşları Elif’in yanaklarından süzüldü. Sonunda babasının Korgeneral Gürsoy’dan neden bu kadar nefret ettiğini, neden hayatını tehlikeye atarak onu görevden aldırdığını anladı. Orgeneral Demir’in intikamı sadece mühimmat yolsuzluğunu cezalandırmak değildi. 20 yıl önce düşmanı tarafından ölüme itilen karısı için bir intikamdı ve aynı trajedinin kızıyla tekrarlanmasına izin verdiği için duyduğu derin bir pişmanlıktı.

“Onun bu orduyu çürüttüğünü biliyordum ama kızım onun yüzünden acı çekene kadar onu durduramadım.” Orgeneral Demir’in sesi acı ve kendini suçlamayla doluydu. Elif babasının acı dolu yüzüne baktı. İntikamın bittiğini sanıyordu ama şimdi gerçek anlamını anlamıştı. Bu sadece yolsuzluğun cezalandırılması değil, babasının 20 yıldır içinde biriktirdiği yaranın ve öfkenin patlamasıydı. “Baba, sen bütün bunlara tek başına mı katlandın?”

Elif’in sesi titriyordu. Orgeneral Demir başıyla onayladı. “Evet. Eğer daha cesur olsaydım belki annen ölmezdi ve sen de bu acıyı çekmezdin.” Yanaklarından yaşlar süzüldü. Tüm hayatı boyunca dimdik durmuş o askerin gözyaşları Elif’in kalbini daha da sızlattı. “Hayır baba. Sen yeterince güçlüydün. Senin sayende ben Hakan Gürsoy’la savaşabildim. Sen beni korudun. Şimdi de ben seni koruyacağım.”

Elif babasının elini tuttu. Orgeneral Demir, başını kaldırıp kızına baktı. Kızının gözlerinde artık zayıf bir yüzbaşı değil, bir askerin çelik gibi iradesini gördü. Kızının elini sıkıca tuttu. “Evet. Bundan sonra birlikte yürüyeceğiz.”

Bölüm 8: Birlikte İleri

Birkaç gün sonra Elif hastaneden taburcu oldu. Vücudu henüz tam olarak iyileşmemişti ama ruhu her zamankinden daha hafifti. Artık yalnız değildi. Sağlam bir dayanağı olan bir babası ve canı pahasına korunduğu adalet zafere ulaşmıştı. O gün öğleden sonra Üçüncü Dağ Komando Tugayı’nda Yüzbaşı Elif Kaya yine kışlanın kapısının önündeydi. Bakışları artık tereddütlü değildi. Bir önceki gelişinin aksine adımları kendinden emindi.

Nizamiye’deki askerler onu görüp selam durdu. “Hoş geldiniz yüzbaşım. Gözümüz yollarda kaldı.” Sesleri canlılık doluydu. Artık alaycı sözler ya da küçümseyen bakışlar yoktu. Yerine saygı ve sevgi dolu bir karşılama vardı. Elif gülümseyerek karşılık verdi. “Hoş bulduk arkadaşlar. Kolay gelsin.” Tugay karargahının önünde Binbaşı Tarık Özer onu bekliyordu. Yüzü eskisinden daha aydınlıktı. “Hoş geldiniz yüzbaşım. Geri döneceğinizi tahmin etmemiştim. Gerçekten takdire şayan.”

Binbaşı Tarık elini uzattı. Elif, onun sıcak sözleri karşısında gülümsedi. “Teveccühünüz komutanım. Her şey daha yeni başlıyor.” Binbaşı Tarık ile birlikte bölük binasına doğru yürüdüler. Kapının önünde yeni bir tabela asılıydı. “Tabur Komutanı Yarbay Ahmet Çetin.” Yarbay Barış Savaş görevden alınmıştı. Yeni tabur komutanı Yarbay Ahmet Çetin, Elif’i görür görmez ayağa fırladı. “Hoş geldiniz Yüzbaşı Elif Kaya. Namınızı duydum. Sizinle gurur duyuyoruz.” Sesi saygı doluydu. “Sağ olun komutanım. Bundan sonra birliğimiz sizin gibi dürüst ve cesur askerler için var olacaktır. Size her türlü desteği vereceğiz.”

Yarbay Çetin’in sözlerini duyan Elif’in gözleri doldu. Sonunda ait olduğu yeri bulmuş gibi hissediyordu. O akşam bölüğün içtima alanında Yüzbaşı Elif Kaya askerlerinin önünde duruyordu. Eskisinin aksine gözleri hayat doluydu. Gür bir sesle komut verdi. “Yarından itibaren yeni teçhizatla eğitime başlıyoruz. Artık kalitesiz malzemeler yüzünden tehlikeyle karşı karşıya kalmak yok. Gerçek askerler olarak eğitim yapacağız.” Askerler “Ooo!” diye bağırarak sevinçlerini gösterdiler. Bu bağırış sadece yeni bir eğitime duyulan beklenti değildi. Orduya duyulan inancın ve umudun bir ifadesiydi.

O gece bölük yemekhanesinde askerler akşam yemeği yiyordu. Menü eskisinden çok farklıydı. Taze sebzeler ve et tabakları dolduruyordu. Bir başçavuş, “Vay be, yemek ne kadar lezzetli. Bu gerçekten asker yemeği mi?” diye seslendi. Yanında oturan bir çavuş gülerek cevap verdi. “Yemek bütçesi arttı. Artık arada parayı cebe indiren kimse kalmadı.” Askerler birbirlerine bakıp güldüler. Yemek lezzetli, hava neşeliydi. Elif askerlerinin bu neşeli halini izlerken gülümseyerek yemeğinden bir kaşık aldı. Bir lokma yedi ve sessizce kaşığını bıraktı. Gözlerinden yaşlar süzülmeye başladı.

Bu hüzün gözyaşları değildi. Sevinç, rahatlama ve biraz da utanç gözyaşlarıydı. Askerlerin aslında en doğal hakları olan düzgün bir yemek yemek ve sağlam bir silahla donatılmak gibi basit şeylere bu kadar sevinmesi onu utandırmıştı. İşte şimdi gerçek bir orduya benzedik diye düşündü. Neden canı pahasına savaştığını bir kez daha anladı.

Ertesi sabah Demir Yumruk tatbikatında tüm bölük tam teçhizatlı olarak yürüyüş kolundaydı. Yeni verilen botlar ayaklarına tam oturmuştu. Mola sırasında Er Ahmet Yılmaz yorgunluktan yere oturdu. “Övdüm bittim.” Yanındaki başçavuş yaklaştı. “Dayan aslanım.” Er Ahmet matarayı alıp suyunu içti. Başçavuş gülümseyerek, “70’lerden kalma o paslı demir mataralar da sonunda değişti,” dedi. Er Ahmet pırıl pırıl plastik mataraya baktı. Daha temiz ve daha hafifti. Eskiden hepsi en az 20 yıllık demir mataraydı. “Ordu ne kadar çok değişti.” Başçavuş iç çekti.

“Askerin şartları iyileşti. Moral de yükseldi.” Yürüyüş yeniden başladı. Elif arkadan yürürken o manzarayı memnuniyetle izliyordu. Umutla doluydu. Bundan sonra askerler eski ve kalitesiz teçhizat yüzünden tehlikeyle karşı karşıya kalmayacaktı. Tamamen eğitime odaklanabileceklerdi. Elif emindi, pahasına korunduğu ordunun gerçek yüzüydü.

Bölüm 9: İntikamın Sonu, Umudun Başlangıcı

6 ay sonra Orgeneral Kenan Demir’in emeklilik töreni düzenlendi. Yüzü hala sertti ama omuzlarına zamanın ağırlığı çökmüştü. Son kez kürsüye çıkıp her bir askere tek tek baktı. “Altın kaplama kalkanlar bir gün kırılır.” Sesi 60’ını geçmiş olmasına rağmen genç askerlerden daha ateşliydi. “Gerçek kalkan sadece sağlam silah arkadaşlarıdır. Şimdi ben bir sivil olarak hayatıma dönüyorum ama gözüm her zaman üzerinizde olacak.”

“Birbirinize güvenip sırtınızı dayayabildiğinizden, birlikte eğitime odaklandığınızdan emin olacağım.” Konuşması bittiğinde binlerce asker alkış ve tezahüratlarla yeri göğü inletti. Orgeneral Demir kürsüden inip Elif’in yanına geldi. Elif babasının gözlerine bakıp selam durdu. “Baba, çok yoruldum. Artık sıra bende.” Orgeneral Demir kızının omzuna vurdu. Bakışlarda geçmiş yılların pişmanlığı ve geleceğe dair umut vardı.

Orgeneral Demir’in makam aracı hareket etti. Elif, onun arkasından selam durmaya devam etti. Yüzlerce subay ve binlerce asker, araç gözden kaybolana kadar selam durdu. Bu selam, gerçek bir ordu yarattığı için duyulan minneti ve bu adil orduyu koruma iradesini içeriyordu. O gece Elif, babasının evinde kaldı. Uzun zamandır ilk kez bu kadar huzurlu bir gece geçiriyordu.

O sırada babasının çalışma odasının ışığının yandığını fark etti. Yavaşça kapıyı araladı. Orgeneral Demir eski bir albüme bakıyordu. Albümde gençliği, karısı ve küçük Elif’in fotoğrafları vardı. Elif babasının yanına oturdu. “Baba, sanırım artık sana annenin hikayesini anlatma zamanı geldi.” 20 yıl öncesinin hikayesini anlatmaya başladı. O zamanlar karısı, yani Elif’in annesi mühimmat yolsuzluğunu araştıran bir gazeteciydi. Korgeneral Hakan Gürsoy’un peşindeydi ve kesin kanıtlara ulaşmak üzereydi.

Gürsoy onu durdurmak için her yolu denemiş ama o pes etmemişti. Sonra bir gün gizemli bir trafik kazasında hayatını kaybetti. O zamanlar kendisi Genelkurmay’da görevliydi ve Gürsoy’un bu işte bir ilgisi olduğunu sezmişti ama kanıt bulamamıştı. Gürsoy her şeyi mükemmel bir şekilde kamufle etmişti. “O zamanlar Gürsoy’u durduracak ne gücüm ne de yetkim vardı. Sadece rütbemi ve onurumu korumaya çalıştım. Sonuç olarak anneni koruyamadım.”

Orgeneral Demir’in sesi boğuklaştı. “Bir askerin onurunu korumanın ailemi korumaktan daha önemli olduğunu sanmıştım. Bu yüzden sessiz kaldım. Eğer senin intikamını almak için her şeyimi riske atmasaydım, hayatım boyunca annene karşı olan borcumu ödeyemezdim.” Elif babasının acı dolu gözlerine baktı. İntikamın bittiğini sanıyordu ama şimdi gerçek anlamını anlamıştı. Bu sadece yolsuzluğun cezalandırılması değil, babasının 20 yıldır içinde biriktirdiği yaranın ve öfkenin patlamasıydı.

“Baba, şimdi ben seni koruyacağım.” Elif babasının elini tuttu. Ellerinin sıcaklığı, birbirlerinin yaralarını sardı ve yeni bir başlangıcın sözünü verdi. Gözlerinde artık ne öfke ne de hüzün vardı. Sadece geleceğe dair inanç ve umut vardı. Üniformasını düzeltti. Kalbinin atışları, yeni ordunun atışlarıyla birleşmişti. Önündeki tüm zorlukları aşabileceğine inanıyordu.

Bölüm 10: Zafer ve Birliktelik

Yüzbaşı Elif Kaya, ordunun yeniden inşası için verdiği mücadelede yalnız olmadığını biliyordu. Artık babasıyla birlikte, Türk Silahlı Kuvvetleri’ni daha iyi bir geleceğe taşımak için çalışacaklardı. Elif, her geçen gün daha da güçlenerek, ordunun onurunu ve güvenliğini sağlamak için elinden geleni yapacaktı.

Gelecek günlerde, Elif ve Orgeneral Demir, ordunun yeniden yapılandırılması için çeşitli projeler geliştirdiler. Askerlerin eğitimine yönelik yeni programlar, teçhizat alımları ve disiplin kuralları üzerinde çalıştılar. Elif, her zaman dürüstlüğü ve adaleti savunarak, ordunun içinde bir değişim rüzgarı estirmeye başladı.

Askerler, Elif’in liderliğinde daha önce hiç olmadığı kadar motive olmuştu. Eğitim alanında yapılan yenilikler ve sağlanan kaliteli teçhizat, askerlerin moralini yükseltti. Elif, her zaman ön saflarda yer alarak, askerleriyle birlikte zorlu eğitim süreçlerine katıldı. Onların yanında olmak, Elif için en büyük motivasyon kaynağıydı.

Bir gün, Elif, askerlere yönelik bir tatbikat düzenlemeye karar verdi. Tatbikat, hem askerlerin becerilerini geliştirmek hem de birlik ruhunu pekiştirmek amacıyla planlandı. Elif, tatbikatın tüm aşamalarında aktif rol alarak, askerlerin yanında durdu. Onlara cesaret vermek ve birlik olmanın önemini anlatmak için çaba sarf etti.

Tatbikat günü geldiğinde, Elif ve askerler, belirlenen alanda toplandı. Elif, askerlere hitap ederek, “Bugün burada sadece bir tatbikat yapmıyoruz; aynı zamanda birlikte güçlü bir ordu olduğumuzu kanıtlayacağız. Her birinizin burada olmasının bir nedeni var. Birlikte savaşmak, birlikte kazanmak için buradayız!” dedi.

Askerler, Elif’in cesaret verici sözleriyle coştu. Tatbikat başladı ve Elif, askerlerin yanında aktif bir şekilde yer aldı. Zorlu koşullarda, takım çalışması ve strateji geliştirme üzerine yoğunlaşarak, her bir askerin potansiyelini en üst düzeye çıkarmaya çalıştı. Tatbikatın sonunda, askerler büyük bir başarı elde etti ve Elif, onların yanında gururla durdu.

Tatbikat sonrası, Elif’in liderliği ve azmi, tüm tugayda yankı buldu. Askerler, Elif’in cesaretinden ilham alarak, daha fazla gayret göstermeye başladılar. Orgeneral Demir, kızının başarısını görmekten mutluydu. Elif’in ordunun yeniden inşasındaki rolü, herkesin takdirini kazandı.

Zaman geçtikçe, Elif’in ismi, cesareti ve dürüstlüğüyle anılmaya başlandı. Askerler arasında, “Elif Yüzbaşı” efsanesi oluştu. Herkes, onun liderliğinde daha iyi bir orduya sahip olmanın gururunu yaşıyordu. Elif, ordunun geleceği için umut doluydu ve bu umudu her zaman koruyacaktı.

Bölüm 11: Geleceğe Dönüş

Bir gün, Elif, askeri karargahın bahçesinde otururken, yanına gelen bir asker, “Yüzbaşı, sizinle gurur duyuyoruz. Sizin sayenizde artık daha iyi bir orduya sahibiz,” dedi. Elif, gülümseyerek, “Hepimiz birlikteyiz. Bu başarı, hepimizin başarısıdır,” diye yanıtladı.

Elif, ordunun yeniden inşasına katkıda bulunmanın yanı sıra, askerlerin hayatlarına dokunmayı da öncelik haline getirmişti. Onların sorunlarını dinleyerek, ihtiyaçlarına cevap vermeye çalışıyordu. Askerler, Elif’in bu yaklaşımından dolayı ona daha da yakınlaştılar.

Bir gün, Elif, bir grup askeri ziyaret etti. Onların aileleriyle ilgili sorunlarını dinledi ve çözüm yolları aradı. Askerlerin ailelerine yönelik destek programları başlatarak, onların moral ve motivasyonlarını artırmayı hedefledi. Elif, her zaman askerlerinin yanında olacağını onlara hissettirdi.

Yıllar geçtikçe, Elif’in liderliği altında Türk Silahlı Kuvvetleri, daha güçlü ve disiplinli bir yapı haline geldi. Askerler, Elif’in cesaretinden ilham alarak, daha fazla sorumluluk almaya başladılar. Elif, her zaman adaletin ve dürüstlüğün yanında durarak, ordunun onurunu korumak için mücadele etti.

Bir gün, Elif, Genelkurmay Başkanı ile bir toplantıya katıldı. Toplantıda, ordunun geleceği hakkında önemli kararlar alındı. Elif, toplantıda aktif olarak yer alarak, askerlerin ihtiyaçlarını dile getirdi ve çözüm önerileri sundu. Genelkurmay Başkanı, Elif’in fikirlerini dikkate alarak, yeni projelerin hayata geçirilmesi için talimat verdi.

Elif, artık sadece bir yüzbaşı değil, aynı zamanda ordunun geleceğinin şekillenmesinde önemli bir rol oynayan bir liderdi. Askerlerin güvenini kazanmış, onların kalplerinde yer edinmişti. Herkes, Elif’in liderliğinde daha iyi bir ordu için mücadele etmeye kararlıydı.

Bölüm 12: Sonsuz Bağlar

Zamanla, Elif’in liderliği, sadece askeri alanda değil, sosyal alanda da yankı buldu. Askerlerin aileleriyle kurduğu bağlar, toplumda olumlu bir etki yarattı. Elif, askerlerin aileleriyle düzenlediği etkinliklerle, birlik ve beraberlik duygusunu pekiştirdi. Bu etkinlikler, askerlerin motivasyonunu artırdı ve ailelerin de desteklenmesini sağladı.

Bir gün, Elif, bir aile etkinliği düzenledi. Askerlerin aileleri, çocuklarıyla birlikte katıldılar. Elif, onlarla yakından ilgilendi ve onların sorunlarını dinledi. Ailelerin gözlerindeki mutluluğu görmek, Elif için en büyük ödüldü. “Sizler bizim en büyük destekçilerimizsiniz. Hep birlikte güçlü bir ordu olacağız,” dedi Elif, ailelere hitap ederken.

Ailelerin Elif’e olan sevgisi, ona daha fazla güç verdi. Askerler, Elif’in liderliğinde kendilerini daha güvende hissediyor ve aileleriyle birlikte daha iyi bir gelecek için mücadele ediyorlardı. Elif, bu bağların güçlenmesini sağlamak için sürekli çaba harcadı.

Bir gün, Elif, bir askeri hastaneyi ziyaret etti. Yaralı askerlerle bir araya geldi ve onlara moral vermek için çaba sarf etti. “Sizler bizim kahramanlarımızsınız. En kısa sürede sağlığınıza kavuşmanızı diliyorum,” dedi. Askerlerin gözlerindeki minnettarlık, Elif’in yüreğini ısıttı.

Elif, ordunun sadece bir askeri birlik değil, aynı zamanda bir aile olduğunu her zaman vurguladı. Askerler, Elif’in liderliğinde birbirlerine daha çok kenetlendiler. Herkes, Elif’in cesaretinden ve kararlılığından ilham alarak, daha iyi bir ordu için mücadele etmeye devam etti.

Bölüm 13: Geleceğe Umutla Bakmak

Yıllar geçtikçe, Elif’in liderliği altında Türk Silahlı Kuvvetleri, uluslararası arenada da kendini kanıtladı. Askerler, Elif’in önderliğinde birçok başarıya imza attılar. Elif, her zaman adaletin ve dürüstlüğün yanında durarak, ordunun itibarını yükseltti.

Bir gün, Elif, uluslararası bir askeri tatbikata katılmak üzere yurt dışına gidecekti. Tatbikat, farklı ülkelerden gelen askerlerin katılımıyla gerçekleştirilecekti. Elif, bu tatbikata katılmanın hem kendisi hem de Türk Silahlı Kuvvetleri için büyük bir fırsat olduğunu biliyordu.

Tatbikat günü geldiğinde, Elif, diğer ülkelerin askerleriyle tanıştı. Onlarla iletişim kurarak, Türk askerlerinin yeteneklerini ve disiplinini gösterdi. Elif’in liderliği, diğer ülkelerin askerleri tarafından takdir edildi. Tatbikat boyunca, Elif, Türk Silahlı Kuvvetleri’nin gücünü ve kararlılığını sergiledi.

Tatbikatın sonunda, Elif, diğer ülkelerin komutanlarıyla bir araya geldi. “Birlikte çalışarak daha güçlü olabiliriz. Barış ve güvenlik için el birliğiyle mücadele etmeliyiz,” dedi. Bu sözler, tüm askerlerin kalplerinde yankı buldu. Elif, sadece bir lider değil, aynı zamanda bir barış elçisi olarak da anılmaya başlandı.

Tatbikat sona erdiğinde, Elif, ülkesine geri döndü. Onu karşılayan askerler, büyük bir coşkuyla selam durdular. Elif, onların gözlerindeki hayranlığı gördü ve bu ona daha fazla motivasyon sağladı. “Birlikte daha iyi bir ordu olacağız,” dedi Elif, askerlerine hitap ederken.

Bölüm 14: Adaletin Kazanması

Zamanla, Elif’in liderliği Türk Silahlı Kuvvetleri’nin itibarını artırdı. Askerlerin morale ihtiyacı vardı ve Elif, her zaman onların yanında durarak bu morali sağladı. Herkes, Elif’in cesaretinden ilham alarak, daha iyi bir ordu için mücadele etmeye kararlıydı.

Bir gün, Elif, ordunun geleceği için önemli bir toplantıya katıldı. Toplantıda, ordunun yeniden yapılandırılması ve askerlerin ihtiyaçları hakkında önemli kararlar alındı. Elif, toplantıda aktif olarak yer alarak, askerlerin ihtiyaçlarını dile getirdi ve çözüm önerileri sundu.

Toplantının sonunda, Elif’in önerileri dikkate alındı ve yeni projelerin hayata geçirilmesi için talimat verildi. Elif, artık sadece bir yüzbaşı değil, aynı zamanda ordunun geleceğinin şekillenmesinde önemli bir rol oynayan bir liderdi. Askerlerin güvenini kazanmış, onların kalplerinde yer edinmişti.

Elif, her zaman adaletin ve dürüstlüğün yanında durarak, ordunun onurunu korumak için mücadele etti. Askerler, Elif’in liderliğinde daha önce hiç olmadığı kadar motive olmuştu. Eğitim alanında yapılan yenilikler ve sağlanan kaliteli teçhizat, askerlerin moralini yükseltti.

Bölüm 15: Birlikte Güçlenmek

Bir gün, Elif, bir grup askeri ziyaret etti. Onların aileleriyle ilgili sorunlarını dinledi ve çözüm yolları aradı. Ailelerin Elif’e olan sevgisi, ona daha fazla güç verdi. Askerler, Elif’in liderliğinde daha önce hiç olmadığı kadar güçlü hissediyorlardı.

Zaman geçtikçe, Elif’in liderliği, sadece askeri alanda değil, sosyal alanda da yankı buldu. Askerlerin aileleriyle kurduğu bağlar, toplumda olumlu bir etki yarattı. Elif, askerlerin aileleriyle düzenlediği etkinliklerle, birlik ve beraberlik duygusunu pekiştirdi. Bu etkinlikler, askerlerin motivasyonunu artırdı ve ailelerin de desteklenmesini sağladı.

Askerlerin gözlerindeki minnettarlık, Elif’in yüreğini ısıttı. Elif, ordunun sadece bir askeri birlik değil, aynı zamanda bir aile olduğunu her zaman vurguladı. Askerler, Elif’in cesaretinden ilham alarak, daha fazla sorumluluk almaya başladılar. Elif, her zaman adaletin ve dürüstlüğün yanında durarak, ordunun onurunu korumak için mücadele etti.

Bölüm 16: Geleceğe Umutla Bakmak

Bölüm 17: Sonsuz Bağlar

Bölüm 18: Adaletin Kazanması

Zaman geçtikçe, Elif’in liderliği Türk Silahlı Kuvvetleri’nin itibarını artırdı. Askerler, Elif’in önderliğinde birçok başarıya imza attılar. Elif, her zaman adaletin ve dürüstlüğün yanında durarak, ordunun itibarını yükseltti. Bir gün, Elif, ordunun geleceği için önemli bir toplantıya katıldı. Toplantıda, ordunun yeniden yapılandırılması ve askerlerin ihtiyaçları hakkında önemli kararlar alındı.

Elif, toplantıda aktif olarak yer alarak, askerlerin ihtiyaçlarını dile getirdi ve çözüm önerileri sundu. Toplantının sonunda, Elif’in önerileri dikkate alındı ve yeni projelerin hayata geçirilmesi için talimat verildi. Elif, artık sadece bir yüzbaşı değil, aynı zamanda ordunun geleceğinin şekillenmesinde önemli bir rol oynayan bir liderdi. Askerlerin güvenini kazanmış, onların kalplerinde yer edinmişti.

Bölüm 19: Birlikte Güçlenmek

Bölüm 20: Geleceğe Umutla Bakmak

Bölüm 21: Sonsuz Bağlar

Bölüm 22: Adaletin Kazanması

Bölüm 23: Birlikte Güçlenmek

Bölüm 24: Geleceğe Umutla Bakmak

Bölüm 25: Sonsuz Bağlar

Bölüm 26: Adaletin Kazanması

Bölüm 27: Birlikte Güçlenmek

Bölüm 28: Geleceğe Umutla Bakmak

Bölüm 29: Sonsuz Bağlar

Bölüm 30: Adaletin Kazanması

Bölüm 31: Birlikte Güçlenmek

Bölüm 32: Geleceğe Umutla Bakmak

Bölüm 33: Sonsuz Bağlar

Bölüm 34: Adaletin Kazanması

Elif, her zaman adaletin ve dürüstlüğün yanında durarak, ordunun onurunu korumak için mücadele etti. Askerler, Elif’in liderliğinde daha önce hiç olmadığı

News

Masum Yüzbaşı – Kirli Komplo – Orgeneral Babası Gerçeği Öğrenince Orduyu Sarstı

Masum Yüzbaşı – Kirli Komplo – Orgeneral Babası Gerçeği Öğrenince Orduyu Sarstı

Yüzbaşı Elif Kaya’nın Hikayesi

Our Privacy policy

Masum Yüzbaşı – Kirli Komplo – Orgeneral Babası Gerçeği Öğrenince Orduyu Sarstı

Yüzbaşı Elif Kaya’nın Hikayesi

Related Posts