Köpek, bebeğin yalnız uyumasına izin vermiyordu. Ebeveynler bunun nedenini öğrenince 112’yi aradılar.
Sessiz Nöbetçi: Rex’in İkinci Şansı
Köpek bir türlü havlamayı bırakmıyordu. Her gece, bebek telsizi açılıp da ev sessizliğe büründüğünde, Alman Çoban Köpeği Rex, koşarak bebek odasının kapısına geliyor ve pençeleriyle çılgınca kazıyordu. Bir şeyler fısıldıyor, hırlıyor ve sanki çok büyük bir sorun varmış gibi havlıyordu.
İlk başta Emilia bunun kıskançlık olduğunu düşündü. Henüz iki aylık olan bebek Nicolás, evin yeni odağıydı ve Rex her zaman ilginin merkezinde olmuştu. Ancak köpeğin davranış biçimi normal değildi. Tüyleri diken diken oluyor, kulakları öne doğru dikiliyor, gözleri beşiğe kilitleniyor, kuyruğu ise gergin ve korumaya hazırdı. Bebeğin yanından bir an olsun ayrılmayı reddediyordu. Emilia ne zaman kapıyı kapatmaya kalksa, Rex yüreği parçalanmışçasına inliyordu.
O gece, Emilia yorgun bir sesle fısıldadı: “Rex, yeter artık! Onu uyandıracaksın.”
Ama Rex durmadı. Koşarak beşiğin yanına gitti ve yeniden havladı. Bu sefer yüksek, keskin ve çaresiz bir sesti. Emilia donakaldı. Nicolás’ın küçük göğsü hareket etmiyordu. Kalbi durmuştu.
Hızla beşiğe koştu, minicik bedenini kaldırdı: Soğuktu, hareketsizdi ve nefes almıyordu. “Nicolás, aman Tanrım!” diye çığlık attı, panik damarlarında akarken. Rex daha yüksek sesle havladı, kadının bacağını tırmalıyor, burnunu bebeğin yüzüne doğru itiyor, sanki daha hızlı hareket etmesi için onu zorluyordu.
“Daniel, 112’i ara!” diye bağırdı. Kocası telefon elinde koşarak geldi ve operatörün talimatlarını takip ederek bebek Nicolás’a kalp masajı yapmaya başladı. Saniyeler saatler gibi geçiyordu. Rex havlamayı kesmedi; bir ileri bir geri yürüyor, inliyor, uluyordu.
Ta ki aniden, zayıf ve kırılgan bir ağlama sesi sessizliği bozuncaya dek. Nicolás yeniden nefes alıyordu.
Emilia dizlerinin üzerine çöktü, hıçkırarak, bebeğine sımsıkı sarıldı. Rex yanına oturdu, titreyerek, elini yaladı; sanki “Şimdi iyi, ben hallettim,” diyordu.
Paramedikler dakikalar içinde geldi. Nicolás’ın yeni doğan bebeklerde uyku sırasında nefes almanın durduğu bir durum olan uyku apnesi geçirdiğini söylediler. Rex bunu herkesten önce hissetmişti.
Doktor onlara baktı ve dedi ki: “Eğer köpeğiniz sizi tam da o anda uyandırmasaydı, bebeğiniz şimdi hayatta olmazdı.”
O gece Emilia uyuyamadı. Yere, Rex’in yanına oturdu, titreyen elleriyle onun kürkünü okşadı. Yüzünden yaşlar süzülürken fısıldadı: “Onu sen kurtardın. Bebeğimi kurtardın.”
Fakat sonrasında yaşananlar, Rex’in Nicolás’a olan bağının içgüdüden çok daha öte olduğunu kanıtlayacaktı.
Bir hafta sonra Emilia, Nicolás’ı yeniden beşiğinde uyutmayı denedi; bu sefer bir solunum monitörüyle. Ama Rex odadan ayrılmayı reddetti. Bütün gece beşiğin altında yattı. Kehribar rengi gözleri loş ışıkta parlıyor, kulakları en ufak bir sese bile tepki veriyordu.
Gece saat 3 civarında, monitör tekrar ötmeye başladı. Nicolás bir apne atağı daha geçiriyordu. Rex alarm sesi bitmeden yerinden fırladı, havlayarak burnunu Emilia’nın yüzüne bastırdı ve nihayet onu uyandırdı. Daha sonra doktor, Rex’in tepkisinin tıbbi cihazdan daha hızlı olduğunu söyledi.
O geceden sonra içgüdüleriyle savaşmayı bıraktılar. Beşiğin yanına Rex için küçük bir yatak yaptılar. Her gece, Rex oraya kıvrılıyor, düzenli nefesi ve koruyucu varlığıyla bebeği güvence altına alıyordu.
Aylar geçti. Nicolás’ın durumu tedaviyle düzeldi, ancak Rex onu korumayı asla bırakmadı. Nicolás emeklemeye başladığında bile, Rex onu her yere takip etti. Oturma odası, bahçe, hatta banyonun dışında nöbet tutuyor, ondan asla birkaç adımdan fazla uzaklaşmıyordu.
Sonra bir gün, Emilia’nın kalbini parçalayan bir şey keşfetti. Rex’in eski tasmasındaki künyede, adının hemen altında silik bir şekilde, onu sahiplendikleri barınağın sözleri yazıyordu: HİZMET KÖPEĞİ, BEBEK KAYBINDAN İYİLEŞME SÜRECİNDE.
Barınağı ararken elleri titriyordu. Hattın diğer ucundaki kadın yumuşak bir sesle, Rex’in önceki sahibinin de bebeğini uyku apnesinden kaybettiğini açıkladı. Rex o gece de onu uyarmaya çalışmış, ancak kimse zamanında uyanamamıştı. O günden sonra, Rex karşılaştığı her bebeğe karşı aşırı derecede koruyucu hale gelmişti.
Emilia, Rex’in başını ellerinin arasına alarak yere oturdu, gözyaşları kürkünün üzerine damladı. Fısıldadı: “Sen sadece onu korumuyordun, aynı zamanda iyileşiyordun da.”
O günden sonra Rex, bir evcil hayvandan çok daha fazlası oldu. O, ailenin bir ferdi, sessiz bir koruyucu, acıyı bilen ve bir daha olmasına izin vermeyi reddeden bir ruh haline geldi.
Yıllar sonra, Nicolás ilk adımlarını attığında, Rex hemen yanındaydı; sağlam, gururlu, kuyruğunu yavaşça sallıyordu. Sanki beklediği anın bu olduğunu biliyordu.
Her gece yatmadan önce, Nicolás Rex’in kollarına kıvrılıyor ve annesinin bir zamanlar gözyaşları içinde söylediği aynı üç kelimeyi fısıldıyordu: “Teşekkürler, Rex.”
Çünkü bazı kahramanlar rozet ya da pelerin taşımaz. Bazılarının sadece dört bacağı ve bir hayatı kurtaracak kadar büyük bir kalbi vardır.
