Küçük Kız Korumaların Almanca Konuştuğunu Duydu Ve Milyoneri Arabaya Binmemesi İçin Uyardı
.
GÖRÜNMEZ KIZIN SESİ: KORUMALARIN ALMANCA KONUŞTUĞUNU DUYDU VE MİLYONERİ ARABAYA BİNMEMESİ İÇİN UYARDI
Ayşe Demir sekiz yaşındaydı ve görünmez hissediyordu. Bu, utangaç ya da sessiz olduğu için değildi; aksine, zekiydi, dikkatliydi ve konuşması gerektiğinde konuşurdu. Ama dünya, onun gibi çocukları görmezden gelme konusunda ustaydı. Üzerinde bit pazarından alınma giysiler, ailesi tarafından terk edildiği için babaannesi tarafından büyütülen bir çocuktu.
Ayşe, babaannesi Fatma ile Tarlabaşı’nda, 70’lerden kalma, asansörleri nadiren çalışan, duvarları grafiti dolu eski bir binada iki odalı bir dairede yaşıyordu. Daire küçüktü ama temizdi. Fatma Hanım (72), her hareketi acı veren artritiyle mücadele etmesine rağmen, evi her zaman derli toplu tutardı.
Ayşe’nin anne babası, artık evde konuşulmayan bir konuydu. Annesi Ayşe üç yaşındayken kaybolmuştu; babası ise alkole yenik düşmüştü. Ayşe’ye kalan tek miras, babaannesi Fatma’nın kış gecelerinde yaptığı domates çorbası ve yatmadan önce anlattığı hikayelerdi. Fatma Hanım, Ayşe’nin gittiği ilkokulda temizlik işçisi olarak çalışırdı; saatlik altı lira kazancı, kirayı ve faturaları zor karşılardı. Yeni kıyafetlere, oyuncaklara, sinema gezilerine para yoktu.
Ayşe, şikayet etmemeyi öğrenmişti. Ama onun bir yeteneği vardı; kendisiyle gurur duyduğu tek yetenek: diller. Okulda İngilizce öğrenirken, babaannesinin OLX’ten 100 liraya aldığı eski bir dizüstü bilgisayarda İtalyanca, İspanyolca, Fransızca ve özellikle Almanca öğreniyordu. Almanca şarkıları dinleyerek, filmleri altyazılarla izleyerek saatler geçirirdi. Bu, onun küçük dairesinden, bu fakir hayattan bir kaçış yoluydu.
I. Almanca Fısıltılar ve Donan Zaman
O gün, her şeyi değiştiren gündü. Ekim ayının başlarında, hava soğumuştu. Ayşe, öğleden sonra üçte okuldan çıktı. Tarlabaşı sokaklarında yürürken, Hilton İstanbul otelinin önünde duran lüks bir manzaraya tanık oldu: Parlak, siyah bir Mercedes S serisi ve yanında duran, siyah takım elbiseli, kulaklıklı, ciddi iki koruma.
Birkaç saniye sonra, otelden çıkan adamı gördü. Lacivert takım elbiseli, koyu saçlı, kendinden emin bir adamdı. Ayşe onu tanıyordu: Kemal Yılmaz, Türkiye’nin en zengin adamı, bir teknoloji imparatorluğunun sahibi. Her şeye sahip bir adam. Ve o, Mercedes’e doğru dümdüz yürüyordu.
Ayşe, kaldırımda durdu. Gözlemlemek dışında bir niyeti yoktu; bu, onun dünyası değildi. Ancak tam o sırada, iki koruma konuşmaya başladı.
Alçak sesle konuşuyorlardı, ama Ayşe’nin duyamayacağı kadar alçak değildi. Ve Almanca konuşuyorlardı.
“Alles bereit?” (Her şey hazır mı?) diye sordu biri.
“Ja. Die Bombe ist unterm Fahrersitz. Wenn er in den Motor startet… boom!” (Evet. Bomba sürücü koltuğunun altında. Motoru çalıştırırsa… bum!)
Sonra güldüler. Korkunç bir şey hakkında konuşan, ancak kimsenin anlamadığı için güvende hisseden insanlar gibi.
Ayşe anladı. Her kelimeyi, her heceyi. Bomba sürücü koltuğunun altında. Motoru çalıştırdığında bum.
Kemal Yılmaz’a baktı. Arabadan sadece on metre uzaktaydı. Anahtarları cebinden çıkarıyor, kapıyı açmaya hazırlanıyordu.
Ayşe düşünmedi. Vücudu, beyninden önce tepki verdi. Çantasını bıraktı, koştu. Kalbi göğsünde çekiç gibi atıyordu.
“Hayır!” diye bağırdı Ayşe, sesi tiz bir çığlık gibi. “Binmeyin arabaya! Binmeyin!”
II. Milyonerin Önündeki Diz Çöküş
Kemal Yılmaz durdu. Döndü. Ona baktı. Korumalar da döndü; yüzleri önce şaşkın, sonra tedirgin, sonra soğuktu.
“Ne?” diye sordu Kemal Yılmaz, sesi sinirli. “Sen de kimsin?”
Ayşe, nefes nefese önünde durdu. Elleri titriyordu ama konuşmayı bırakamıyordu. “Söylediler!” diye fısıldadı, korumaları işaret ederek. “Bomba olduğunu söylediler! Sürücü koltuğunun altında! Binerseniz ve motoru çalıştırırsanız patlayacak!”
Sessizlik çöktü. Korumalardan biri yüksek sesle, aşağılayıcı bir şekilde güldü. “Bu sadece bir çocuk. Almanca bile konuşamaz. Uydurma.”
Ama Kemal Yılmaz gülmüyordu. Korumalara bakıyordu. Ardından Ayşe’ye döndü ve çömeldi.
“Adın ne?” diye sordu. “Ayşe,” diye fısıldadı. “Ayşe, ben Kemal’im. Bana doğruyu söyle. Bunu gerçekten söylediklerini mi duydun?”
Ayşe başını salladı. “Evet. Almanca konuştular. Kimsenin anlamayacağını düşündüler.”
Kemal ona uzun uzun baktı. Yüzü bir kontrol maskesiydi ama Ayşe gözlerinde bir şey görebiliyordu: hesaplama. Ona inanıp inanmayacağını tartıyordu. Ardından ayağa kalktı.
“Açın arabayı! Şimdi!” Sesi çelik gibiydi.
Koruma, sürücü koltuğunun altını kontrol etti. Yüzü kâğıt gibi soldu. “Var,” diye fısıldadı. “Koltuğun altında bir şey var.”
Dünya kaosa döndü. Kemal polisi aradı. Terörle mücadele birimi geldi. Kısa süre sonra, ağır koruyucu tulumlar içindeki bir uzman doğruladı: Plastik patlayıcı motora bağlıydı. Motoru çalıştırsaydı, saniyeler içinde patlardı.
Kemal Yılmaz, mezarı olması gereken arabaya bakıyordu. Döndü, Ayşe’yi buldu. Ona yaklaştı, önünde diz çöktü.
“Hayatımı kurtardın,” dedi sessizce. “Bunu anlıyor musun? Sen olmasaydın, ölürdüm.”
Ayşe, ne söyleyeceğini bilmiyordu. Sadece fısıldadı: “Yapmam gerekiyordu.”
III. Görünmezliğin Bedeli ve Maddi Teklif
Ayşe, babaannesiyle karakola götürüldü. Polis ifadesi, sorgulama—Ayşe, bir kahraman değil, çözülmesi gereken bir sorun gibi muamele görüyordu. Dedektifler, sekiz yaşındaki bir çocuğun Almancayı bu kadar iyi bilmesini ve komployu tam zamanında deşifre etmesini “çok büyük bir tesadüf” olarak nitelendiriyordu.
Serbest bırakıldıklarında, hayatları artık kendilerine ait değildi. Hikaye her yerdeydi: gazetelerde, internette. “Sekiz yaşındaki kız milyoneri bombalı saldırıdan kurtardı.” Muhabirler dairelerini buldu.
Dördüncü gün, Kemal Yılmaz koruma olmadan, sade bir arabada tek başına geldi. Tarlabaşı’ndaki küçük daireye girdi. Ayşe, karşısına oturdu.
Kemal, 500.000 lira ve bir zarf çıkardı. “Bu bir başlangıç,” dedi. “Yeni bir daire için, Ayşe’nin geleceği için, ihtiyacınız olan her şey için.”
Ayşe, babaannesine baktı. Fatma Hanım, hayatında kazanabileceğinden daha fazla parayla dolu zarfa titreyerek baktı.
Kemal, Ayşe’ye dönerek, taahhüdünü yineledi: “En iyi eğitim fırsatlarına sahip olmanı istiyorum. En iyi okul, en iyi dil öğretimi. Çünkü yeteneğin var, Ayşe. Gerçek bir yetenek ve dünya bunu görmelidir.”
Ayşe, ağlamadan duruyordu. Tüm bunlar çok büyük, çok gerçeküstüydü. Ama gerçekti.
IV. Sessizliğin Parçalanışı ve İkinci Kurtuluş
Altı ay sonra, Ayşe ve babaannesi Bakırköy’de yeni bir daireye taşındılar. Fatma Hanım artık temizlikçi olarak çalışmıyordu. Ayşe, yeni bir okula başladı, özel dersler aldı ve Almanca, İtalyanca, Fransızcayı şaşırtıcı bir kolaylıkla öğrendi. Ancak tüm bu lükse rağmen mutlu hissetmiyordu. Kaybolmuş hissediyordu; dünyanın çok hızlı hareket ettiğini ve hala aynı görünmez kız olduğunu düşünüyordu.
Kemal Yılmaz, düzenli olarak ziyaret etti. Ama bir gün, Ayşe ona dürüstçe sordu: “Hiç pişman olur musun beni uyardığına?”
“Bazen, sadece geçseydim daha kolay olurdu diye düşünüyorum,” diye itiraf etti Ayşe.
Kemal başını salladı. “Kahramanlığın bir bedeli var ve kimse sana ödemek zorunda olacağını söylemedi.”
İki yıl sonra, Ayşe 10 yaşındaydı. Bir gün, Kemal’in İstanbul’daki teknoloji şirketinde düzenlenen bir konferanstaydı. Oraya bir aile olarak davet edilmişlerdi. Lobiden geçerken, Ayşe yine bir fısıltı duydu. İki iş adamı Rusça konuşuyordu.
Ayşe, Rusçada yeniydi ama ne söylediklerini anlamaya yetecek kadar biliyordu: Belgeler hazır. Yarın imzaladığında her şeye erişimimiz olacak ve bilmeyecek. Çok geç olana kadar.
Bomba değildi, ama aynı derecede kötü bir şeydi: Kemal’e yönelik finansal bir darbe.
Ayşe tereddüt etmedi. Dümdüz Kemal’in ofisine yürüdü. “Konuşmamız lazım!” dedi. “Şimdi!”
Kemal dinledi. Ertesi gün, hukuk departmanını aradı ve darbe girişimini ortaya çıkardı. Ayşe olmasaydı, Kemal bu kez finansal imparatorluğunu kaybedecekti.
“Yine beni kurtardın,” dedi Kemal sessizce.
Ayşe omuzlarını silkti. “Belki bu yüzden dil öğreniyorum. Başkalarının duymadığı şeyleri duymak için. Bilmeyen insanları korumak için.”
V. Nihai Miras: Sadece Dinleyenler Önemlidir
On yıl sonra, Ayşe Demir (20), bir tercüman ve güvenlik analistiydi. Uluslararası ajanslar için çalışıyor, kimsenin görmediği şekilde hayat kurtarıyordu. Artık görünmez değildi, ama kamuda da değildi. İşini sessizce, etkili bir şekilde yapıyordu.
Kemal Yılmaz, onu ikinci kızı olarak adlandırdı. Aile, kanla değil, sevgi, güven ve onları birleştiren anlarla tanımlandı. Fatma Hanım, torununun karakteri sayesinde saygı gördüğünü biliyordu.
Ayşe, bir TEDx sahnesinde durmuş, yüzlerce insana yolculuğu hakkında konuşuyordu. Sessizlik, çaresizlik ve kimse inanmadığında inanan kadın hakkında. Ve sonunda, herkesin hatırladığı bir şeyi söyledi:
“Bilim güçlüdür, ama inanç daha güçlüdür. Çünkü bilim bize neyin mümkün olduğunu söyler. Ama inanç bize neyin imkansız olduğunu söyler. Ve bazen imkansız, tam olarak ihtiyacımız olan şeydir.”
Ayşe, kendisini bu daireden, bu hayattan kurtaranın sadece para değil, sadece dinleyenler için var olan bir dil olduğunu kanıtlamıştı. Çünkü dünya düzinelerce dilde konuşur ve dinleyen, anlayan ve hareket edenler, gerçekten önemli olanlardır.
.
