Amerikalılar Onu Basit Çevirmen Sandı – MİT Ajanı Olduğunu Öğrenene Kadar
Sessiz Gözlemci: NATO’daki Türk Ajanı
I. Bölüm: Görünmez Adam
Belçika’nın başkenti Brüksel’deki NATO karargâhı, Soğuk Savaş sonrası dönemin en kritik stratejik kararlarının alındığı, sürekli bir hareketlilik ve gerilim atmosferine sahipti. Amerikalı subaylar ve diplomatlar, sekiz aydır yanlarında çalışan Türk çevirmeni, binlerce sivil personelden önemsiz bir tanesi olarak görüyorlardı. Çok yakında, o sıradan adamın aslında MİT’in en tehlikeli, en sabırlı ve en başarılı ajanlarından biri olduğunu anlayacaklardı.
2023 yılının Eylül ayında karargâha yeni atanan sivil çevirmen Kemal Özkan, 45 yaşındaydı. Orta boylu, kalın camlı gözlükler takan, her sabah aynı kahverengi takım elbiseyi giyen, tam anlamıyla göze batmayan bir adamdı. Elinde her zaman bir defter ve kalem taşırdı; bir rahip gibi sessiz, bir gölge gibi hareketliydi. Personel dosyasında yazanlar, bu sıradanlığı onaylıyordu: İstanbul Üniversitesi mezunu, 15 yıl özel sektör çevirmenliği yapmış, evli, iki çocuk babası. Kusursuz bir örtü kimliğiydi.
NATO İstihbarat Bölümü Başkanı Albay Michael Thompson, 48 yaşında, 25 yıllık deneyimli bir istihbarat subayıydı. Kemal’i ilk gördüğünde onu sadece “kelime çeviren bir sivil” olarak kayda geçirmişti. İlk haftalarda Kemal, toplantılarda sadece oturur, kelime kelime çevirisini yapar, hiçbir yorumda bulunmazdı. Ne soru sorar, ne de fikir beyan ederdi. Amerikalı subaylar, onun varlığını bile bir süre sonra fark etmemeye başladı.
Bir öğleden sonra, Albay Thompson yardımcısıyla konuşurken, gözü Kemal’e takıldı. “Şu Türk çevirmen nasıl biri?” diye sordu. Yardımcısı omuz silkti. “İşini yapıyor efendim. Sessiz, sorgulamayan, problem çıkarmayan. Tam istediğimiz gibi. Ne kadar az dikkat çekerlerse o kadar iyi. Sivil personelin işi kelime çevirmek, strateji yapmak değil.”
Kemal, bu konuşmayı duydu ama yüzünde hiçbir ifade değişmedi. Defterine çeviri notları almaya devam etti. Ancak kalın camlı gözlüklerinin ardında, keskin bir zeka her kelimeyi, her bakışı ve her detayı zihnine bir kod gibi işliyordu. Kemal artık görünmez olmuştu; toplantı odasının bir mobilya parçası kadar fark edilmezdi. Bu durum, onun için en uygun çalışma ortamıydı.
II. Bölüm: Derin Örtü
Kemal Özkan’ın personel dosyasında yazanların çok ötesinde bir hikayesi vardı. O, MİT Akademisi’nin en parlak mezunlarından biriydi. Henüz 20 yaşındayken teşkilata katılmış, ilk beş yılını Orta Doğu ve Balkanlar’da, ölümle burun buruna tehlikeli görevlerde geçirmişti. Başarı oranı %95’ti. O, her zaman görevi tamamlayan adamdı.
30 yaşına geldiğinde MİT, ona özel bir eğitim programı hazırladı: Derin Örtü Operasyonları Eğitimi. Farklı kimliklerle yaşamak, düşman organizasyonlara sızmak ve uzun yıllar boyunca gizli bir hayatı sürdürmek üzerine kurulan bu eğitim, Kemal’in doğuştan gelen yeteneği olan “görünmezlik” üzerine inşa edilmişti. İnsanlar, genellikle sıradan olanı görmezden gelirdi. Kemal’in gücü de tam olarak buradaydı.
NATO görevi için tam üç yıl boyunca hazırlanmıştı. Ona oluşturulan yeni kimlik—sivil çevirmen—iş geçmişi, aile hayatı ve hatta sahte okul arkadaşlarıyla bile desteklenmişti. En iyi yalan, gerçeğe en yakın olan yalandı ve Kemal’in kılıfı kusursuzdu.
Eylül ayında göreve başladığında misyonu kesindi: NATO içindeki Türkiye’yi ilgilendiren tüm kritik bilgileri toplamak, Türkiye aleyhine olabilecek planları tespit etmek ve asla ama asla şüphe çekmemek.
İlk aylarda acele etmedi. Sadece gözlem yaptı; kimin hangi departmanda çalıştığını, hangi toplantıların kritik olduğunu ve bilgi akışının nasıl işlediğini öğrendi. Derin örtü operasyonlarında sabır, en güçlü silahtı.
Üçüncü ayında ilk kritik bilgiyi edindi: Doğu Akdeniz’de Türkiye’nin çıkarlarını doğrudan etkileyecek gizli bir operasyon planlanıyordu. Kemal, tüm detayları şifreli kanaldan İstanbul’a iletti. Ankara anında önlem aldı.
Dördüncü ayda, NATO içinde Türkiye’ye karşı organize çalışan küçük bir grubu fark etti. İsimleri, pozisyonları ve planları tek tek belgelendi. Rapor Ankara’ya ulaştığında, o grup diplomatik yollarla etkisiz hale getirildi.
III. Bölüm: Kuzey Rüzgarı
Altıncı ayda Kemal, çok kritik bir toplantıya katıldı. Üst düzey NATO komutanları, Türkiye sınırına çok yakın bir bölgede büyük bir operasyon planlıyordu. Kemal, her detayı, koordinatları, zaman çizelgesini ve lojistik hatları not etti. Üç saat süren toplantı boyunca kimse, çevirmenin gözlerinin onları izlediğini fark etmedi. O gece, Kemal rutinini bozmadı; ailesiyle yemek yedi, televizyon izledi. Ama gece yarısı, herkes uyuduktan sonra, gizli bir bağlantı kurdu ve tüm bilgileri İstanbul’a iletti. Operasyon planı, zayıf noktaları ve müdahale stratejileri saniyeler içinde MİT’in eline geçti. Diplomatik kanallar devreye girdi ve operasyon başlamadan durduruldu.
Yedinci ayda NATO içinde sızıntının kaynağını bulmak için kapsamlı bir soruşturma başlatıldı. Herkes incelendi, sorgulandı, ancak çevirmenlere kimse bakmadı. Onlar, sadece kelime çeviren insanlardı.
Sekizinci ayda Kemal, en kritik bilgiye ulaştı: NATO içinde Türkiye’ye yönelik çok gizli bir operasyon planlanıyordu, kod adı “Kuzey Rüzgarı”. Hedef, Türkiye’nin savunma sistemlerini devre dışı bırakmaktı. Kemal, bütün dosyalara erişti. Nasıl mı? Sekiz aydır kimse ona dikkat etmediği için. Bilgisayarlar açık kalıyor, şifreler yüksek sesle söyleniyor, dosyalar masalarda unutuluyordu. Görünmez bir adam olarak Kemal her şeyi görebiliyordu.
Mart ayının ilk haftasıydı. Kemal en kritik bilgileri toplamıştı. Artık harekete geçme zamanıydı. İstanbul’a son raporunu gönderdi. Kod adı: “Son Uyarı”.
IV. Bölüm: Şok Dalgası
Mart ayının ikinci haftasında NATO karargâhında beklenmedik bir alarm çaldı. “Kuzey Rüzgarı” operasyonu ifşa olmuştu. Türkiye, tüm detayları biliyordu. Diplomatik kanallardan gelen sert tepki, NATO’nun içini sarsmıştı. Operasyon derhal iptal edildi.
Albay Michael Thompson öfke içindeydi. Ofisinde güvenlik başkanı ve kıdemli subaylarla acil toplantı yaptı. Tek bir soru vardı: “Nasıl sızdı?” Sekiz ay içinde ikinci kez gizli bilgi dışarı çıkmıştı. Bu artık rastlantı olamazdı.
Kapsamlı bir soruşturma başlatıldı. Tüm personel didik didik incelendi, ancak hâlâ kimsenin aklına çevirmenler gelmemişti.
Üçüncü haftada ilk ipucu bulundu. Toplantı kayıtları incelenirken garip bir detay fark edildi: Her kritik toplantıda aynı kişi vardı. Türk çevirmen Kemal Özkan.
Thompson kaşlarını çattı. “Olamaz. O adam sadece kelime çeviriyor. Sekiz aydır burada, hiçbir şüpheli hareketi olmadı.” Ancak güvenlik şefi ısrarcıydı: “Efendim, belki de tam bu yüzden. Çok sıradan görünüyor. Çok sessiz. Belki de bu, dikkat çekmemenin bir yolu.”
Kemal’in dosyası masaya getirildi. Her şey kusursuzdu. Ama daha derine inildiğinde, geçmişinde birkaç yılın nerede geçtiği belli olmayan boşluklar fark edildi. Thompson, bir CIA irtibat subayını aradı: “Şu Türk çevirmeni kontrol eder misin? Bana arka plan raporu lazım.”
İki gün sonra cevap geldi. Raporu okuyan Thompson’ın yüzü bembeyaz oldu. CIA kayıtlarına göre Kemal Özkan’ın geçmişinde büyük boşluklar vardı ve en önemlisi, Türk istihbaratıyla bağlantılı olabileceğine dair ciddi şüpheler mevcuttu. Thompson derhal harekete geçti.
V. Bölüm: Başarıyla Tamamlandı
Thompson, Kemal Özkan’ın karargâha çağrılması emrini verdi. Güvenlik protokolleri devreye alındı, ancak artık çok geçti.
O sabah Kemal, her zamanki gibi işe gelmiş, toplantıya girmiş, çevirilerini yapmıştı. Kimseyle konuşmadan öğle yemeği saatine kadar çalıştı. Sonra öğle molasında binadan çıktı ve bir daha geri dönmedi. Ailesini alıp havaalanına gitti. NATO güvenliği durumu fark ettiğinde, Kemal çoktan İstanbul uçağına binmişti. Artık Türk topraklarındaydı ve dokunulmazdı.
Thompson ofisinde sessizce oturuyordu. Sekiz ay boyunca MİT’in en etkili ajanı, gözlerinin önünde çalışmış, en kritik toplantıları dinlemişti ve o, bunu hiç fark edememişti. Onu sadece bir çevirmen olarak görmüştü. Bu, onun kariyerindeki en büyük başarısızlıktı.
Dördüncü haftada Türkiye’den resmi açıklama geldi. Kemal Özkan’ın MİT mensubu olduğu teyit edildi. Detaysız ama net bir cümle söylendi: “Görevini başarıyla tamamladı.”
NATO içinde şok dalgaları yayıldı. Uluslararası istihbarat çevrelerinde tek bir soru konuşuluyordu: Bu nasıl oldu? Cevap, Albay Thompson’ın basın toplantısında verdiği cevapla özetlenmişti: “Bazen en tehlikeli düşman, en sıradan görünen kişidir. Biz kelime çeviren bir sivil gördük ama o MİT’in en etkili ajanlarından biriydi.”
Epilog: Sessizliğin Gücü
İstanbul’da MİT merkez binasında Kemal Özkan’a devlet tarafından en yüksek istihbarat nişanı verildi. Basına kapalı törende, ne alkış vardı ne de kamera. Teşkilat müsteşarı, kısa bir konuşma yaptı: “Sekiz ay boyunca düşman arazisinde tek başına, sürekli tehdit altında görev yaptı ve başardı. Türkiye’yi ilgilendiren kritik operasyonları engelledi. Ülkesine stratejik üstünlük kazandırdı.”
Kemal, ödülünü alırken sadece iki cümle söyledi: “Ben sadece görevimi yaptım. Türk istihbaratının gücü burada yatar. Sessiz çalışırız, gürültü yapmayız. Ama her şeyi görür, her şeyi duyarız.”
Kemal, emekli oldu, kimliği değiştirildi. Yeni bir isim, yeni bir hayat.
Ancak geride bıraktığı miras, MİT içinde bir okula dönüştü. Derin Örtü Operasyonları Okulu. Kemal’in deneyimleri ve teknikleri ders kitabı haline getirildi. Yeni nesil ajanlar onun yöntemleriyle eğitilmeye başlandı ve ilk derste şu cümle yazılıydı: “En iyi casuslar gölgede saklanmaz, göz önünde gizlenir.”
NATO tarafında ise güvenlik protokolleri baştan aşağı yenilendi. Çevirmenler artık potansiyel risk olarak görülüyordu. Albay Thompson, reformları denetledi ama biliyordu: En iyi ajanlar her zaman bir adım öndeydi.
Uluslararası istihbarat çevrelerinde Kemal Özkan artık bir efsaneydi. Gerçek adı bilinmiyordu, ancak hikayesi konuşuluyordu. “Görünmez Adam Vakası.”
Kemal Özkan, sekiz ay boyunca sadece kelime çevirdi. Ama aslında Türkiye’nin güvenliğini korudu ve o gün, bir millet sessizce kazandı.
