Milyoner Garson Kadına Alayla Dedi: “Bu Tangoyu Dans Edersen Seninle Evlenirim”… Ama O Yaptı

İstanbul’un tarihi Sultan Ahmet semtinde, Osmanlı mimarisinin zarafetiyle modern konforun buluştuğu Sultan Ahmet Sarayı restoranı o akşam her zamankinden daha hareketliydi. Mekanın köşe masasında, İstanbul’un en zengin iş adamlarından biri olan Baran Karayılan, ortağı Özkan Demir ile yeni bir otel projesi üzerine konuşuyordu. Baran, 38 yaşında, lüks otel zincirinin sahibi, parayı nefes almak kadar doğal gören, her istediğini alabileceğine inanan kibirli bir adamdı.

O sırada restoranın arka tarafından zarif adımlarla yürüyen Selin Avcı dikkatlerini çekti. 29 yaşındaki Selin, sade siyah elbisesi ve garson önlüğüyle çalışkanlığın izlerini taşıyor, ancak yürüyüşündeki zarafetle adeta dans ediyordu. Baran, Selin’i tepeden tırnağa süzdü ve onun basit bir garson kadından çok daha fazlası olduğunu düşünmeden edemedi.

Baran, alaycı bir şekilde Selin’e “Hiç tango oynadın mı?” diye sordu. Selin soğuk ve net bir şekilde sipariş almak istediğini söyledi. Baran ısrar etti ve restoranın diğer müşterilerinin önünde, “Eğer benim karşımdaki mükemmel bir Arjantin tangosu oynayabilirsen, tüm İstanbul’un gözü önünde seninle evlenirim,” dedi. Selin, bu meydan okumayı kabul etti ve “Bir hafta verin bana,” dedi. Restoranda fısıltılar başladı; kimse böyle bir şeyi beklemiyordu.

Selin o gece eve dönerken, 7 yıl önce yaşadığı acı hatıralar aklına geldi. O zamanlar Türk Ulusal Balesi’nin parlayan yıldız adaylarından biriydi. Kuğu Gölü’nde başrol için hazırlanıyordu ancak bir sakatlık yüzünden profesyonel dans hayatı sona ermişti. Ailesinin maddi desteği yetersizdi, dans dünyası onu unuttu ve yaşamını devam ettirmek için garsonluk yapmaya başlamıştı. Baran’ın alaycı bakışları içindeki eski ateşi yeniden alevlendirmişti.

Ertesi sabah Selin, Kadıköy’deki eski dans hocası Ayşe Hanım’ın stüdyosuna gitti. 7 yıldır ayak basmadığı bu yerde, temel tango adımlarını öğrenmek üzere çalışmaya başladı. İlk günler çok zordu; ayakları şişti, kasları ağrıyordu ama tutkusunu kaybetmemişti. Ayşe Hanım, “Tango tutku, gurur ve meydan okumadır, tam da senin ruh halin,” dedi.

Baran ise bu olayı İstanbul sosyetesine eğlenceli bir hikaye olarak anlatıyordu. Ancak kardeşi Cemre ona Selin’in duygularını düşünmesini söylediğinde Baran, içinde bir şeylerin değiştiğini fark etti. Selin’in kararlılığı, zarafeti ve gururu onu derinden etkilemişti.

Bir hafta boyunca Selin, sabah 6’dan gece yarısına kadar çalıştı, dans etti, acıya rağmen vazgeçmedi. Sonunda o gece geldi; Golden Horn Palace otelinin salonunda, İstanbul’un seçkinleri önünde sahneye çıktı. Siyah bir tango elbisesi içinde, saçları toplu, dans ayakkabıları parlayan Selin, müziğin ritmiyle bütünleşti. Her adımı tutkulu, her hareketi kusursuzdu. Tango onun için sadece bir dans değil, acının, kaybın ve yeniden doğuşun hikayesiydi.

Salondakiler büyülenmiş, nefeslerini tutmuştu. Son notada Selin’in aldığı pozisyonla salon alkışlarla inledi. Baran, gözleri dolu selin ellerini tuttu ve ona aşık olduğunu itiraf etti. Selin, “Bahsi kazandım,” dedi ve Baran söz verdi; “Bir hafta sonra evleniyoruz.”

Bu haber tüm İstanbul’u salladı. Baran’ın ailesi ve çevresi şaşkındı; bazıları desteklerken bazıları karşı çıktı. Baran, kardeşi Cemre’ye “Gerçekten emin misin?” diye sorduğunda Cemre, “Hayatımda ilk kez birini gerçekten tanıdıktan sonra seviyorum,” dedi. Selin ise Murat abi ile sohbet ederken aşk ve sevginin farkını anlattı; aşk geçici heyecan, sevgi ise birini olduğu gibi kabul etmek ve daha iyi olması için destek olmaktı.

Ancak Baran’ın ortağı Özkan, Selin’e para teklif ederek Baran’dan vazgeçmesini istedi. Selin bunu reddetti ve Özkan’a Baran’ı gerçekten sevip sevmediğini sordu. Özkan, Selin’in haklı olduğunu anladı ve özür diledi.

Nikah günü geldiğinde, Arnavutköy’de sade ama zarif bir tören yapıldı. Selin, annesinin gelinliğini giymiş, doğal dalgaları omuzlarında, Baran ise smokin içinde heyecanlıydı. Nikah memuru töreni başlattığında Baran, hayatının 38 yılını kibirle ve parayla insanları küçümseyerek geçirdiğini, Selin’le tanıştıktan sonra gerçek değeri öğrendiğini itiraf etti.

Selin de söz aldı; hayat ona çok zor dersler vermiş, dans edemez hale geldiğinde kendini kaybetmişti ama tango sayesinde hayatın ikinci şanslar verdiğini anlamıştı. Artık dans öğretmeni olmak ve özellikle maddi durumu iyi olmayan çocuklara dans öğretmek istiyordu. Baran da bu hayale destek olacağını söyledi.

Altı ay sonra Kadıköy’de Selin Avcı Dans Okulu açıldı; 50 çocuk ücretsiz dans öğreniyordu. Baran ise sadece iş değil, sosyal sorumluluk projeleriyle de uğraşıyordu. Hayatı ve bakış açısı tamamen değişmişti.

Selin ve Baran, Boğaz manzarasında otururken, hayatın en büyük aşağılamalarının bazen en büyük umutlara dönüşebileceğini, gerçek zenginliğin maddi değil, sevilen ve değer verilen insan olmak olduğunu anladılar.

Bu hikaye, insanların gerçekten değişebileceğini ve içlerinde var olan iyiliği ortaya çıkarabileceğini gösteriyor. Çünkü bazen kaybettiklerimizi geri kazanmak için elimizdeki her şeyi ortaya koymaya değer.

—

Bu dokunaklı ve ilham verici hikaye, zorluklar karşısında pes etmeyen, kendini yeniden keşfeden bir kadının ve onun hayatını değiştiren bir adamın gerçek aşkını anlatıyor.