BİR ÇOCUK ZALİM ÜVEY ANNESİNİN EVİNDEN KAÇTI. VE TERK EDİLMİŞ BİR KULÜBEDE KADERİNİ BULDU
Küçük Emir, kasabanın kenarındaki eski bir evde yaşıyordu. Babası, annesinin vefatından sonra yeniden evlenmişti. Üvey annesi Sema, Emir’e karşı hep soğuk ve acımasızdı. Emir, her gün evde yapılan işlerin yükünü taşır, en ufak bir hata yaptığında Sema’nın bağırışlarıyla karşılaşırdı. Babası ise çoğu zaman işte olur, evdeki gerçekleri görmezden gelirdi.
Bir akşam, Sema Emir’i haksız yere suçladı. “Senin yüzünden yemek yandı! Hiçbir şeyi beceremiyorsun!” diye bağırdı. Emir, gözleri dolu dolu odasına çekildi. Yalnızlık ve sevgisizlik kalbinde ağır bir yük haline gelmişti. O gece, pencereden dışarı bakarken, yıldızların altında özgür olmanın hayalini kurdu. “Buradan kaçmalıyım,” diye düşündü. Bir plan yaptı; sabaha karşı herkes uyurken birkaç parça giysi ve eski bir ekmek alıp sessizce evden çıktı.
Kasabanın dışına doğru yürüdü, ay ışığında yolları arşınladı. Ormanda ilerlerken korku ve merak birbirine karışıyordu. Bir süre sonra, ağaçların arasında terk edilmiş, harabe bir kulübe gördü. Kapısı kırık, pencereleri toz içindeydi. Emir, içeri girdiğinde kulübenin sessizliği ona garip bir huzur verdi. “Artık kimse bana bağırmayacak,” diye düşündü. Yorgunluktan uyuyakaldı.
Sabah olduğunda, kulübenin çatısından süzülen güneş ışığı Emir’i uyandırdı. Karnı açtı ama yanında sadece bir parça ekmek kalmıştı. Kulübenin etrafını keşfederken, eski bir masa, paslı bir soba ve duvarda asılı bir fotoğraf buldu. Fotoğrafta gülümseyen bir aile vardı. Emir, o sıcaklığı özlediğini fark etti.
İlk günler zorlu geçti. Emir, yakındaki dereden su taşıdı, ormandan mantar ve yemiş topladı. Her gününü hayatta kalmak için mücadeleyle geçiriyordu. Ancak kulübede yalnız olmak ona özgürlük hissi veriyor, kendi kararlarını verebilmenin tadını çıkarıyordu. Geceleri yıldızlara bakıyor, annesinin eski masallarını hatırlıyordu.
Bir gün, kulübenin yakınında yaşlı bir adamla karşılaştı. Adam, ormanda odun topluyordu. Emir’i görünce şaşırdı ama ona zarar vermedi. “Burada ne yapıyorsun evlat?” diye sordu. Emir, başından geçenleri anlattı. Yaşlı adam, ona biraz yiyecek ve sıcak bir battaniye getirdi. “Bazen hayat bizi zor yerlere sürükler ama her zor anın sonunda bir ışık vardır,” dedi.
Emir, yaşlı adamın dostluğu sayesinde hayata yeniden umutla bakmaya başladı. Adam ona doğadan nasıl faydalanacağını, mantarların hangisinin zehirli olduğunu, ateş yakmayı öğretti. Emir, kulübede geçirdiği zaman boyunca kendine güvenmeyi, korkularıyla baş etmeyi öğrendi.
Günler geçtikçe Emir’in kulübedeki hayatı bir rutine dönüştü. Kendi başına ayakta durabilmenin gururunu yaşadı. Bir sabah, babası ve Sema kasabada Emir’i aramaya başlamıştı. Birkaç gün sonra yaşlı adam, Emir’in babasına haber gönderdi. Baba, kulübeye geldiğinde oğlunu sağlıklı ve mutlu görünce gözleri doldu. “Seni çok özledim Emir,” dedi. Emir ise babasına sarıldı ama bir şartı vardı: “Artık bana ve kendine daha fazla dikkat etmelisin. Evde sevgi olmadan yaşayamam.”
Baba, Emir’in yaşadıklarından ders çıkardı. Sema ile konuştu, onun davranışlarını değiştirmesi gerektiğini anladı. Emir tekrar eve döndüğünde, babası ona daha sıcak ve ilgili davrandı. Sema ise başta zorlandı ama zamanla Emir’e daha saygılı davranmaya başladı. Emir, kulübeden getirdiği cesaret ve özgüvenle artık kendini savunabiliyordu.
Aylar sonra Emir, kulübeye sık sık gitmeye devam etti. Orası onun özgürlük ve huzur bulduğu yer olmuştu. Yaşlı adamla dostluğu sürdü, birlikte doğayı keşfettiler. Emir, artık kendi kaderini ellerine almış, zor zamanlardan güçlenerek çıkmıştı.
Bu hikaye, Emir’in zalim üvey annesinin evinden kaçıp terk edilmiş bir kulübede kaderini bulmasının ve kendi hayatına yön vermesinin öyküsüdür. Bazen en karanlık anlar, insanın içindeki ışığı ortaya çıkarır. Emir, korkularını yenerek ve dostluk sayesinde yeni bir başlangıç yapmayı başardı.
—
