Doktorlar köpeği sahibine veda etmek için getirdiler… ama hayvan aniden yatağa atladı ve kimsenin inanamayacağı bir şey yaptı
Hastane odasında ölüm sessizliği hüküm sürüyordu.
Monitörden gelen loş ışık, başkalarını kurtarmak için hayatını riske atan ve şimdi ölümün eşiğinde olan polis memuru Alex’in solgun yüzünü aydınlatıyordu.
Doktorlar saatlerce onu hayatta tutmak için mücadele etmişti.
Ama yaraları çok ağırdı.
Doktorlardan biri bitkin bir şekilde başını eğdi.
“…Özür dilerim.”
Monitörden uzun ve sürekli bir bip sesi geldi.
Alex’in kalbi durmuştu.
Kapının yanında bir Alman Kurdu sessizce bekliyordu. Partneriydi, sadık dostuydu. Kurtarma çalışmalarında, takiplerde, devriyelerde onunla birlikte çalışmıştı.
Ve şimdi korkunç bir şey olduğunu anlamış gibiydi.
Sesi titreyen bir hemşire sordu:
“Onu içeri alabilir miyiz… vedalaşabilir mi?”
Doktorlar başlarını salladılar.
Köpek yavaşça içeri girdi, kulakları sarkıktı ve bakışları arkadaşına dikilmişti. Yatağa yaklaştı, onu hafifçe kokladı… ve aniden bir şey değişti.
Çaresizce havlamaya başladı.
Yatağa atladı, Alex’in koluna bastırdı, elbisesini çekiştirdi ve çırpındı.
“Hayvanı dışarı çıkarın!” diye bağırdı biri.
Ama o anda doktorlardan biri imkansızı gördü.
“Bekle! Eli hareket etti!”
Herkes donakaldı.
O ana kadar sessiz olan monitörden hafif bir bip sesi geldi… sonra bir tane daha…
Alex’in kalbi tekrar atmaya başlamıştı.
Doktorlar anında tepki verdi: adrenalin, oksijen, defibrilatör.
Ekip, bir umut kıvılcımıyla çılgınca hareket etti.
Dakikalar sonra, monitördeki yeşil çizgi zayıf ama istikrarlı bir ritim gösterdi.
Alex hayattaydı.
Köpek, sanki sıcaklığıyla onu uyanık tutmak istercesine, başını göğsüne yaslayarak yanına uzandı.
Odadaki hiç kimse gözyaşlarını tutamadı. O hayvan, makinelerin algılayamadığını hissetmişti.
O gece herkes, sevginin ve sadakatin ölümden daha güçlü olabileceğini anladı.